Ισορροπίες εύθραυστες…
κι ένας καθρέπτης στο πάτωμα σπασμένος… το είδωλό μου καθρεπτίζει σε κομμάτια…
Τόσος κόπος να τα ενώσεις κ έδωσες μια… και επέστρεψες εκεί… όπου είχες ξεκινήσει.
Αλήθεια… επέστρεψες εκεί;
«Παροδικό είναι…, μου λες… τι σκιάζεσαι;
Αφού για σένα δεν έχει χώρο πια ο φόβος…
Την ηρεμία σου φθονούν και μια απορία ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους…
Το αλλιώτικο… δεν το αντέχει μάτια μου ο κόσμος…
Δεν το χωράει το μικρό μυαλό του, ούτε η στενή καρδιά του…»
Κι αυτόν τον σπασμένο καθρέπτη που έριξα στο πάτωμα…
για γρουσουζιά να τον επάρω τώρα…;
«Όχι, καλέ μου εαυτέ… αφού το ξέρεις…
όταν σπάει κάτι που θέλουμε, είναι για να φύγει το κακό το μάτι, να εξυγιανθεί ο χώρος, να αλλάξει η ενέργεια…
Κι αν είναι να επιστρέψεις κάπου…
εσύ ειδικά, θα επιστρέψεις… όχι εκεί όπου ξεκίνησες, αλλά… εκεί όπου ανήκεις…!
Κι αυτό… είναι υπόσχεση!»
