Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Ενοχή…Ουσιαστικό γένους θηλυκού…
Ελληνική κοινωνία, γυναίκα και ενοχή.
Τρία πράγματα, που συνήθως, πήγαιναν και πηγαίνουν μαζί.
Τρία πράγματα γένους θηλυκού…
Κι από δίπλα σερβιρισμένα, φανερά και κρυφά ταυτόχρονα, δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Τι δεν καταλαβαίνεις ;
Ένα για κάθε φύλο… Δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο αυτό που λέω, αφού από πάντα υπήρχαν διαφορές στα πρότυπα και στα στερεότυπα των ανθρώπων της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν θα αναλύσω τα στερεότυπα όμως εδώ.
Για την ενοχή θα μιλήσω… Εξάλλου, τιμά με την παρουσία της και τα δύο φύλα.
Αν και βέβαια, είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως αγαπά λίγο παραπάνω τις ομόφυλες της, τις γυναίκες. Είναι, βλέπεις, πιο πρόσφορο το “έδαφος” και βρίσκει πιο «θρεπτική» τροφή σε εκείνες.
Ξέρεις πώς είναι, ε;
Είναι εκείνο το μικρό χαρακτηριστικό σκουλήκι που σου τρώει τα σωθικά γιατί κατάφερες να χαρείς, γιατί κατάφερες να χαμογελάσεις, να κάνεις αυτό που διάλεξες εσύ ο ίδιος να γεμίσεις την ψυχή σου.
Εκείνο το μικρό διαβολεμένο τρωκτικό που σου λέει καθημερινά γιατί τόλμησες και σήκωσες κεφάλι, γιατί δεν ακολούθησες τον δρόμο που σου δείξανε κι ας μην ήταν δικός σου, κι ας μην ήταν για σένα…
Είναι εκείνο το αστείρευτο πηγάδι που σου γεμίζει λάσπη από αίμα τις σκέψεις σου, και σαν δίνη σου ρουφάνε κάθε χαρά μιας επιτυχίας που κακώς συμπεριέλαβες στους στόχους σου αφού στην ταμπέλα της έλεγε πως δεν προορίζεται για σένα…
Γιατί ε; Ντροπή σου… ( αν διέκρινες ειρωνεία, σωστά έπραξες γιατί είναι κολλητές τούτες εδώ μεταξύ τους)
Μία χαρά, πολλές φορές ανέλπιστη κιόλας, φορώντας το κουρελιασμένο πένθιμο ρούχο της,
στέκεται αποσβολωμένη και εσύ κλαις πάνω της αφού δεν έπρεπε να την γευτείς.
Εκεί κοντά σου, δειλά δειλά σού γνέφει η αυτογνωσία αλλά πού να την δεις εσύ!
Δεν υπάρχει κενό πουθενά.
Μαζεύτηκαν όλα τα «γιατί» του κόσμου για να καμαρώσουν την κατάντια σου!
Εσύ και χιλιάδες «γιατί» να στέκονται απέναντι σου με το δάχτυλο να σε δείχνουν…
Πού να ‘ναι άραγε η δύναμη Θεέ μου…!
Ποιος άνεμος της λησμονιάς την πήρε και έμεινες αβοήθητος ;
Όσο βουβά κι αν θρηνείς, όσο χαμηλά κι αν ρίχνεις το βλέμμα σου, απάντηση δεν θα βρεις…
Μήτε στα δάκρυα και στους λυγμούς σου, αλλά μήτε και στο χώμα.
Η απάντηση βρίσκεται εντός σου και το ξέρεις καταβάθος.
Τόλμη σου χρειάζεται,
και θα την είχες εύκαιρη αν δεν την αλυσόδενες φιμωμένη,
για να χωράνε όμορφα και τακτοποιημένα όλα στο στενό καβούκι σου.
Ψάξε και βρες την !
Κανένα «γιατί» δεν αξίζει να το αντιμετωπίσεις παρά μόνο
αν προέρχεται από την ίδια σου την ψυχή και απευθύνεται μονάχα σ’ αυτήν και την σωτηρία της.
Μαζί με την τόλμη σου ψάξε να βρεις κι αυτά.
Ξεχώρισέ τα απ’ τον σωρό.
Γι’ αυτά να παλέψεις και γι’ αυτά να πολεμήσεις,
γι’ αυτά να κερδίσεις όσα σου πήραν χωρίς να σε ρωτήσουν .
Γι’ αυτά να μαζέψεις όλα τα ξένα και να τα στείλεις από κει που ήρθαν .
Γι’ αυτά να σηκώσεις το κεφάλι σου και να είσαι υπερήφανος,
γιατί όλα αυτά ήταν εκείνα που σε δυνάμωσαν και στήριξαν τα πόδια σου να πατούν στιβαρά στη γη,
που κάποτε δεν υπήρχε καν για σένα.
Για όλα αυτά που κάποτε, μπορεί να ήρθαν σαν λάβα αγριεμένη για να κάψουν την ψύχη σου
αλλά τα όνειρά σου κατάφεραν και την έσβησαν .
Την πέτρωσαν εκεί μπροστά σου,
κι εσύ αλώβητος να προχωράς πάνω της και να την προσπερνάς ,
γιατί δεν γεννήθηκες για να γίνεις χώμα και σκοτάδι, καλέ μου άνθρωπε, αλλά αέρας και φως.
Ενοχή…ουσιαστικό γένους θηλυκού
Ποτέ μην συμβιβαστείς μαζί της
Ποτέ μην συμβαδίσεις πλάι της
Ποτέ μην την αφήσεις να σε καταπιεί
Άσπονδη φίλη η άτιμη…κι όλοι είχαμε μια τέτοια στη ζωή μας…
Στην χώρα των ανθρώπων όλα τα συναισθήματα έχουν δικαίωμα να είναι περαστικοί διαβάτες.
Το θέμα είναι τι απ’ όλα θα αφήσεις να κατοικήσει μέσα σου .
