Βραδιάζει. Τριγύρω μου, το σκοτάδι τυλίγει στα σκουρόχρωμα μπράτσα του το φως, σαν τον εραστή π’ αγκαλιάζει με δέος, τις άκρες των ώμων της αγαπημένης του. Το φως, λιγοστεύοντας ολοένα, δραπετεύει, επιστρέφοντας στις κοίτες τ’ ουρανού, καθώς η νύχτα, με βήμ’ αθόρυβα γλυκό, προπορεύεται στα μάτια των ανθρώπων..
Απόψε, αρνούμαι ν’ ανάψω το φως: Στέκομαι στο πάτωμα καθιστή, παρακινημένη από μιαν παράξενα σφοδρή επιθυμία να συναντηθώ με το σκότος. Στέκομαι ακίνητη, του επιτρέπω ολότελα να μ’ αγκαλιάσει: Πρώτη φορά που δεν αντιστέκομαι, δεν αγωνίζομαι να εφεύρω μια κάποια δικαιολογία, και ούτε καταφεύγω στις τετριμμένες πρακτικές του χιλιομπαλωμένου πια, πολιτισμού, γιατί απόψε, θα γνωρίσω το σκοτάδι!
Εκπλήσσομαι – πώς, τάχα, μπορώ να υπομένω τόση έλλειψη φωτός, πώς γίνεται ν’ αφήνομαι με τόση εμπιστοσύνη στην απουσία, το χάος, σ’ αυτήν την παντοδύναμη αίσθηση της πλήρους ανυπαρξίας ;
Ο νους μου, μη γνωρίζοντας απάντηση, σωπαίνει. Μα η καρδιά μου, ως ικανός υποβολέας, μαρτυρεί στα χείλη μου την απάντηση: Αγάπη!
Είναι που, εκείνη, δε ζει πια, όπως άλλοτε μεσ’ την σκέψη μου, δεν είναι πια, έν’ απόρθητα ωραίο ιδεώδες, ένας ευσεβής μα δυστυχώς, αφηρημένος, πόθος: Όχι, απόψε -τ’ ορκίζομαι- η Αγάπη είναι αίσθηση, είναι μια καταιγίδα από κοσμικούς αστεροειδείς, μια πρωτόγονη έκρηξη από αλλεπάλληλα γλυκά πυροτεχνήματα!
Απόψε, η Αγάπη θαρρώ, ήρθε να κατακλύσει αλάνθαστα το κορμί μου, κι στέκομαι, με τα βλέφαρα χαμηλωμένα, με τα χείλη ζεστά, ν’ αφουγκράζομαι τον απόηχο της ανάσας μου, καθώς ταξιδεύει με προορισμό τα κύτταρα της ψυχής μου!
Διαισθάνομαι, μ’ άθελά μου, σκέπτομαι συγχρόνως / κιόλας , πώς ο υπέρτατος σκοπός της ύπαρξης δεν είναι παρά ν’ αισθανθείς, στις ρίζες των σπλάχνων σου ν’ ανατέλλει το προαιώνιο, θριαμβικό τραγούδι της Ζωής!
Στέκομαι. κι ευθύς στα χείλη μου χαράσσεται ένα γαλήνιο χαμόγελο για το σκότος… κι οι απόμακροι ήχοι των βεγγαλικών που βιάζονται πρόωρα ν’ αντηχήσουν, μεγεθύνουν αυτό μου το χαμόγελο σε γέλιο: Χριστός Ανέστη, κραυγάζει η σκέψη μου, Αληθώς Ανέστη, ξεσπά χαρούμενα η καρδιά μου,
Αληθώς Ανέστη ο Άνθρωπος, που, το σκότος υπερβαίνοντας, Αναγεννήθηκε στην Αγάπη!