Είναι στιγμές που δε βγαίνει η φωνή, που δε θες, αρνείσαι να μιλήσεις, που η σιωπή είναι το μόνο που σε εκφράζει. Στιγμές που η αλήθεια που ζεις σου μοιάζει με ψέμα. Στιγμές που ούτε και τα λόγια σου έχουν κάποια αξία, είναι περιττά, ανούσια….. Στιγμές που μένεις αποσβολωμένος και μέσα σου κλαις. Στιγμές που το χαμόγελο κρατεί καλά κρυμμένο και δειλιάζει να ξεπροβάλλει, στιγμές που νιώθεις να χάνεται η ελπίδα… που δεν γνωρίζεις καν πως να συμπεριφερθείς, πως ν’ αντιδράσεις, τι να επιλέξεις. Στιγμές που νιώθεις τόσο κενός…. στέκεσαι εκεί άπρακτος.
Κι όταν όλες αυτές τις στιγμές τις συγκεντρώσεις, ίσως το μόνο που μπορείς να συνειδητοποιήσεις είναι πως χωρίς δυο αγαθά, την υγεία και την αγάπη όλα είναι μάταια. Τίποτα δεν είναι ουσιαστικό, τίποτα δεν είναι σημαντικό, τίποτα δεν σε γεμίζει ψυχικά και συναισθηματικά. Γιατί χωρίς αυτά νιώθεις να περιβάλλεσαι από μια κόλαση. Έρμαιο…
Πολλές φορές συμβαίνει να ξεχνάμε τα ουσιώδη και να στρεφόμαστε σε πράγματα που ενώ εκείνη τη δεδομένη στιγμή θεωρούμε τόσο ουσιαστικά, στην πραγματικότητα δεν είναι. Ίσως είναι ουσιαστικά απλά για μία στιγμή, τη συγκεκριμένη στιγμή. Είναι αρκετό όμως για αυτή τη μία στιγμή να αγνοήσεις όσα είναι και θα συνεχίσουν να είναι ουσιαστικά όχι μόνο στο τώρα που ζεις αλλά και στο μέλλον ;
Ίσως πρέπει να σταματήσουμε να βλέπουμε τόσο επιφανειακά, τόσο εγωκεντρικά, τόσο δεδομένα και να ψάξουμε πιο βαθιά μέσα μας και να κοιτάξουμε πιο προσεκτικά γύρω μας αναζητώντας αλήθειες, αλήθειες που μόνο αν προσπαθήσουμε θα μας φανερωθούν. Κι όχι μόνο θα μας φανερωθούν αλλά θα φέρουν και εντός μας την γαλήνη. Την γαλήνη την ψυχική, αυτή που επέρχεται με την προσφορά μας, την προσφορά μας στους συνανθρώπους μας, υλική και ηθική και την αλληλέγγυα αγάπη μας, την αγάπη χωρίς σύνορα, την ατέρμονη, όχι μόνο προς τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και προς τους γύρω μας ανθρώπους. Με δυο λόγια αυτή που βγαίνει από μέσα μας, από τις πράξεις μας, που φανερώνει όσα είμαστε. Γιατί οι πράξεις μας δηλώνουν αυτό που εμείς οι ίδιοι είμαστε ως άνθρωποι.
Γιατί όταν προσφέρουμε δεν γεμίζουμε μόνο τα χέρια που μας απλώνονται αλλά ταυτόχρονα γεμίζουμε και την ψυχή μας. Και τότε ακόμη κι η σιωπή γίνεται φωνή, η θλίψη χαρά και τα δάκρυα ένα πολύ μεγάλο και συνεχές χαμόγελο ! Κλείνοντας λοιπόν τα μάτια, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και ανοίγοντας της καρδιάς και της ψυχής μας το παράθυρο θα μπει το φως που θα μας λευκάνει και θα μας οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο που θα το απαρτίζουμε ως «καλύτεροι» άνθρωποι !
