Συμβαίνει αρκετά συχνά θα έλεγα, ορισμένοι άνθρωποι να θεωρούν τις ψυχικές ασθένειες και συγκεκριμένα την κατάθλιψη, ασθένεια επιλογής. Κάτι σα να λέμε “είδος πολυτελείας”, που μόνο οι αργόσχολοι την αποκτούν. Αυτό σημαίνει την πλήρη άγνοια που επικρατεί σε όσους πιστεύουν κάτι τέτοιο. Εν αγνοία τους δε, προκαλούν ακόμα περισσότερο πόνο σε εκείνους που ζούνε με την κατάθλιψη. Παρ’όλο που γίνονται αξιόλογες προσπάθειες-τόσο από ανάλογους φορείς, όσο και από ειδικούς-ενημέρωσης και αντιμετώπισης της συγκεκριμένης νόσου, δυστυχώς υπάρχει εκεί έξω ένα μεγάλο ποσοστό ανθώπων που πιστεύουν πως η κατάθλιψη είναι νάζια και καμώματα κυρίως των αργόσχολων.
Ας δούμε λοιπόν αρχικά τί είναι η κατάθλιψη όπου στην καθημερινότητα οι περισσότεροι εννοούν την θλίψη και την μελαγχολία. Η κλινική κατάθλιψη, στην ψυχιατρική θεωρείται ψυχική ασθένεια. Το άτομο με κατάθλιψη νιώθει απεγνωσμένο, λυπημένο, ενοχικό, φοβισμένο, μόνο.
Οι τύποι της κατάθλιψης είναι πολλοί, ενδεικτικά αναφέρω: Χρόνια, εποχιακή, επιλόχεια, μελαγχολική, ψυχωτική, άτυπη, δυσθυμία, προεμμηνορρυσιακή, αγχώδης, διπολκή, κ.α.
Η κατάθλιψη είναι μια ασθένεια, που προκαλεί αλλαγές στην σκέψη, στην διάθεση και γενικότερα σε όλη την δομή τόσο του νου όσο και του σώματος. Είναι απειροελάχιστες οι περιπτώσεις ανθρώπων που ξεπέρασαν την κατάθλιψη μόνοι τους χωρίς την βοήθεια ειδικού. Εμφανίζεται συνήθως μετά από κάποια τραυματικά, δυσάρεστα γεγονότα, αλλά μπορεί να εμφανιστεί και όταν όλα πάνε καλά. Οι άνθρωποι που έχουν κατάθλιψη επ’ ουδενί δεν πρέπει να νιώθουν αδύναμοι, το αντίθετο μάλιστα, είναι άτομα δυνατά και δημιουργικά.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, η κατάθλιψη θεραπεύεται με αντικαταθλιπτικά φάρμακα και συνδυασμό ψυχοθεραπείας. Τα αντικαταθλιπτικά δεν προκαλούν εξάρτηση και θα πρέπει να χορηγούνται σύμφωνα με τον θεράποντα ιατρό, ο οποίος είναι ο μόνος που θα κρίνει πότε θα αρχίσει να μειώνει την φαρμακευτική αγωγή σταδιακά, μέχρι να διακοπεί εντελώς. Η απότομη διακοπή των αντικαταθλιπτικών φαρμάκων μπορεί να προκαλέσει πονοκεφάλους, ζάλη και ναυτία. Η άσκηση και η σωστή διατροφή, σε συνδυασμό με την ψυχοθεραπεία και την φαρμακευτική αγωγή, οδηγούν στην αντιμετώπιση της νόσου.
Οι ψυχικές ασθένειες δεν είναι θέμα ταμπού. Οι άνθρωποι που νοσούν, υποφέρουν πραγματικά και πολλές φορές το μη υποστηρικτικό περιβάλλον τους, κάνει την κατάσταση ακόμα χειρότερη.
Οι αόρατες νόσοι (αγχώδεις διαταραχές, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, ινομυαλγία, διαβήτης, σκλήρυνση κατα πλάκας, κ.α.) είναι επίπονες. Σε εκείνους λοιπόν που πιστεύουν από άγνοια ενδεχoμένως, πως η κατάθλιψη και όλες οι άλλες αόρατες νόσοι, είναι θέμα επιλογής, προσωπικά θα τους έλεγα πως δεν θα ήθελα ποτέ να έχουν χρόνο για κατάθλιψη!
Ό,τι σας είναι άγνωστο δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει και η εμπάθεια σας, δεν βοηθάει, το αντίθετο μάλιστα θα έλεγα.
Σεβασμός σε κάθε ψυχή!