Γράφει η Μίνα Δαμίγου
Επέτρεψέ μου να συστηθώ…
Κόρη, αδερφή, μάνα, γυναίκα και χίλια δυο άλλα, αλλά πάνω απ’ όλα άνθρωπος.
Το όνομα μου δεν έχει σημασία… Είμαι ένας άνθρωπος με προτερήματα, με χιλιάδες ελαττώματα, με αποφάσεις και συνέπειες.
Είμαι ένας άνθρωπος με δικαίωμα να με γνωρίσεις…
Κι όπως όλοι οι άνθρωποι έτσι κι εγώ είπα, έτσι κι εγώ άκουσα, έτσι κι εγώ γέλασα, δάκρυσα, χάρηκα και λυπήθηκα…
Κάποιος κάποτε μου είπε πως «Δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, παιδί μου…»
Ήμουν μικρή και κάπου μέσα στις σκέψεις μου και στα ψαξίματα μου άφησα τούτη τη κουβέντα πλάι μου, εκεί να στέκεται ακατέργαστη . Δεν την επεξεργάστηκα ποτέ και σιγά σιγά ήταν απλά σαν να την άκουγα και να συναντούσα μπροστά μου την μορφή της. Μεγάλωνε μαζί μου παρέα με το αδάμαστο μέσα μου .
Αυτό το θηρίο εντός μας! Όσο πιο νωρίς το πάρεις χαμπάρι τόσο καλύτερο για σένα!
Ξέρεις… Αυτό το θηρίο , με τη λύσσα της παντογνωσίας ; Αυτό που σε τραβάει να ζήσεις ό,τι ονειρεύεσαι; Ακριβώς αυτό. Αυτό και τα γκέμια του, που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάς πως εσύ είσαι αυτός που τα ελέγχει και όχι εκείνα εσένα.
Μεγάλη υπόθεση για έναν άνθρωπο να ξέρει πού πηγαίνει. Αλλά να ξέρει ε; Όχι απλά να νομίζει, κρυμμένος πίσω από τους φόβους του, τις ανασφάλειες του και τις πνιγμένες δειλίες του.
Κολυμπώντας μέσα στον ωκεανό της ζωής άρχισα να συνειδητοποιώ πως ήμουν τόσο αισιόδοξος άνθρωπος που πίστευα πως ό,τι θες να γίνει, γίνεται κι ό,τι θες να αλλάξει, αλλάζει.
Στο πρώτο μου βάρβαρο μακροβούτι, να σου πω πως δεν ήταν δική μου επιλογή, δεν έβγαινε λέξη από τα χείλη μου και με το βλέμμα καρφωμένο προσπαθούσα να καταλάβω πού με πάει τούτο το κύμα.
Πήρα ανάσες κι ήλπιζα.
Ήλπιζα στο καλύτερο… Ήλπιζα στο φως και στον αέρα… Ήλπιζα σ’ αυτό το κάτι που θέλει να μου πει η ζωή. Να το καταλάβω και να πιάσω το νόημα του. Γι’ αυτό ήρθε εξάλλου.
Έτσι συμβαίνει. Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν άλλωστε…
Έχω κάνει πολλά μακροβούτια και έχω φάει πολλές σφαλιάρες που θα μπορούσα να σου γράψω αλλά δεν νομίζω πως έχει σημασία. Όλοι έχουμε τις δικές μας κομμένες ανάσες και τις δικές μας μελανιές. Ο καθένας τις περιέθαλψε όπως μπόρεσε και με ό,τι είχε, αλλά και ό,τι ΔΕΝ είχε…
Δεν είμαι πια μικρή, μεγάλωσα… Και ναι, τώρα πια ξέρω…
Οι άνθρωποι έχουν μεταβλητές αλλά και σταθερές….
Μπορούν να αλλάξουν όταν θέλουν πραγματικά, αλλά και όταν έχουν ισχυρό ψυχικό δυναμικό και το τελευταίο είναι χάρισμα. Δεν είναι γεννημένοι όλοι οι άνθρωποι έτσι.
Αλλάζουν συμπεριφορές. Αλλάζουν βλέμμα. Αλλάζουν τρόπο, χρόνο και ιδιότητα.
Αλλάζουν τις «μπόρες» τους. Ξεχωρίζουν κάποιες αιώνιες βροχές και φεύγουν μακρυά τους. Φεύγουν από τα δήθεν πριν γίνουν αγκάθια, αλλά ακόμα και τότε, όταν το καταλάβουν κι ας είναι αργά, με μια ανάσα τα αφαιρούν.
Μουδιάζει, βλέπεις, ο άνθρωπος στον πόνο όσο μεγαλώνει…
Υπάρχουν όμως κι εκείνα, τα σταθερά σου που λέγαμε πριν. Εκείνα που μένουν απαράλλαχτα και αποτελούν εσένα τον ίδιο, αυτό που σε ορίζει και είναι ο πυρήνας σου.
Ο τρόπος που ονομάζεις τα πραγματικά «θέλω» σου.
Ξέρεις, τα ρεαλιστικά ε; Όχι εκείνα που απλά το μυαλό σου σε έκανε να πιστέψεις ότι θέλεις. Ο τρόπος που τα διεκδικείς. Δεν αλλάζει το «δίνω σου» και το χάρισμα από το «είναι» το δικό σου.
