Με το χάδι της αναγεννημένης αύρας και του ήλιου ζωοδότη η άνοιξη δονείται με τα χείλη της βαθιά κι ολόγλυκα μέσα στη γεύση μας και γίνεται ένα φιλί ανεμόχνουδο γύρω απ’ τα διψασμένα μέλη μας…
Απάνω στο κορμί και την ψυχή απλώνει τον αιθέρα της σε όσους το ζητούν κι αχνίζει τα κοιμισμένα πάθη μας και πληρωμή για κάθε θέλω μας δίνει λουλούδια και καταπράσινα μπουμπουκιασμένα δέντρα κι αμπέλια μεθυσμένα από Νύμφες θεάμορφες και νερά καταρρακτών.
Εκεί είναι ο δρόμος, το λουτρό της αφύπνισης και του εξαγνισμού μας…
Σε ύδωρ θαλάττιο ή ποτάμιο, όπως θα λεγε και ο αρχαίος γιατρός, θα θερμάνουμε φύλλα πλάτανου ζωηρά, καταπράσινα, φύλλα και άνθη λεβάντας μελισσομύριστης, φύλλα και άνθη λυγαριάς, τέσσερα άνθη παθιασμένου τριαντάφυλλου και πάλι τέσσερα κλωνάρια του βασιλικού, τέσσερα αρμπαρόριζα και έξι δυόσμου.
Κι όταν ερωτευτεί ο χώρος και κυρίως το μυαλό, απολαμβάνουμε κάθε μέρα τούτο το λουτρό προσθέτοντας και αφαιρώντας φύλλα καρυδιάς, φύλλα μουριάς, άνθη αρωματογεννήτρας πασχαλιάς, βιολέτας οργασμό και φύλων ευκαλύπτου.
Ίλιγγος σκέψης κι αγήρατο δέρμα…
