Σπάζοντας τα δεσμά της ενοχής

Σπάζοντας τα δεσμά της ενοχής

Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σύμφωνα με τις οποίες δημιουργούνται οι ενοχές στην πρώιμη παιδική ηλικία και μας συντροφεύουν και στην ενήλικη ζωή μας. Μπορεί να έχουμε ενοχές για κάτι που κάναμε ή για κάτι που δεν κάναμε, για κάτι που ήταν επιλήψιμο ή και όχι, για κάτι που σκεφτήκαμε ή για κάτι που κάναμε και ήταν «κακό» σύμφωνα με τους άλλους και πολλά ακόμη. Δεν είναι λίγες οι φορές, μάλιστα, που μας περιβάλλουν τοξικοί ή και χειριστικοί άνθρωποι, οι κατεξοχήν επαγγελματίες στο να δημιουργούν ενοχές για να επιτύχουν το στόχο τους.

Οποιαδήποτε ενοχή κι αν αισθανόμαστε κι απ’ οπουδήποτε κι αν πηγάζει, το γεγονός είναι ένα: ότι μας κρατά φυλακισμένους  στο παρελθόν και μας εμποδίζει να ζήσουμε ελεύθερα το παρόν και το μέλλον που ονειρευόμαστε. Είναι σαν να φυλακίζουμε τους εαυτούς μας σε ένα κελί που έχουμε δημιουργήσει  είτε εμείς οι ίδιοι είτε κάποιοι άλλοι (κι εμείς το έχουμε αποδεχτεί).

Πως μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά της ενοχής;

Εντοπίζοντας από πού πηγάζει η ενοχή

Μπορεί όπως ανέφερα να προέρχεται από τα παιδικά μας χρόνια ή και όχι. Ίσως τη δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι. Είναι σημαντικό να δούμε πως δημιουργήθηκε και τι αφορά.

Ανακαλύπτοντας τους συσχετισμούς που υπάρχουν.

Είναι απαραίτητο να δούμε με ποιες αντιλήψεις, πεποιθήσεις ή κοινωνικά στερεότυπα συσχετίζεται η ενοχή που αισθανόμαστε. Πολλές φορές αυτό από μόνο του αρκεί, καθώς με τα χρόνια οι πεποιθήσεις μας αλλάζουν και τα στερεότυπα καταρρίπτονται. Επιπλέον, μπορεί να παρατηρήσουμε ότι επαναλαμβάνουμε τη δημιουργία ενοχών αντιγράφοντας μία ενοχή που βασίστηκε σε λάθος πεποιθήσεις. 

Αναλαμβάνοντας την ευθύνη

Είναι δικαίωμά μας να αισθανθούμε ενοχή και δεν χρειάζεται να κατηγορηθούμε για αυτό. Όπως όλα τα συναισθήματα, έτσι κι αυτό μπορεί  να γίνει ένα μέσο για να ανακαλύψουμε περισσότερα για τους εαυτούς μας και να εξελιχθούμε. Είτε μας δημιουργήσαμε ενοχές, είτε τις αποδεχτήκαμε, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.

Συγχωρώντας τον εαυτό μας

Ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι στην όλη διαδικασία, είναι η συγχώρεση. Ότι κάναμε, είπαμε ή σκεφτήκαμε, έγινε σε συγκεκριμένο χρόνο, υπό συγκεκριμένες συνθήκες και με συγκεκριμένη ψυχολογική διάθεση. Και μπορεί η πρόσκαιρη θλίψη να είναι φυσιολογική, όμως σε τίποτε δεν ωφελεί να επιτρέψουμε να καθορίσει την υπόλοιπη ζωή μας. Στο παρόν οι συνθήκες είναι διαφορετικές και μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο σκέψης μας.

Κι αν νομίζετε ότι δεν είστε αρκετά δυνατοί, αναλογιστείτε πόση δύναμη χρειάστηκε για να κρατήσετε τον εαυτό σας εγκλωβισμένο στην ενοχή.

Σπάζοντας τα δεσμά της ενοχής, θα δούμε νέους δρόμους να ανοίγονται μπροστά μας με πληθώρα επιλογών που ούτε καν φανταζόμασταν. Κι έτσι απενοχοποιημένοι και ελεύθεροι, με περισσότερη εμπιστοσύνη στον εαυτό μας θα μπορέσουμε να βιώσουμε τα συναισθήματά μας στο παρόν και να ονειρευτούμε για το μέλλον.

0 0 votes
Article Rating
Παρακολούθησε τις απαντήσεις
Ενημέρωσε με για
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments