Άναψε το τζάκι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, τα ξύλα δεν ήταν πολύ ξερά, μα προσπάθησαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της ύποπτης βραδιάς.
Βραδιά συνωμοτική με την μοναξιά να πρωτοστατεί, μια υποψία ζωής μια απέλπιδα προσπάθεια να ξαναγεννηθεί, όμως δίχως να υπάρχει η παραμικρή σπίθα. Τόση αναμονή! Διαλέγει κινήσεις χωρίς επιστροφή.
Έκλεισε νωρίς τα παραθυρόφυλλα μήπως οι φλόγες ξεπηδήσουν και χαθούν, ενώ θέλει να τις φυλακίσει να μιλήσει μαζί τους, όμως βαριέται, δεν το κάνει. Η νύκτα σαγηνευτική μα επιλεκτικά την παραμερίζει.
Απομακρύνεται, σκέφτεται να ακούσει κάτι στο ραδιόφωνο, το βρίσκει ανούσιο. Ψαχουλεύει αδιάφορα στο συρτάρι κάτι να διαβάσει, πιάνει μερικά άνθη αποξηραμένα, της θυμίζουν ένα καλοκαίρι.
Μια φωτογραφία ξεχασμένη ακουμπά στα χέρια της, είναι μισόγυμνη με χαμόγελο πονηρό και ένα χέρι μόνο φαίνεται που κρατά το δικό της. Ούτε σώμα ούτε πρόσωπο μόνο ένα αντρικό χέρι. Τόσα χρόνια τον περιμένει! Μελαγχόλησε, την έβαλε στην θέση της και πήγε να σκαλίσει την φωτιά.
Ένα κάρβουνο μικρό ξέφυγε πέφτοντας δίπλα της, δεν τρόμαξε. Το έπιασε βάζοντάς το στην θέση του, κάθισε βαριεστημένα δίπλα στο τζάκι στην κουνιστή πολυθρόνα με τη ματιά στην εξώπορτα, πήρε το καλάθι με τα μικροπράγματα που κάθε βράδυ χρειαζόταν.
Ένα ημερολόγιο που καθημερινά κατέγραφε κάθε τι, σήμερα μένει ανέγγιχτο. Έπιασε την χρυσαφένια σκληρή βούρτσα της, ξετύλιξε τα δεμένα μακριά μαλλιά της. Τα βουρτσίζει με αδιάφορες κινήσεις. Η φωτιά πονηρά την παρακολουθεί, ακούει τον ήχο του σκισίματος της βούρτσας στα μαλλιά και ζηλεύει, σήμερα οι φλόγες ίσως της τα αγγίξουν, τα κάνουν δικά τους, σήμερα οι φλόγες την διεκδικούν.