Χειμωνιάτικη μανιταρόσουπα για δυο

Το κρύο βαρύ! Αυτός ο χειμώνας δεν λέει να τελειώσει! Σάββατο απόγευμα πιο μόνη από ποτέ, σε ένα σπίτι άδειο σαν την αγκαλιά μου. Η σκέψη μου γυρνά σε εκείνον. Εκείνον που όσες φορές κιαν βριστούμε, όσες φορές κιαν ορκιστούμε πως δεν θα ξανασυναντηθούμε, πάντα με κάποιον τρόπο ξανασμίγουμε!

Είναι αυτό το κάτι που όσο και να θες να το εξηγήσεις δεν έχει λογική και από κάποιο σημείο κι ύστερα δεν σε νοιάζει! Η ζωή έχει τα πισωγυρίσματά της επειδή έτσι το θέλει!

Σηκώνω το ακουστικό και πληκτρολογώ το νούμερο.

– Παρακαλώ!

– Έλα, Ρίνα εδώ! Είμαι μόνη, θα ‘ρθεις; Φέρε χαμομήλι και κανέλα μόνο!

– Φτιάχνω μανιταρόσουπα!

– Οκ! Σε μία ώρα είμαι εκεί!

Η μανιταρόσουπα είναι η αγαπημένη του. Κάθε φορά που βρισκόμαστε, όσα χρόνια κιαν περάσουν, πάντα μανιταρόσουπα ζητά κιας μην είναι χορτοφάγος!

Το κουδούνι χτυπά. Η καρδιά μου ήρεμη και στην θέση της, έχει την σιγουριά πως εκείνος δεν θα φύγει ποτέ από την ζωή μου κι αυτό είναι σίγουρα αγάπη! Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω πώς, όμως ο Απόστολος θα είναι πάντα ένα κομμάτι της καρδιάς μου που δεν θα μοιραστώ με κανέναν…

Στην κουζίνα μαζί, σχεδόν χρόνος πέρασε κι όμως κι οι δυο σιωπηλοί λες και τα λόγια και οι λέξεις δεν έχουν πια αξία για εμάς!

Ψιλοκόβω τα μανιτάρια και τα βάζω μέσα στο νερό.

«Εσύ, βράσε νερό για χαμομήλι» του λέω «και πρόσθεσε στο τέλος μαζί με το μελάκι μια κανελίτσα που μου αρέσει πολύ!».

Στα μανιτάρια προσθέτω μια γεμάτη κουτάλια της σούπας φρέσκο βούτυρο, το χυμό των λεμονιών, αλάτι και λίγο παραπάνω μαύρο πιπέρι.

«Έτοιμο και το χαμομήλι σου» μου λέει, «στην αγαπημένη πορσελάνινη κούπα σου!».

Τα μάτια μας καρφωμένα μέσα του ενός στον άλλον. Κανείς δεν μπορεί να κόψει αυτή τη σύνδεση κι ούτε κι οι ίδιοι πια το επιθυμούμε! Αφήνουμε το μεταξύ μας ως έχει! Οι ζωές μας προχωρούν κι όπου συναντιούνται είναι πάντα κοινή απόφαση!

Μισή ώρα μετά και η σούπα μου έχει βράσει. Χαμηλώνω τη φωτιά στο ένα. Βάζω σε ένα μπωλ μεγάλο σιγά σιγά μια κούπα τσαγιού αλεύρι προσθέτοντας σούπα και χτυπώντας τα με το σύρμα μέχρι να ομογενοποιηθεί το μείγμα.

Στη συνέχεια το χύνω στην κατσαρόλα. Προσθέτω με την ίδια διαδικασία αλεύρι, αν θέλω να γίνει κι άλλο πηχτή η σούπα μου. Ο χειμώνας πάντα θέλει ένα τσαφ παραπάνω να χυλώσει μια σούπα!

Έτοιμη! Την βάζω στα πιάτα κι εκείνος γεμίζει δυο κρυστάλλινα ποτήρια γλυκό κρασί.

Στο σαλόνι το τζάκι καίει και η φλοκάτη έχει ζεσταθεί μπροστά από τις φλόγες. Τα πιάτα αχνίζουν. Στα διάφανα ποτήρια το κόκκινο χρώμα του κρασιού μοιάζει σαν το χρώμα, που φωνάζει μέσα μας καιρό να σβήσει το δήθεν και να ξυπνήσει το πάθος που δεν έσβησε ποτέ ανάμεσά μας.

Ένα τσούγκρισμα, μια γουλιά γλυκαίνει τα χείλη και τα μάτια συνεχίζουν μαγνητισμένα το ένα μέσα στον άλλο.

Σβήνω το φως, τα δάχτυλα αγγίζονται, το χέρι του γράφει σχέδια επάνω στο λευκό δέρμα μου. Οι ανάσες αρχίζουν να ακούγονται πιο πολύ από τον ήχο της φωτιάς και τα σώματα ενώνουν το μοναχικό μας χθες, με το παθιασμένο τώρα μας.

Η ζωή ξαναμηδένισε το κοντέρ. Αύριο πάλι μόνοι, αύριο πάλι χωριστά. Για πόσο δεν γνωρίζω, άλλωστε εκείνη όταν το αποφασίσει κάνει ακριβώς ότι θέλει!

Υλικά για την μανιταρόσουπα.

• 2lt νερό
• 1 κουτί πλευρώτους μανιτάρια
• Φρέσκο βούτυρο
• 2 λεμόνια
• αλάτι
• μαύρο πιπέρι
• 1 κούπα τσαγιού αλεύρι για όλες τις χρήσεις