Με αφορμή τη σημερινή ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, με τις κόκκινες καρδιές να προσκαλούν όλους να γίνουν εραστές αναβοσβήνοντας σαν τα κόκκινα φανάρια σε μία διάβαση τρένου σα να προειδοποιούν …..ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΙΝΔΥΝΟΣ….. , διάφορες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου.
Μία φίλη αγαπημένη εχθές το βράδυ μου είπε: η ζωή δεν ξέρω αν είναι ωραία, σίγουρα όμως είναι πολύ ενδιαφέρουσα , για αυτό και τη θέλουμε όλοι. Επειδή μαθαίνουμε συνεχώς, κάθε μέρα, αυτό της δίνει το ενδιαφέρον…..
Το σκέφτηκα πολύ ειδικά όταν άνοιξα τον υπολογιστή και ξεπηδούσαν από το πρωί στην οθόνη κόκκινα τριαντάφυλλα, κόκκινες ευχές, κόκκινα σεντόνια, κόκκινα σερβίτσια, κόκκινα κουτάκια σοκολάτας, με περιτύλιγμα κόκκινα εσώρουχα , κόκκινες κορδέλες και κόκκινες κοκκινοσκουφίτσες να υπόσχονται τρελές ερωτικές στιγμές! Όλα κόκκινα, όλα κατακόκκινα σαν το αίμα. Μηνύματα που κοκκινίζουν τα μάγουλα, κόκκινα κραγιόν που υπογράφουν φλογερά κόκκινα φιλιά, βαθιά ντεκολτέ από κόκκινα φουστάνια που καθρεφτίζονται σε μάτια αντρικά γεμάτα πόθο που κοιτάζουν εκστασιασμένα το θήραμα της βραδιάς!
Τι να είναι τόσο ενδιαφέρον άραγε σε αυτό το κόκκινο τοπίο όπως είπε η φίλη μου, αναρωτήθηκα. Πως μπορεί να συνδεθεί όλο αυτό το ερωτικό κάλεσμα με την πραγματικότητα και τελικά ποια είναι η πραγματικότητα που τα συνδέει όλα αυτά;
Και να, από τις ειδήσεις ξεπηδάει ο δημοσιογράφος που αναλύει τη δολοφονία ενός επιχειρηματία, και ξαφνικά η οθόνη γίνεται κατακόκκινη σαν το έρωτα. Κόκκινες ειδήσεις γεμάτες αίμα, δολοφονίες, βιασμοί στα σχολεία, Βουλή κοκκινισμένη γεμάτη προσδοκίες για αιώνια εξουσία, κοινωνία σε απόγνωση με κόκκινα δάνεια, κόκκινα τα χρέη στο δημόσιο, στο κόκκινο η υπογεννητικότητα, στο κόκκινο η ανεργία, στο κόκκινο τα κρούσματα της γρίπης, κόκκινη κλωστή δεμένη με κόκκινες κοκκινοσκουφίτσες που κινούνται πάνω κάτω στις πασαρέλλες των κόκκινων τηλεοπτικών σόου, ένας κόσμος παρανοϊκός γεμάτος κόκκινο γκλίτερ που λαμπυρίζει παντού.
Τελικά ο Άγιος Βαλεντίνος γιορτάζει κάθε μέρα. Οι κοινωνίες αγαπούν το κόκκινο χρώμα! Ο έρωτας είναι να ζεις στο κόκκινο, που θα πει το ενδιαφέρον στη ζωή είναι το κόκκινο!
Θα γεμίσουν οι δρόμοι σε λίγες ώρες από απεγνωσμένους ανθρώπους που θα περιφέρονται στα μαγαζιά για να ψωνίσουν κάτι κόκκινο και μετά στα μπαράκια και στα εστιατόρια για να πραγματοποιήσουν τις κόκκινες προσδοκίες τους για να κυλήσει το βράδυ.
Και λέει ο ποιητής για τον έρωτα:
Έρωτας τάχα να ‘ν’ αυτό
που έτσι με κάνει να ποθώ
τη συντροφιά σου,
που σαν βραδιάζει, τριγυρνώ
τα φωτισμένα για να δω
παράθυρά σου;
Έρωτας να ‘ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλείνεις
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;
Έρωτας να ‘ναι ή συμφορά,
με κάποιου αγγέλου τα φτερά
που έχει φορέσει,
κι έρχετ’ ακόμη μια φορά
με τέτοια δώρα τρυφερά
να με πλανέσει;
Μα ό,τι και να ‘ναι, το ποθώ,
και καλώς να ‘ρθει το κακό
που είν’ από σένα·
θα γίνει υπέρτατο αγαθό,
στα πόδια σου αν θα σωριαστώ
τ’ αγαπημένα.
Όλα για τη στιγμή! Χωρίς να κουραστείς, χωρίς να επενδύσεις στην ψυχή του άλλου, χωρίς να ψάξεις για το ένα που αξίζει το χρόνο σου. Και γιατί να το κάνεις άλλωστε αφού το επόμενο κόκκινο θα το βρεις αμέσως μόλις στρίψεις τη γωνία! Η κοινωνία της προσφοράς και της ζήτησης έχει μόνο προσφορά φτηνή και γρήγορη, κατακόκκινη όμως για να θαμπώνεσαι. Ο κόκκινος έρωτας με τα βέλη του, που θα δώσει νόημα στη στιγμή σου.
