«Είναι χειμώνας. Μέσα στο σπίτι ζέστη και θαλπωρή.
Κοιτάω έξω απ’ το παράθυρο κι ένας υπέροχος χειμωνιάτικος ήλιος ξεπροβάλει λαμπρός, δίνοντας μορφή στις πρωινές δροσοσταλιές που κρέμονται από τα γυμνά κλαδιά των δέντρων.
Κοιτάω δίπλα μου στην κούνια που κοιμάται το μωρό μου και αυτόματα ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου. Μπορώ να κάθομαι εκεί με τις ώρες και να χαζεύω αυτό το γαλήνιο, ειρηνικό προσωπάκι που κάθε τόσο κάνει γκριμάτσες ανοίγοντας το στοματάκι του κ κουνώντας το μικρό κορμάκι του.
Ουπς… το μωρό ξύπνησε. Η καλύτερη μου ώρα… Αυτή που παίρνω το μωρό μου αγκαλιά, έτσι αγουροξυπνημένο και με τα μαλλάκια του ανάκατα. Ξεκινάει η ώρα της φροντίδας. Η δικιά του και η δικιά μου. Το φέρνω στο στήθος μου και μεμιάς μια ζεστασιά με πλημμυρίζει. Μυρίζω τα μαλλάκια του και αυτό το χαρακτηριστικό άρωμα των μωρών, με κάνει να θέλω να αποτυπώσω στη μνήμη της όσφρησής μου την αιθέρια αυτή μυρωδιά… κάπως έτσι θαρρώ θα είναι και το άρωμα των αγγέλων!
Τώρα είναι μία σημαντική ώρα, η ώρα του ταϊσματος. Ο θηλασμός είναι ιερός. Μια μυστική επικοινωνία ανάμεσα στο παιδί και στη μητέρα. Είμαι εδώ με όλο μου το είναι. Τα μάτια μου κοιτάζουν με στοργή και τρυφερότητα τα μάτια του παιδιού μου. Αυτή την ώρα το μωρό δεν τρέφεται μόνο με γάλα, τρέφεται και με τρυφερότητα, με στοργή, με αγάπη, με αποδοχή, με ασφάλεια. Οι άναρθρες φωνούλες του από την ευχαρίστηση που νιώθει, ακούγονται στα αυτιά μου σαν ουράνια μελωδία.
Αν θα έκανα εικόνα την αγάπη, αυτή είναι μία από τις πιο αγαπημένες μου. Εδώ όπου όλες οι αισθήσεις είναι ενεργές και ζωντανές και οι πέντε ταυτόχρονα.
Η μητέρα με το μωρό στην αγκαλιά της να το θηλάζει αγάπη γευόμενο εκείνο το γάλα της, κοιτώντας την στα μάτια που του χαμογελούν συνέχεια, ακούγοντας τα γλυκόλογα που βγαίνουν απ’ τα χείλη της, αγγίζοντας το φροντιστικό στήθος της, μυρίζοντας το μοναδικό άρωμά του σώματός της. Και λίγο πιο δίπλα ο πατέρας που συμμετέχει κι εκείνος ενεργά μέσα από τη δική του σιωπή σ’ αυτή τη μυσταγωγία του θηλασμού.
Επικοινωνούμε και οι τρεις μας σε ένα άλλο επίπεδο. Ο χώρος είναι πλημμυρισμένος από ευλογία και ευγνωμοσύνη για τη δημιουργία της ζωής. Ένα θαύμα είναι η ζωή μας και τα παιδιά μας το επιβεβαιώνουν αυτό.
Όταν έρχεται η ώρα του νανουρίσματος, έρχεται μια άλλη ζέση στην ψυχή μου. Ακουμπώ το μωρό πάνω μου, κοντά στο στήθος μου και ρυθμικά το νανουρίζω στους χτύπους της καρδιάς μου, να νιώθει τους παλμούς της αγάπης μου και της φροντίδας μου για εκείνο. Και σταθερά μέσα μου να λέω «Είμαι εδώ για σένα!», «Είμαι εδώ για σένα!».
Νάνι, νάνι το μωρό μου… νάνι, νάνι το μωρό μου…»
Πέρασαν τα χρόνια και το μωρό μας μεγάλωσε και φροντίσαμε να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει μακρυά μας και μαζί του πετάξαμε κι εμείς.
Η φροντίδα που έχουμε πάρει ή έχουμε δώσει είναι γερά αποτυπωμένη στα κύτταρα της μνήμης μας και έρχεται να μας ζητήσει χώρο στην καθημερινότητά μας καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας.
Φροντίδα δε χρειάζονται μόνο τα παιδιά μας, χρειάζεται πρωτίστως ο ίδιος μας ο εαυτός. Θυμηθείτε πως αν δεν είστε εσείς καλά φροντισμένοι, δεν θα μπορείτε να δώσετε και υγιή φροντίδα.
Κι ως συνήθως όταν σταματάμε ή ξεχνάμε, ή δεν έχουμε μάθει να δίνουμε τη φροντίδα μας στο δικό μας εσωτερικό παιδί, αυτό που όσα χρόνια κι αν περάσουν, αρνείται να μεγαλώσει, τότε πεισματικά έρχεται και μας τραβάει την άκρη της φούστας μας, ή του παντελονιού μας για να μας πει…. «Εε! Είμαι κι εγώ εδώ…!».
Κι εκεί χρειάζεται με την ίδια θέρμη να δηλώσουμε την παρουσία μας.
Να θυμάστε πως την ίδια φροντίδα ζητάει και το δικό σας εσωτερικό παιδί. Την ίδια τρυφερότητα, στοργή, αγάπη, αποδοχή και ασφάλεια. Ζητάει την κατανόησή σας. Ζητά να είστε παρόντες και με τις πέντε αισθήσεις σας.
Ζητά επιτακτικά να το ακούσετε, να το χαϊδέψετε, να κοιτάξετε μέσα στην ψυχούλα του.
Σας ζητά να αφουγκράζεστε τις ανάγκες του, τις επιθυμίες του, αναζητά τη στήριξή σας και την κατανόησή σας.
Να το ενθαρρύνετε και να το ενδυναμώνετε. Να το αποδέχεστε άνευ όρων και χωρίς κριτική διάθεση.
Μην του στερείτε την φροντίδα που αξίζει.
Ένα νανούρισμα το οφείλετε στον εαυτό σας!
Και σταθερά να του πείτε «Είμαι εδώ για σένα!», «Είμαι εδώ για σένα!»
Αφιερωμένο στο εσωτερικό παιδί που κατοικεί μέσα μας