Η ζωή σε λέξεις

Η ζωή σε λέξεις

Λένε συχνά πώς η ζωή είναι ένα παράξενο τραίνο, που πότε το προλαβαίνεις, πότε σ’ αφήνει πίσω:

Πότε κατορθώνεις να ανέβεις και πότε, φθάνοντας την ύστατη στιγμή, το χάνεις..

Λένε συχνά πώς, η ζωή είναι ένα τραίνο που αναχωρεί συνεχώς για νέους σταθμούς, δίχως να διστάζει να σταματήσει την πορεία του για ένα, έστω, κλεμμένο δευτερόλεπτο!

Ανεβαίνω στο τραίνο λοιπόν, σκαρφαλώνω, κι ούτε καν που κοιτάω πίσω: όχι, δεν αφήνω τις στιγμές να με προσπεράσουν, είναι ζήτημα ουσίας!

Αντίθετα, προσπερνώ θαρραλέα τις στιγμές, διαπερνώ αμετανόητα τα λεπτά της ώρας, καθώς το φως διασχίζει τις ώρες της ημέρας, αφήνοντάς με να διαγράψω την αμετάκλητη πορεία μου μέσα της. Βλέπετε, είμαι ο μοναδικός σεναριογράφος της ζωής μου, κι ο θάνατος ο πάντοτε παρών οπερατέρ.

Μα δε φοβάμαι: οι λέξεις μου είναι το ακαταμάχητο σωσίβιο μου, η βάρκα που με κρατά ακμαία στην επιφάνεια , αυθεντικά γενναία όσο και περίεργη, ν’ ανασαίνω με την πληρότητα μιας ανεξάντλητης πνευματικής περιέργειας για την εκάστοτε λεπτομέρεια που θα μαγνητίσει απρόσμενα την προσοχή μου: κι αυτή μου η περιέργεια, είναι, θαρρώ, που με κρατά ετοιμόψυχη, μ’ άλλα λόγια, ζωντανή!

Αυτή μου η περιέργεια, ολοένα να παρατηρώ τόπους και ανθρώπους, ν’ αναζητώ και ν’ ανιχνεύω, κι ύστερα, να συλλέγω, ψηφίδα την ψηφίδα, συναισθήματα, σκέψεις, σιωπές, ξετρυπώνοντας, μικρές, ανείπωτες, για τους άλλους ακόμη, ιστορίες!

Λένε πολλοί, πώς η ζωή είναι ένα παράξενο τραίνο, μα εγώ θα προσθέσω, πώς είναι ένα παράξενα γρήγορο τραίνο, που ξέρει άκαρδα να αφήνει πίσω του τις στιγμές, εξαφανίζοντας τα όποια ίχνη ζωής.. έτσι που, όσα έζησαν κάποτε πλάι μας, να κατρακυλούν νομοτελειακά στη λήθη, να στοιβάζονται ανώφελα στον αέρα ανάμεσά μας, σα να συμβιώνουμε, δίχως να το διαισθανόμαστε λεπτό, μαζί τους..

Καθώς ταξιδεύουμε από τη μια μέρα στην άλλη, άηχα ταξιδεύουν και οι λέξεις μαζί μας, ως εκείνες οι ελάχιστες αποσκευές που μας επιτρέπεται, να κουβαλήσουμε στο μακρινό μας ταξίδι : είναι οι βαλίτσες μας, που ορκίστηκαν να μας συνοδεύουν, ντύνοντας τις σκέψεις, δίνοντας υπόσταση στις πράξεις, ενσαρκώνοντας τις πιο βαθιές επιθυμίες, τα πιο τρυφερά όνειρα, αλλά και τα πιο ιερά μας απωθημένα: οι λέξεις είναι οι πάντοτε αδιάψευστοι μάρτυρες της κάθε οδυνηρής απώλειας, όπως και της κάθε μεγάλης μας, επιτυχίας.. οι λέξεις, εκείνοι οι αόρατοι φορείς των πάντοτε απραγματοποίητων επιθυμιών, των απουσιών μα και των παραλείψεών μας, εκείνοι οι αδιαπραγμάτευτοι μάρτυρες των επιλογών μας, του βάρους ή της αλαφράδας της ψυχής, εμπρός στο μονοπάτι που λαχτάρησε να διαβεί..

Οι μέρες κυλούν, οι στιγμές μας προσπερνούν, ενώ η ζωή ξετυλίγει αδιάκοπα το νήμα της, που ‘ναι φτιαγμένο από λέξεις, ενώ το φως διαδέχεται το σκοτάδι και οι ομιλίες την σιωπή, η ζωή μας ξετυλίγεται μέσα από ένα αθόρυβο νήμα από λέξεις, λέξεις που ίσως κάποτε πιθανά να ειπωθούν ή και που ίσως, ήδη, ειπώθηκαν, για να διαλυθούν στον αέρα.

Οι μέρες κυλούν, οι στιγμές μας προσπερνούν με βάδισμα βιαστικό και απομακρύνονται ολοένα και πιο μακριά μας,ενώ η ζωή ξεδιπλώνει τις κρυφές τις δυνάμεις, τα παραλειπόμενα των εμπειριών ή των απωλειών, μέσα από λέξεις.

Λένε συχνά, πώς, η ζωή είναι ένα τραίνο βιαστικό, που δεν εκτελεί δρομολόγια επιστροφής.. Ανεβαίνω αποφασιστικά στο τραίνο λοιπόν, και καθώς στέκομαι και παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου, προσπαθώ να αναπλάσω τη ζωή, σε λέξεις.