Προσευχή, ικεσία, παράκληση, δέηση. Η προσπάθεια, η επιθυμία, να επικοινωνήσει ο άνθρωπος με τον Θεό ή με κάποιον Άγιο. Η εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου ν’ απελευθερωθεί από σκέψεις, συναισθήματα. Να καταλαγιάσει ο πόνος, να έρθει η γαλήνη στην ψυχή.
Προσευχή, το τελευταίο ίσως καταφύγιο για ορισμένους ανθρώπους, όπου αφού εξάντλησαν κάθε προσπάθεια αφήνονται στην κρίση Εκείνου.
Προσευχή πλεγμένη με ύμνους μα και με λόγια καρδιάς.
Προσευχή που λέγεται με το νου-νοερά προσευχή- μα και εκείνη που λέγεται στον οίκο του Θεού, δημόσια.
Η νοερά προσευχή είναι ίσως πιο δυνατή από την δημόσια. Ο νους, η καρδιά, η ψυχή, είναι εκεί, αφοσιωμένα στην προσευχή. Οι λέξεις αποκτούν δύναμη, βαρύτητα. Η ανάγκη να εισακουστεί η δέηση κατανανικάει την λογική.
Η ταπεινή αυτή πράξη μπροστά στον Θεό, η συνομιλία με τον Θεό, προσφέρει δύναμη, γαλήνη και το μόνο που χρειάζεται, είναι την ώρα της προσευχής ο άνθρωπος, να είναι όλος εκεί.
Η προσευχή είναι το “καλώδιο” που συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό και ουδεποτέ άνθρωπος, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, άντεξε χωρίς αυτή την σύνδεση. Χωρίς αυτή την εσωτερική ανάγκη επικοινωνίας μαζί Του, ακόμα και εκείνοι που δεν το παραδέχονται, μυστικά μέσα τους, υπάρχουν στιγμές που αδημονούν για αυτή την σύνδεση.
«Όταν πονάς μη περπατάς σε δρόμους πατημένους
διάλεγε κάποια ερημικά μονοπάτια.
Κάτω από ξάστερο ουρανό σε κάμπους ανθισμένους
προσευχήσου στου Πλάστη εμπρός τα μάτια.
Κι όταν το γλυκοχάραμα ξυπνούν τα ρόδα, οι κρίνοι,
θα ιδής πόσο σε γιάτρεψε η προσευχή εκείνη.»
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
