Ακούγεται μία μουσική χαμηλόφωνα, δεν δίνω σημασία. Ο ύπνος μου είναι βαθύς και γλυκός, εξάλλου δεν είναι το κλάμα του παιδιού και οτιδήποτε άλλο δεν με αφορά. Ξαναβυθίζομαι τάχιστα. Ο ήχος της μουσικής επαναλαμβάνεται και μετά την 3 φορά καταλαβαίνω γιατί είναι γνώριμος, είναι το ξυπνητήρι του Κώστα. Πήγε κι όλας 7 παρά; Φτου και νόμιζα οτι μόλις με είχε πάρει ο ύπνος από τις 4:20 που με σήκωσε το μωρό. Λίγο ακόμη να κλείσω τα μάτια μου, λίγο ακόμη. Ο ήχος ξανακούγεται -καλά,καλά σηκώνομαι σκέφτομαι. Προσοχή στις μύτες μην ξυπνήσει και το μικρό. Ά! ξέχασα, το μικρό κοιμάται δίπλα μου γιατί το βράδυ είχε πονάκια και ξυπνούσε συνεχώς και ή θα λιποθυμούσα με τον τζούνιορ αγκαλιά ή θα λιποθυμούσαμε μαζί στο κρεβάτι της μαμάς, ε μάλλον το δεύτερο έκανα για να είναι δίπλα μου.
Μέσα στην θολούρα μου δεν θυμάμαι και πολλά. Τι παίχτης το μωρό!!! Συναγωνίζεται την θολούρα μετά από μεγάλα ξενύχτια και επικούς μαραθώνιους αλκοόλης με παρέες με άπειρους κάλους!! Αχχχ άλλες εποχές, άλλες ηλικίες, άλλες αντοχές. (όχι ότι γέρασα ντε αλλά να, είν΄οι ρυτίδες σοφία λεν!! χαχαχα). Ανοίγω τα μάτια και μόλις με τα βίας το πρώτο φως φαίνεται στον ορίζοντα πίσω από τις απέναντι γκρίζες από το σκοτάδι πολυκατοικίες.
Ο Κώστας κρατάει αγκαλιά τον μεγάλο και του μιλάει καθώς εκείνος τρίβει τα ματάκια του για να διώξει την νύστα του. Με προσοχή σηκώνομαι να μην ξυπνήσω τον μικρό και τοποθετώ και το μαξιλάρι μου κοντά του για να έχει την μυρωδιά μου. Αχχ τον κοιτάζω με τρόμο καθώς απομακρύνομαι μην τυχόν και σαλέψει γιατί τότε..αντίο καφεδάκι πρωινό. Χαχαχα!! Ο isis στο σπίτι μας. Τα κατάφερα είμαι στην κουζίνα και το μικρό κοιμάται βαθιά. Ο μεγάλος πίνει ήδη το γάλα του και τρώει το πρωινό του με τον πατερούλη! Ετοιμάζω γρήγορα τον καφέ και ταυτόχρονα ετοιμάζω και τα τάπερ με το φαγητό του μικρού για το σχολείο.
Αφού τελειώνουν το πρωινό τα αγόρια ντύνονται ενώ εγώ τελειώνω και απολαμβάνω όσο προλαβαίνω το καφεδάκι μου μέχρι να ξυπνήσει το ζωύφιο. Τα αγόρια τα μεγάλα φεύγουν μαζί, τον αφήνει ο μπαμπάς στο σχολείο και εκείνος συνεχίζει για την δουλειά. Να μην σου τα πολυλογώ το μικρό ξυπνάει και εκεί τελειώνουν όλα. Κατά την διάρκεια της ημέρας δεν πολυκοιμάται. Και φαντάσου τώρα να έχω διάφορα πράγματα να κάνω και ένα μικρό νινάκι αγκαλίτσα να συνοφρυώνεται και να ρουθουνίζει στεναχωρημένο γιατί ναι μεν θέλει την μαμά αλλά δεν βολεύεται κι όλας.
Και φαγητό από το στήθος-γέλια-γυμναστήριο για λίγο-κλάμα-στο μεταξύ σκούπα ένα δωμάτιο- αγκαλιά το μωρό-γέλια-κουνιστό καρεκλάκι-κλάμα-σκούπα στο δεύτερο δωμάτιο- αγκαλίτσα το μωρουδάκι-γέλια-ρηλαξάκι με παιχνιδάκια-λίγο γέλιο-σκούπα στο σαλόνι και λίγο νεροχύτης-κλάμα-αγκαλίτσα το νινάκι και στήθος-γέλιο-ρηλαξάκι-τέλος ο νεροχύτης και άπλωμα ένα πλυντήριο-κλάμα-αγκαλίτσα με κουδουνίστρα ή κάποιο παιχνιδάκι -γέλιο- και αυτό συνεχίζεται και μέχρι να πω τι ώρα είναι; Είναι ώρα να πάρω τον μεγάλο από το σχολείο, 4 η ώρα σχεδόν. Επιστρέφω στο σπίτι και ακόμα είμαι δυνατή και ακμαία. Ο ήλιος όμως φτάνει να αρχίζει να πέφτει και μαζί με αυτόν και οι μπαταρίες μου. Η ώρα 10 παρά και αφού κοιμηθούν όλοι σκέφτομαι που τον έχω τον ρημάδι τον φορτιστή μου; Να με βάλω στην πρίζα να γεμίσω μπαταρία. Δουλεύω μονίμως μεταξύ 50% και 2%, και εκεί που απελπίζομαι και γελάω είναι πως αυτά τα επόμενα 2 χρόνια που θα ξεπεταχτεί το μικρό φαίνονται πολύ μακριά. Και με φαντάζομαι ξεμαλλιασμένη με κρεμασμένα μάτια βυθισμένα μέσα στις κόγχες του προσώπου μου, ένα άπλυτο νυχτικό πάνω μου με πάντως είδους λεκέδες (κρέμες, φρούτα κ.α), το δάσος στα πόδια μου να θυμίζει το Σέργουντ και 2 καθόλα καθαρά και περιποιημένα παιδάκια δίπλα μου να μου τραβάνε το χέρι και να μου λένε “μανούλα θα μας πας για ποδόσφαιρο;” Εεε και εκεί λύνομαι στα γέλια και έρχομαι στην πραγματικότητα….
Όλα θα είναι μια χαρά, απλά ας μου πει κάποιος …ΠΟΥ είναι ο ρημαδιασμένος ο φορτιστής;;;;
Υπομονή φιλενάδα!! Απλά όταν γυρνάει ο μπαμπάς κάνω κάτι που με ευχαριστεί, οτιδήποτε, έτσι για να ανεβάζω λίγο την διάθεσή μου. Για να είμαστε και ειλικρινείς δεν είναι όλες οι μέρες έτσι. Οι μισές είναι στο 2% με 50% η μπαταρία και οι άλλες μισές είναι στο 70%. Εεε εντάξει και με 70% μπαταρία και κλειστό το Wi Fi πάω μέχρι Αλεξανδρούπολη να μην σου πω και πιο μακριά!!
Γυναίκες… φτιαγμένες για μεγάαααλες αποστάσεις!!!
Εξάντληση… κλείνω… όβερ! Zzzzzzzzzzz
