Ποιες είναι οι καθημερινές σου χαρές; Εντάξει, πας στη δουλειά σου, παλεύεις όλη μέρα αφεντικό και συναδέλφους. Όχι, δεν είσαι απαραιτήτως ανάμεσα σε χαρτιά ενός γραφείου, με το ταγεράκι ή το κοστουμάκι σου, όπως πλασάρουν όλα τα περιοδικά. Είσαι πιθανόν, πάνω σε κάποιον εκσκαφέα τής Caterpilar, κάνεις θεαπείες προσώπου σ’ ένα κέντρο αισθητικής, στενεύεις ρούχα ή αλλάζεις φερμουάρ, αν είσαι μοδίστρα, σκουπίζεις τα φύλλα από τις άκρες των πεζοδρομίων, αν δουλεύεις στην καθαριότητα τού δήμου. Και μετά; Κοιτάζεις ανυπόμονα το ρολόι σου, γιατί θέλεις να επιστρέψεις στο κουκούλι σου, ν’ ανεβάσεις το κουμπί τού θερμοσίφωνα, για να ζεσταίνεται το νερό και συ, στο μεταξύ, να σπάσεις δυο αυγά, για να γεμίσεις το στομάχι σου, που τ’ ακούς να γουργουρίζει. Μπορεί στον γυρισμό να πέρασες κι από το ψητοπωλείο που ήταν στον δρόμο σου και να πήρες καμιά βρώμικη λιχουδιά. Κι αν είσαι μόνος, ψιλοαπολαμβάνεις τις στιγμές μοναξιάς σου. Ανοίγεις και λίγο το laptop να χαζέψεις, κάνεις και κανά μισάωρο chatting. Αν έχεις οικογένεια, η τελευταία σκηνή σού φαίνεται πολυτέλεια. Ξέρουμε τί γίνεται σπίτι μετά από 8-10 ώρες απουσίας των γονιών. Όχι, δεν θα το ξαναναλύσουμε.
Εδώ θα μιλήσουμε για χαρά. Πώς θα την αντλήσουμε μέσα από έναν κυκεώνα υποχρεώσεων και προβλημάτων; Θαύματα και χρυσές συνταγές δεν υπάρχουν. Τρυκ και σκέψεις, πολλές.
Μίλησε στους γύρω σου με διπλωματία. Ε ναι, και το σπίτι θέλει πολιτική. Αντί να πεις στον άντρα σου “πάλι πέταξες τις πυζάμες σου όπως να ‘ναι στο κρεβάτι;”, πες του “μωρό μου, μ’ αρέσει να σε βλέπω και χωρίς τις πυζάμες σου, γι αυτό τακτοποίησέ τες στο ντουλάπι μέχρι να τις ξαναχρισημοποιήσεις””. Και συ άντρα, αντί να πεις στο παιδί σου “σοφέρ με κάνατε με τόσες διαδρομές”, πες του “λατρεύω να σε πηγαίνω στο σαξόφωνο, γιατί αυτά τα 20 λεπτά μέσα στο αυτοκίνητο μπορούμε ν’ακούσουμε παρέα λίγη μουσική”. Δεν φαίνεται λίγο καλύτερο;
Πάρτε χαρά από τις οικιακές δουλειές. Ναι, ξέρω, ακούγεται χάλια, τα παιδιά θ’ αντιδράσουν, η μαμά θα νιώσει δουλάρα κι ο μπαμπάς θα το κάνει για να μην ακούει μουρμούρα. Δωροδοκήστε! “Αν κάνεις αυτό, θα χεις μισή ώρα playstation…” ξέρετε εσείς… Κοροϊδέψτε και πειράξτε ο ένας τον άλλον, για να γελάστε. Καθαρίστε τα τζάμια, ο ένας από μέσα κι ο άλλος απ’ έξω.
Ορίστε στιγμές: στιγμή ησυχίας, αισιοδοξίας, τηλεφώνου, φλυαρίας,… Παράδειγμα: από τις 7 ως τις 8 το απόγευμα, δεν ακούγεται κανένα παράπονο στο σπίτι, δεν μουρμουρίζουμε, αντικαθιστούμε τις αρνητικές λέξεις με θετικές και βάζουμε πρόστιμο 1 ευρώ σε όποιον αθετήσει την συμφωνία. Άλλο παράδειγμα: στην ώρα που ορίσατε για το τηλέφωνο, κάνετε βιντεοκλήσεις στις ξαδέρφες σας, μιλάτε με τους φίλους σας, φλυαρείτε.
Ανοίξτε την πόρτα τού σπιτιού σας στο γέλιο. Πόσο σπάνιο έχει γίνει! Μάθαμε στα μούτρα, στο στρες, στην κατήφεια. Άνθρωπο δε βάζουμε στο σπίτι μας πια. Κι ούτε μας καταδέχονται στο δικό τους. ‘Το παιδί την Τρίτη έχει διαγώνισμα στη βιολογία, οπότε όλο το ΣΚ θα διαβάζουμε”. Γελάστε! Όταν σας νευριάζει ο σύντροφός σας και σας έρχεται να τον πνίξετε, βγάλτε περιπαικτικά την γλώσσα σας, ρίξτε μια χαζοατάκα και αγκαλιάστε τον. Εύκολο; Καθόλου. Μακάρι να ήταν τα πράγματα εύκολα. Η ζωή μας τότε θα ήταν παραδεισένια.
Δεν είμαστε δω γιατί βρήκαμε το ελιξίριο τής ευτυχίας. Ιδέα δεν έχουμε. Έχουμε όμως την ανάγκη, σ’αυτό το πέρασμα που λέγεται ζωή, να νιώσουμε, να γευτούμε, να χαρούμε. Ψάχνουμε μυστικούλια, ανταλλάσουμε ιδέες κι ελπίζουμε να φτάσουμε σ’ένα ποθητό σημείο συναισθημάτων και βιωμάτων χαράς, ευεξίας και ευζωίας.