Η μοναξιά είναι μια κατάσταση που οι άνθρωποι φοβούνται. Λυγίζουν μπροστά της και οι πιο δυνατοί. Εκεί κάνουν το λάθος. Αρχίζουν τις εκπτώσεις στα θέλω τους. Συμβιβάζονται με το λίγο για αυτούς και έτσι ξεγελούν το φόβο τους. Μα η καρδιά τους για να αντέξει την έλλειψη της πληρότητας, σκληραίνει παγώνει και η ψυχή κλειδώνει τον ήλιο τους… και σκοτεινιάζει. Αφήνοντας τα όνειρα τους μισά ανεκπλήρωτα χωρίς προορισμό…
Τα μάτια που είναι ο καθρέφτης της ψυχής χάνονται βλέποντας το κενό τους. Το στόμα κλείνει στη σιωπή του για να μη πει και ακούσουν τα αυτιά την αλήθεια σου. Σώμα και ψυχή ενωμένα σε ένα συμβιβασμό συναισθημάτων και κοινής ύπαρξης με ότι είναι λίγο για σένα.
Ο φόβος της μοναξιά σου πρωταγωνιστής των επιλογών σου.
Τη φωνή που κραυγάζει μέσα σου δεν την ακούς. Που σου λέει ζήσε νιώσε τον Έρωτα ξανά. Τον έρωτα για ζωή, ρίσκαρε μη φοβάσαι. Η αγάπη είναι εκεί και σε περιμένει όπως ο Θεός το κάθε παιδί του!
Εσύ όμως την κλείνεις αυτή τη φωνή “δική σου είναι” την ονομάζεις σιωπή!!! Την βαπτίζεις λάθος. Έτσι προχωράς στα συμβιβασμένα σου πατήματα ή αλλιώς συναισθήματα. Στο βυθό σου για άγκυρα δεν έχεις τις εμπειρίες σου η ψυχή σου είναι που την βύθισες στο σκοτεινό σημείο του βυθού σου.
Για να την τιμωρήσεις για όπου έφταιξε και όπου όχι. Δεν της δίνεις το δικαίωμα να είναι αθώα όπου πραγματικά είναι. Δεν την μαλώνεις μόνο την καταδικάζεις στο υγρό σκοτάδι σου.
Σ’ αγαπώ μοναχικέ άνθρωπε γιατί μου μοιάζεις.
