Γράφει η Κωνσταντίνα Τυλιγάδα
Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο καιρό, σε παρέες, συζητήσεις με φίλους κλπ για τις «κόκκινες γραμμές» στις ανθρώπινες και πολύ διαπροσωπικές σχέσεις. Αναρωτιέμαι, γιατί κόκκινες κι όχι ένα μπλε έντονο ή ρουά, δεν έχει σημασία. Ένα πράσινο του σμαραγδιού ή ένα επιβλητικό μοβ..
Είναι το κόκκινο που δηλώνει το «όριο»; Το «σημείο μηδέν»; Την «επικινδυνότητα»; Το «τέλος»;
Κι εκεί που εσύ βρίσκεσαι στο «ροζ συννεφάκι» σου και περιχαρής απολαμβάνεις τη ζωή μαζί του/της και χαλαρώνεις και είσαι ο εαυτός σου… πατάς την περιβόητη «κόκκινη γραμμή» του ανθρώπου σου και τινάζεσαι… μόλις εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνεις πως τόσο καιρό είσαι σε ναρκοπέδιο κι όχι στο «πράσινο λιβάδι» που τόσο λάθος νόμιζες πως βρισκόσουν… και σκάει η νάρκη στα χέρια σου με ολέθρια αποτελέσματα.
Όλα τινάζονται στον αέρα. Τι να σώσεις, τι να αφήσεις. Μένει κάτι; Αν καταφέρεις να περισώσεις και το ελάχιστο ακρωτηριασμένο σου «κομμάτι» αποχωρείς… δε μένει κάτι άλλο να κάνεις …
Περιθάλπεις το λαβωμένο σου «μέλος» μόνος, μακριά απ’ όλους και όταν έρχεται η αποκατάσταση (η όποια )… ξανασυστήνεσαι προς τα έξω.
Μετά τις πρώτες συστάσεις, να σου πάλι σε «πράσινο λιβάδι» pardon σε νέο ναρκοπέδιο θέλω να πω γιατί αυτή τη φορά ξέρεις καλά, με απόλυτη επίγνωση πως μπαίνεις σε ναρκοθετημένο …χωράφι.
Είσαι πια πολύ προσεκτικός. Ζητάς από την αρχή και κάνεις «ανίχνευση» στο χώρο. Βηματίζεις αργά, σταθερά, κρατάς την ανάσα σου για να ακούς και τον παραμικρό υπόκωφο ήχο και προς Θεού… δε στέκεσαι και στα δυο σου πόδια ποτέ… βηματίζεις και ένα ένα τα άκρα σου πατάνε, το έδαφος κρύβει τον κίνδυνο εξάλλου, δεν είναι στέρεο και κάπου εκεί γεννιέται ο φόβος, η αγωνία, η ανησυχία για το επόμενο και ενδεχομένως λάθος βήμα σου… γιατί κάποια στιγμή θα το κάνεις το «λάθος βήμα» και το ξέρεις..
Αδιέξοδο λοιπόν…
Μπαίνοντας στο ναρκοπέδιο ενός άλλου ανθρώπου, θα γίνει η έκρηξη αργά ή γρήγορα !
Μόνη λύση, να μη μπεις καν…
Αντέχεται αυτό; Αναρωτιέμαι…
Ακόμα αναρωτιέμαι μετά από τόσες νάρκες που έχουν «σκάσει» στα χέρια μου, μετά από τόσες «κόκκινες γραμμές» που έχω πατήσει, μετά από τόσα χαμένα μου κομμάτια… να μια πάλι ετοιμοπόλεμη… μέχρι να «καεί» και το τελευταίο μου μέλος.. θα επιμένω.. να μπαίνω και να παίρνω όλη την ευθύνη…