Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το πεπρωμένο δεν έχει καμία σχέση με το μοιραίο, με τη μοίρα. Η λέξη πεπρωμένο προέρχεται από τη λέξη “πέπραγμαι” που σημαίνει «έχω κάνει».
Πέπραγμαι (έχω κάνει) = πεπραγμένο = πεπρωμένο.
Το πεπρωμένο είναι κάτι για το οποίο πρέπει να πασχίσουμε, η μοίρα είναι αυτό που θα μας συμβεί εάν δεν προσπαθήσουμε.
Η λέξη μοίρα προέρχεται από το αρχαίο ρήμα “μείρομαι”= μοιράζω, είναι δηλαδή το μερίδιο, το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου.
Οι Μοίρες, αρχαιοελληνικές θεότητες, σύμφωνα με την παράδοση, ήταν τρεις και καθόριζαν το πεπρωμένο του ανθρώπου. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, οι Μοίρες ονομάζονταν Κλωθώ (γιατί έκλωθε το νήμα της ζωής), Λάχεσις γιατί διένειμε τα κακά ή τα καλά και Άτροπος γιατί καθιστούσε τα προηγούμενα αμετάβλητα. Θεωρούνταν κόρες της Νύχτας ή όπως αναφέρει μια άλλη παράδοση, του Δία και της Θέμιδας.
Το πεπρωμένο λοιπόν είναι απόρροια του πεπραγμένου, δηλαδή των σκέψεων που έγιναν πράξεις, χωρίς όμως να αναιρεί την ανθρώπινη ελευθερία. Γιατί πριν την τέλεση της σκέψης, πράξης, ο άνθρωπος έχει όλα τα περιθώρια επιλογής ώστε να προσδιορίσει την σκέψη άρα και την πράξη. Κατά αυτόν το τρόπο αλλάζει τη μοίρα του.
Μέσα από τις επιλογές του, τις σκέψεις, τις πράξεις, αλλάζει τη μοίρα του και δημιουργεί το πεπρωμένο του.
Σύμφωνα με την διδασκαλία ορισμένων θρησκειών τα πάντα είναι προκαθορισμένα από τον Θεό. Ωστόσο ο Χριστιανισμός απορρίπτει την αντίληψη περί πεπρωμένου. Κατά τον Χριστιανισμό ο Θεός μας έδωσε το δώρο της ελεύθερης βούλησης. Αυτό σημαίνει πως όλα όσα συμβαίνουν είναι από Εκείνον αλλά το πως θα χειριστούμε το ότι μας συμβαίνει είναι αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησής μας, δηλαδή των σκέψεων-πράξεων και των επιλογών μας.
Ο άνθρωπος θεωρείται ως το τελειότερο ον του παντός συνεπώς καταλαβαίνει πολύ καλά το είδος των σκέψεων του και των πράξεων του. Δέσμιος όμως των αναγκών του και της πτώσης του στην ύλη, βρίσκει τρόπους να δικαιολογεί το κάθε τι που του συμβαίνει ως υπαίτιο το πεπρωμένο, τη μοίρα του, αυτό που λέμε “ήταν γραφτό να γίνει”, αφήνοντας έτσι απ’ έξω τον εαυτό του που είναι ίσως ο κύριος υπεύθυνος.
“Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο” εν μέρει ισχύει αφού το πεπρωμένο το δημιουργούμε μόνοι μας μέσα από τις επιλογές μας. Μπορεί όμως να αποφευχθεί αφού κύριοι των επιλογών μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ότι βιώνουμε είναι αντανάκλαση αυτού που κάναμε στο παρελθόν.
Δεν έχει νόημα να ρίχνουμε ευθύνες στους άλλους γιατί εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε στους άλλους να είναι επιλογή μας.