Πάμε κοχύλι μου ακούω τους ήχους
του βυθού σου.
Τι όμορφη μελωδία
το τραγούδι της ψυχή.
Έλα κοχύλι μου άσε με
να ακούσω όλες τις μελωδίες σου.
Σε ακουμπάω πάνω στο αυτί μου
ακούω το λυγμό σου
για ότι έχασες , για ότι δεν βρήκες.
Έχω φτάσει στο βυθό σου
βλέπω με ματιά κλειστά.
Τα ταξίδια σου στις θάλασσες
στους ωκεανούς στα άπειρα πελάγη σου….
Όμορφες οι εικόνες όταν τα νερά ήταν
ήρεμα.
Θολά και σκοτεινά όταν σε χτυπούσαν οι τρικυμίες.
Σα θυμώσει η θάλασσα τότε είναι η
στιγμή που δεν αγαπά ότι ζει μέσα της.
Κτυπά και παρασέρνει ότι βρεθεί
στο διάβα της..
Κάπου εκεί παρέσυρε και εσένα…
Εκεί έχασες το άλλο μισό κομμάτι σου
Μισό τώρα πια σε κρατώ μες στη χούφτα μου.
Σε ξανά βάζω πάνω στο αυτί μου
και ακούω τους ανέμους σου.
Ούρλιαζαν τόσο δυνατά που δεν άντεξα,
σε έβγαλα από το αυτί μου.
Σε κοίταξα με απορία και σε ρώτησα
-Τι ήταν αυτά τα ουρλιαχτά;
-Οι πόνοι μου , τα κλάματα μου
για ότι έχασα στη διαδρομή μου.
Για ότι δεν βρήκα και πόθησα
για τα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Την αγάπη που δεν ήρθε ή ήρθε και την έχασα , τα τόσα
γιατί που δεν απαντήθηκαν.
Αλήθεια πόσο το ένιωσα
έμοιαζε ο δικός του βυθός , με τον δικό μου…
Παρόμοιοι πόνοι , ίδια δάκρυα το έσφιξα
τόσο δυνατά στο χέρι μου.Ήθελα να του πω χωρίς λόγια ότι το καταλαβαίνει βαθιά
η ψυχή μου.
-Θέλεις να σε πάρω μαζί μου;
Να σε κρατάω μέσα στη χούφτα μου
να μη είσαι μόνο σου. Εγώ θα σε βάζω στο αυτί μου και θα ακούω ότι θες να μοιραστείς μαζί μου. Θα κλείνω τα ματιά μου και θα κάνω εικόνες ότι ακούω από τους ήχους του βυθού σου.
Έτσι θα ταξιδεύω μαζί σου στα ταξίδια που εσύ θέλεις να με πας…
Θέλεις κοχύλι μου;
-Όχι δεν μπορώ, εσύ ζεις στη στεριά
και τα ταξίδια σου τα κάνεις με τα χρώματα της γης.
Εγώ ζω στο βυθό… της θάλασσας μου και τα ταξίδια μου τα κάνω με τα χρώματα
της θάλασσας, που το χρώμα της το παίρνει από τον ουρανό…
Κάποια στιγμή που θα ενωθεί γη και ουρανός, θα ενωθούν και τα πλάσματα του Θεού τότε θα συνυπάρξουμε.
Θα γίνουμε ένα θα ενωθεί η ύλη με το άυλο…
Τότε θα μοιραστούμε ότι βιώσαμε, θα ξανά δούμε όλες τις διαδρομές μας από την αρχή. Θα ξανά περπατήσουμε στα ίδια σοκάκια , στους ίδιους δρόμους , στις ίδιες λεωφόρους. Βλέποντας τη στιγμή του ΑΝ… Αν διάλεγα εκείνο ή το άλλο μονοπάτι πώς θα άλλαζε η ιστορία της ζωής του καθενός μας. Θα δούμε τις ευκαιρίες που χάσαμε από προορισμούς που δεν επιλέξαμε. Για κάποιους από αυτούς ίσως νιώσουμε αυτό το λυγμό στο λαιμό..
Το κοίταξα λυπημένα, δεν ήθελα να το αφήσω αλλά ήξερα πως είχε δίκιο.
Του έδωσα ένα φιλί πάνω στο σκληρό κέλυφος του, το άφησα να πάει στον υγρό κόσμο του, στο δικό του βυθό..
Σηκώθηκα αγνάντεψα το απέραντο γαλάζιο. Ήταν η ώρα που ο ήλιος ζωγραφίζει με τα ποιο ωραία χρώματα τη θάλασσα. Λίγο πριν παραδώσει τη σκυτάλη στο ασημένιο φεγγάρι, για να συνεχίσει τη δική του δημιουργία. Τον ασημένιο δρόμο του , που ενώνει θάλασσα και ουρανό , Θεό κι ανθρώπους , φως και σκοτάδι…
Γύρισα τη πλάτη και έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω.
Ήξερα όμως ότι εκεί μέσα στο βυθό της θάλασσας έχω ένα φίλο που τον ένιωσα και με ένιωσε..
Που μοιραστήκαμε τα ταξίδια μας, χωρίς να πούμε λόγια, τα είπαμε όλα με ένα άγγιγμα..
Γεια σου φίλε μου, δεν σου λέω αντίο γιατί αντίο δεν υπάρχει. Ότι ενώθηκε αυτό δεν μπορεί να τα αλλάξει κάνεις, ότι συναντήθηκε δεν γίνεται να ξεχαστεί. Ίσως σε κάποια ακροθαλασσιά σε ξανά βρω σε κάποια απόδραση από τον κόσμο σου….
