Είναι 12 ημέρες από την ημέρα που ήρθες στον κόσμο! Καλώς όρισες! Δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω εκείνη την στιγμή που σε έβγαλαν από μέσα μου, χαμήλωσαν το σεντόνι κάτω από το στήθος μου και σε ακούμπησαν επάνω μου. Κοκκινομπλαβί το χρώμα σου και όμως άνοιξες τα ματάκια σου και με κοίταξες. Τι βλέμμα… με έκοψε στα 2. Αυτή η περίεργη αίσθηση ενός νέου αγνώστου ανθρώπου που ήρθε να τρυπώσει στην ζωή μου, την μέχρι τώρα ρουτίνα μου. Εσύ ήσουν μέσα μου και σε ένιωθα; Εσύ δημιουργήθηκες από εκείνη την ωραία νύχτα με τον άνθρωπό μου; Από πού δημιουργήθηκες και πώς; Και τώρα είσαι εδώ, με κοιτάς και τα μάτια μου τρέχουν αλλά δεν ξέρω γιατί ακριβώς. Σε έβαλαν κατευθείαν στο στήθος μου και ήπιες το πρώτο κομμάτι μου. Ξαναγίναμε ένα όπως μέχρι πριν από λίγα δευτερόλεπτα που ήσουν μέσα μου, γλυκό μου δημιούργημα δεν ξέρω γιατί και πως ξέρω μόνο ότι θα σ’ αγαπώ για πάντα ότι κι αν γίνει.
Και οι μέρες πέρασαν και είσαι πια 12 ημερών. Μεγαλώνεις και μεγαλώνω και εγώ μαζί σου. Ποιος θα το πίστευε… εγώ με δυο παιδιά. Αχ και αυτές οι ενοχές… σας αγαπάω και τους δυο αλλά πρέπει να είμαι με τον μικρό. Τόσο μικρός ακόμα και τόσο αδύναμος. Ο μεγάλος τώρα μου φαίνεται τόοοσο μεγάλος. Τι πατούσες, τι παλάμες, πόσο ψηλός, θα τρελαθώ! Από πότε ο «μικρός» μου έγινε ο «μεγάλος» μου. Τόσα συναισθήματα κατακλύζουν το μυαλό και την καρδιά μου, τόσες σκέψεις και φυσικά οι ορμόνες δεν βοηθάνε!
Και η κούραση είναι αρκετή αλλά δεν την αφήνω να με καταβάλει. Προσπαθώ να κάνω όσα πιο πολλά πράγματα μπορώ να με χαλαρώνουν μαζί με τις δουλειές. Ευτυχώς και το μεγάλο μεγάλο αγόρι της οικογένειας με βοηθάει πάρα πολύ. Λίγο να βρούμε την ισορροπία μας και όλα θα είναι καλά. Από Δευτέρα λέω να στείλω τον μεγάλο στο σχολείο και να μπορέσει και εκείνος να ξεδώσει λιγάκι ο γλυκός μου. Είναι χαρούμενος αλλά αυτό βγαίνει με φοβερή ένταση και φωνές. Από την μία ο νέος αδερφός και από την άλλη είναι κλεισμένος μέσα στο σπίτι σαν λιοντάρι στο κλουβί! Η δασκάλα του είπε πως όλα είναι καλά στο σχολείο και μπορώ να τον στείλω. Άντε να πάρω και εγώ το μωρό να πάω μία βόλτα με το καρότσι να πάρει και αυτό λίγο αέρα (και εγώ φυσικά).
Δεν μπορώ να σας πω τι ακριβώς μου συμβαίνει. Κάθε μέρα και καλύτερα κάθε μέρα και πιο ξεκάθαρα. Τα κοιτάω και χαζεύω, χρειάζομαι χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι έχω δύο ψυχούλες να κοιτάζω και να προσέχω. Την επόμενη φορά θα σας γράψω για την δεύτερη εμπειρία μου με τον θηλασμό και ελπίζω να βοηθηθούν όποιες μανούλες το διαβάσουν.
Μέχρι την επόμενη φορά…