Δεκαπενταύγουστος και είναι οι πολλοί που αναρωτιούνται, γιατί γιορτάζουμε το θάνατο της Θεομήτωρος Παναγίας. Πρώτον, δεν είναι θάνατος, είναι κοίμηση, προάγγελος της αιώνιας ζωής.
Επιπλέον, δε γιορτάζουμε μια αιώνια κοίμηση, γιατί εν αντιθέσει με άλλους ανθρώπους θνητούς η Παναγία διαρκώς υπάρχει δίπλα μας και υλικά, μα και πνευματικά. Όποιος δεν μπορεί να το εξηγήσει με τον φυσικό νόμο, το ονομάζει θαύμα. Για μένα είναι μεν θαύμα ψυχής, ομορφιάς κι αιωνιότητας, είναι δε ρεαλισμός.
Ονομάζω ρεαλιστική την διαρκή της παρουσία παντού γύρω μας, παντού μέσα μας και σε πνευματικό επίπεδο και σε υλικό μα και στο επίπεδο της νοεράς συνομιλίας και ψυχικής υποστήριξης σε όσους πραγματικά το έχουν ανάγκη και προσεύχονται με καθαρή καρδιά. Εμφανίζεται, αγκαλιάζει και γεμίζει με κάθε μορφή της όσους μπορούν ν’ αφιερώσουν μια ανοιχτή κι ελεύθερη μετάνοια κι εξομολόγηση. Και είναι πάντα εκεί. Η απάντηση και η συνδρομή της με κάθε μορφή είναι πάντα εκεί.
Αυτό το γνωρίζω από προσωπικές εμπειρίες στις πολλές επισκέψεις μου στο Άγιον Όρος και από πραγματικά αμέτρητες συζητήσεις με προσκυνητές, ιδιαίτερα τα τελευταία 9 χρόνια που πηγαίνω τακτικότατα. Και πριν πήγαινα, αλλά τα πλέον σημαντικά μου συνέβησαν ή μπόρεσα να τα καταλάβω τα τελευταία 9 χρόνια. Επιπλέον, ακρογωνιαίος λίθος σε όλες αυτές τις εμπειρίες, αλλά και βασικός οδηγός κατανόησης στάθηκαν οι συζητήσεις, σπάνιες συζητήσεις, πνευματικά διαμάντια αληθινά, με φωτισμένους γέροντες που ασκητεύουν και βλέπουν τα πράγματα έτσι που, όταν εμείς τα ονομάζουμε θαύμα, γι’ αυτούς είναι μια ακόμη ύπαρξη πραγματικότητας. Είναι ρεαλισμός.
Για όποιον δεν έχει βιώματα, ακούγεται τρελό ή εξωπραγματικό. Για όποιον το βίωσε είναι πραγματικότητα. Γιαυτό για μένα ο Δεκαπενταύγουστος, για μένα, δεν αποτελεί ανάμνηση κοίμησης. Όχι, τόσο επιφανειακά δεν το βλέπω.
Είναι υπενθύμιση διαρκούς παρουσίας και υποστήριξης της Παναγίας προς τον ειλικρινή προσευχητή. Αυτός είναι ο όντως ρεαλισμός του Δεκαπενταύγουστου για μένα.