Άνθρωποι φτιαγμένοι από ένα άρρωστο εγώ. Προσωπικότητες μπερδεμένες από πληγωμένα παιδικά χρόνια πού δεν ενηλικιώθηκαν ποτέ. Εξαργύρωσαν πληγές πού δεν γιάτρεψαν , μόνο και μόνο για να κερδίσουν ότι ονόμασαν όφελος τους.. Αυτοματοποίησαν ότι δεν μπόρεσαν να συγχωρήσουν, τον εαυτό τους, για να δικαιολογήσουν ότι αδίκησαν. Έβαλαν ανθρώπους που ήταν δίπλα τους, απέναντι τους για να ενισχύσουν το θύμα που είχαν φτιάξει μέσα τους. Έβγαζαν κραυγές λύκου έχοντας μορφή προβάτου..Δημιούργησαν το δικό τους στρατό ελπίζοντας να πολεμήσει αυτός για αυτούς. Έτσι να νιώσουν νικητές για μια φορά στη ζωή τους. Αλλά με όπλα άλλων δεν πολεμάς για τη ζωή σου. Όσο και αν πολεμήσουν για σένα, κάποια στιγμή θα στραφούν και εναντίον σου εσύ τους έμαθες δεν το κατάλαβες; Στρατός χωρίς αξίες χωρίς το αίσθημα του δικαίου χωρίς σκέψη είναι απρόβλεπτος και ανήθικος. Να συγχωρέσεις δεν μπόρεσες, να αδικήσεις, να πληγώσεις, να τιμωρήσεις, να ξεχάσεις, μπόρεσες…;
Άνθρωποι χωρίς επικοινωνία με το μέσα τους είναι αστέρια χωρίς φως. Δεν φαίνονται δεν χαράζουν καμία πορεία σε κανένα ορίζοντα. Περιφέρονται άσκοπα πιστεύοντας ότι έχουν σκοπό να βρούνε το δικό τους φως. Στο σκοτάδι φως δεν υπάρχει. Δεν αγάπησαν τίποτα αληθινά γιατί δεν κατάφεραν να δραπετεύσουν ποτέ από το ψέμα τους. Το εγώ τους σκιά μπροστά τους το ακολουθούν πιστά. Φοβισμένοι δεν κοιτούν πίσω να θυμηθούν ότι υπηρέτησαν με αφοσίωση. Για να πάρουν ότι νόμιζαν πως θα τους γεμίσει το κενό που οι άρρωστες καταστάσεις το δημιούργησε. Εκείνοι όμως το έθρεψαν και το έκαναν τρύπα στην ψυχή τους. Μια τρύπα που μπάζει κακία, μίσος, φόβους, σκέψεις μαύρες που φως δεν υπάρχει. Χαράζουν πορεία ανάποδα, κι όμως εκείνοι νομίζουν ότι πάνε ευθεία. Ζητώντας ένα πράγμα μόνο εκδίκηση προς κάθε κατεύθυνση, αγνοώντας αν αδικούν ότι τους αγάπησε.. Τα κατάφεραν να γεμίσουν τη ψυχή τους με κακία, μίσος και τα ματιά τους μια απέραντη θλίψη. Δεν κοιτάζουν κάπου κενό το βλέμμα, κενή και η ψυχή.
Χολή βγάζει το στόμα τους ότι δηλαδή έχει η ψυχή. Δεν πέταξαν ποτέ, ναι τους ψαλίδισαν τα φτερά μα οι ίδιοι τα έδεσαν στις πλάτες τους. Δεν βλέπουν ορίζοντα γιατί τον έβαψαν με μαύρο χρώμα, το χρώμα που έντυσαν και την ψυχή τους. Δεν πάλεψαν να σωθούν δεν πήραν ποτέ την ευθύνη στο ότι ανέχτηκαν και σαν αποτέλεσμα τιμολόγησαν τις πληγές τους και πληρώθηκαν. Εξαργύρωσαν το έγκλημα αγάπησαν το φονιά τους και εναντιώθηκαν σε όσους ήταν γύρω του… Διχασμένοι άνθρωποι, διχασμένη αγάπη, δοσμένοι άρρωστα απομονώθηκαν στο κόσμο τους, κλείνοντας την πόρτα σε ότι τους έλεγε την αλήθεια δεν την άντεξαν!!
Η αλήθεια έχει ευθύνη, πονάει όταν λέγεται. Είναι κοφτερή αλλά μόνο έτσι καθαρίζεται το πύον και γιατρεύεται η πληγή.
Λίγοι την επιλέγουν προτιμούν να συνεχίζουν να ζουν στο ψέμα τους. Τους έχει μάθει και το έχουν μάθει τι και αν ο πόνος είναι δυνατός και συνεχόμενος. Τον έχουν συνηθίσει, δεν έχει ευθύνη αφού αυτός ο πόνος του ψέματος σε βαφτίζει θύμα του. Ακροβάτες του αρρώστου εαυτού τους, ακροβατούν πάνω στους φόβους στη δειλία στο σκοτάδι τους. Ακροβατούν για να φτάσουν στην αλήθεια, λένε, για να γίνουν καλά. Αλλά η πορεία τους είναι ανάποδα την αλήθεια την έχουν αφήσει πίσω και μπροστά έχουν το εγώ τους. Αυτό ακολουθούν μόνο που αυτό δεν θα τους οδηγήσει σε καμία αλήθεια. Θα τους βυθίσει πιο πολύ στο ψέμα τους και το σκοτάδι πυκνό θα τους ρουφήξει στη μαύρη τρύπα του..