Κι εγώ άλλαξα… Γιατί ήθελα να…
…να κρατώ λιγότερες κομμένες ανάσες μέσα μου πια…
…να προχωράω ταχύτερα και με αποφασιστικότερο βήμα μακρυά από κάθε «δεν ξέρω τι θέλω» του άλλου.
Και όχι από εγωισμό, όχι. Ποτέ δεν ήμουν και ποτέ δεν έγινα εγωίστρια. Προχωράω γιατί πολύ απλά τώρα πια ξέρω τι θέλω εγώ.
Ρομαντική κι ευαίσθητη… Ήμουν και έτσι παρέμεινα…
Έμαθα όμως να προστατεύω τούτα τα διαμάντια της ψυχής μου…
Έμαθα να τα χαρίζω εκεί που αξίζουν και να τα ξοδεύω εκεί που νιώθω μοναδική. Εκεί που συναντάω υπομονή και αντοχή.
Εκεί που αντικρίζω βλέμμα καθάριο και χέρι απλωμένο με κάθε γραμμή χαραγμένη βαθιά στην παλάμη του.
Ελπίζω ακόμα. Πιστεύω ακόμα. Εμπιστεύομαι ακόμα. Συγχωρώ ακόμα… Έτσι γεννήθηκα. Και όχι δεν είναι αδυναμία.
Η αδυναμία είναι να μην ξέρεις να διαχειρίζεσαι την ελπίδα και να την κάνεις προσδοκία εκεί που δεν έπρεπε καν να υπάρχει. Αδυναμία είναι να πιστεύεις στο κάθε παραμύθι που σου πουλιέται χωρίς να θες να δεις τον πραγματικό κακό λύκο. Αδυναμία είναι να εμπιστεύεσαι κάθε φορά το ίδιο χωρίς να έχεις αλλάξει ούτε μια μοίρα και ούτε μια συντεταγμένη από τα κριτήρια σου.
Γιατί βλέπεις έμαθα να λέω την αλήθεια πρώτη εγώ στον εαυτό μου. Κι αυτό πονάει περισσότερο, ακόμα κι από μια ανεπούλωτη πληγή.
Πόσο περήφανη είμαι γι’ αυτόν τον πυρήνα ! Τον πυρήνα μου !
Πόσο περήφανη είμαι που μπορώ ακόμα να ελπίζω στο καλύτερο !
Πόσο περήφανη είμαι που δεν έχασα την πίστη μου στους ανθρώπους όσο κι αν οι ίδιοι μου απέδειξαν πως δεν θα έπρεπε.
Πόσο περήφανη είμαι που μπορώ και συγχωρώ. Και όχι για την αποδοχή, αλλά για έμενα την ίδια. Αυτή η γαλήνη είναι η ευλογία της ψυχής μου .
Ποιος δε γονάτισε και ποιος δε λύγισε σε τούτη τη ζωή ;
Ποιος είχε μαγικό ραβδάκι κι όλα ήταν μαγικά γύρω του και μέσα του;
Πατά γερά στη γη, φίλε μου ! Ζήσε στον ρεαλισμό και όχι μονάχα στη λογική.
Για κάθε άνθρωπο αυτή, έτσι κι αλλιώς, είναι διαφορετική . Το θέμα είναι να μπορείς να έχεις τη σωστή δόση απ’ όλα .
Είμαι περήφανη για όσα άλλαξα, αλλά κυρίως για όσα δεν κατάφεραν να με αλλάξουν και παρέμεινα ατόφια στις αξίες μου και στα ιδανικά μου.
Είμαι ένας άνθρωπος που συνεχίζω…
…μπροστά στο βλέμμα του πραγματικού έρωτα να σέβομαι και να υποκλίνομαι…
…που μπροστά στο κάθε χαμόγελο που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου, να ευγνωμονώ τον συνάνθρωπο που μου το δημιούργησε…
Είμαι ένας άνθρωπος που συνεχίζω μπροστά στο δάκρυ να στέκομαι σιωπηλά, χωρίς να ρωτώ «γιατί» και «πως» και να περιμένω να έρθει αυτό από μόνο του σε μένα…
Είμαι ένας άνθρωπος που έζησε στο γκρι και στο μαύρο και έβαψε μόνος του με κόκκινο και λευκό το μέλλον του…
…που αγάπησε τις φωτιές και έμαθε να καίγεται για τους πόθους και τις λαχτάρες του κι ας γνώριζε το τίμημα…
Είμαι ένας άνθρωπος που συνεχίζω και θα συνεχίσω…να κρατάω…
…μπροστά στο παράπονο μιας ψυχής…
…να κρατάω τα κρύα χέρια της και να την ακούω…
…κι ας μη βγάζει λέξη…
Λένε πως στη σιωπή συναντά κανείς τον πιο μεγάλο θόρυβο της ζωής του…
Κι εκεί γνωρίζει τα πιο τρομακτικά «θα», «αν», «ίσως» και «να» του…
Είμαι ένας αληθινός άνθρωπος κι επίτρεψέ μου να συστηθώ…
Το όνομα μου δεν έχει σημασία…
Είμαι απλά ένας άνθρωπος με τούτο το δικαίωμα…