Στη ζωή όμως; Τι θα δώσει νόημα σε όλη αυτή την κοκκινοντυμένη κοινωνία που λάμπει το βράδυ σαν πόρνη και ξυπνά το πρωί με μαύρους κύκλους; Τι θα μείνει όταν ξεβαφτούν τα λαμπερά πρόσωπα και φύγουν τα κόκκινα κραγιόν, και μαραθούν τα κόκκινα τριαντάφυλλα και γυμνωθούν τα πρόσωπα και ντυθούν τα κορμιά και αλλάξουν τα κόκκινα σεντόνια και γίνουν όλα άσπρα; Τι θα μείνει από το στιγμιαίο ερωτικό κάλεσμα άνευ ουσίας και άνευ σημασίας; Σε τι θα μεταμορφωθεί αυτός ο κόκκινος πυρετός;
Εδώ είναι που έρχεται η αγάπη. Αυτό είναι που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα τελικά. Η αγάπη και μόνο. Αλλά η αγάπη έχει άλλα χρώματα, ποτέ κόκκινα. Η αγάπη μπορεί να είναι αγνή και κατάλευκη, όπως της μητέρας για το παιδί της, η αγάπη μπορεί να είναι γαλάζια, όπως των ηλικιωμένων ζευγαριών που κρατιούνται χέρι χέρι κάθε μέρα στην πρωινή τους βόλτα, η αγάπη μπορεί να είναι γκρίζα όπως ενός ανθρώπου που χρειάζεται τη φροντίδα ενός άλλου μέσα σε ένα άχαρο νοσοκομείο, η αγάπη μπορεί να είναι πράσινη όπως ένα λιβάδι γεμάτο μαργαρίτες, η αγάπη μπορεί να είναι μαύρη όταν γεμίζει από τον πόνο του θανάτου, η αγάπη μπορεί να είναι κόκκινη μόνο όταν εμπεριέχει τη θυσία όπως η αγάπη του Θεού για τον κόσμο αν υπάρχει.
Για τη σημερινή εορτή λοιπόν το μόνο που θα μπορούσα να πω είναι να βαφτούμε όλοι πολύχρωμοι για να τιμήσουμε την αγάπη όπου υπάρχει. Κι ο καθένας μας κάπου έχει μία αγάπη που για αυτή ζει και αγωνίζεται κάθε μέρα με το δικό του τρόπο.
Η αγάπη έχει πέντε γράμματα που καθένα έχει ξεχωριστή σημασία:
Α: ακεραιότητα
Γ: γαλήνη
Α: ασφάλεια
Π: προσφορά
Η: ηρεμία
Όλα αυτά δεν είναι κόκκινα και για να υπάρχουν χρειάζεται καρδιά και συναίσθημα και υπομονή και επιμονή και τότε η αγάπη γίνεται αιώνια δύναμη για τους αγαπημένους.
Επειδή η αγάπη έχει βήματα και χρειάζεται χρόνο………
Τα βήματα, τα βήματά σου
τα γνώριμα τ’ αγαπημένα που είναι χαμένα.
Έχω ποθήσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.
Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου,
μες τα όνειρά μου τρομαγμένα,
φτάνουν σε μένα.
Έχω ξεχάσει τη μιλιά σου,
τα μάτια σου, τα δυο σου χέρια.
Κι έχω διψάσει τα φιλιά σου
και πια με σφάζουνε μαχαίρια.
Σαν θυμηθώ τα βήματά σου,
καίγονται ξαφνικά τ’ αστέρια.
Βρίσκομαι μες την αγκαλιά σου.
Τα βήματα, τα βήματά σου.
Μέχρι να ρθεί το σ’ αγαπώ, που θα ναι αιώνιος σύντροφος σε μια ζωή ενδιαφέρουσα…
Σ’ αγαπώ, δεν μπορώ
Τίποτ’ άλλο να πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο!
Μπρος στα πόδια σου εδώ
Με λαχτάρα σκορπώ
Τον πολύφυλλο ανθό
Της ζωής μου
Τα δυο χέρια μου, να…
Σ’ τα προσφέρω δετά
Για να γείρεις γλυκά
Το κεφάλι
Κι η καρδιά μου σκιρτά
Κι όλη ζήλια ζητά
Να σου γίνει ως αυτά
Προσκεφάλι
Ω μελίσσι μου, πιες
Απ’ αυτόν τις γλυκές
Τις αγνές ευωδιές
Της ψυχής μου!
Σ’ αγαπώ τι μπορώ
Ακριβέ να σου πω
Πιο βαθύ, πιο απλό
Πιο μεγάλο!
Για αυτό σας λέω, δεν χρειάζονται Βαλεντίνες και Βαλεντίνοι. Η Μυρτιώτισσα μας χρειάζεται!
Χρόνια πολλά στις Μυρτιώτισσες, διότι κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα!
Αφιερωμένο στη φίλη μου Δώρα που βρίσκει τη ζωή τουλάχιστον ενδιαφέρουσα….
