Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να βοηθήσω τους άλλους, να τους στηρίζω σε κάθε δυσκολία, να τους δίνω το χέρι να σηκωθούν σε κάθε τρικλοποδιά της ζωής, να τους ενθαρρύνω να μην εγκαταλείψουν, να κρατήσω για λίγο στα χέρια μου τα δικά τους, να απαλύνω για λίγο τον πόνο τους, ενίοτε να σκουπίσω και τα δάκρυα στο πρόσωπο τους.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι εκεί σε κάθε στιγμή τρικυμίας και πόνου, αλλά και χαράς. Μαζί τους, όπως εκείνοι ήθελαν, όταν ήθελαν, για όσο ήθελαν.
Πάντα έβαζα τους άλλους πρώτα από τον εαυτό μου, αφήνοντας τον σε δεύτερη μοίρα, λες και εγώ δεν είχα ανάγκη την παρουσία τους, την αγάπη τους, την στήριξή τους, έναν θετικό λόγο, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο.
Αυτό που αδυνατούσα τότε να συνειδητοποιήσω ήταν πόσο οδυνηρό, υποτιμητικό και απορριπτικό ήταν όλο αυτό για εμένα, γιατί όσο πιο πολύ βοηθούσα άτομα που δεν το εκτιμούσαν, που δεν το αναγνώριζαν, που δεν το άξιζαν, εγώ εγκατέλειπα τον εαυτό μου, άφηνα πίσω μου ένα κομμάτι της ψυχής μου, απομακρυνόμουν από εμένα.
Πώς να το καταλάβω;
Πόσο πόνο να υπομείνω ακόμα για να είναι οι άλλοι καλά;
Γιατί οι άλλοι δεν μου συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο;
Για πόσο ακόμα θα νιώθω απόρριψη και αδιαφορία από την συμπεριφορά τους ;
Τι κάνω άραγε λάθος;
Όλα αυτά με βασάνιζαν για καιρό.
Αγαπώ πολύ, ολοκληρωτικά, αληθινά, χωρίς όρια, δίχως κουτάκια και περιορισμούς, όπως αγαπούν τα μικρά παιδιά, όμως πλέον δεν μπορώ να βάζω τον εαυτό μου σε δεύτερη μοίρα.
Πρέπει να προστατεύσω τον εαυτό μου, να τον θωρακίσω ώστε να μην είναι αδύναμη.
Πρέπει να γίνω πιο δυνατή, έτσι δεν θα αφήνω τους άλλους να με εκμεταλλεύονται.
Πρέπει να γίνω πιο αυτοκυρίαρχη, δεν μου αρέσει πια να σκορπίζομαι σε ανθρώπους δειλούς, μέτριους, επιφανειακούς, σε ανθρώπους αρπαχτικά, που έρχονται μόνο να πάρουν, να αρπάξουν με τη βία την πιο όμορφη και ανόθευτη πτυχή του εαυτού μου.
Πρέπει να βγω από τη ζώνη άνεσης μου και το χρυσό κλουβί της καθημερινότητας μου.
Είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσω το παρόν μου και να δημιουργήσω ένα ακέραιο μέλλον χωρίς να λυπάμαι και να μετανιώνω για το παρελθόν μου.
Χωρίς να ρίχνω τις ευθύνες για τις δικές μου επιλογές στους άλλους.
Χωρίς να νιώθω ενοχές για ότι έκανα, άλλωστε κάθε εμπειρία θετική ή αρνητική είναι είναι και ένα νέο εξελικτικό μάθημα ζωής που θα με φέρει πιο κοντά στην αληθινή ουσία του εαυτού μου.
Οφείλω μόνο στον εαυτό μου αγάπη και σεβασμό, του οφείλω να μείνω πιστή στους στόχους μου και στις επιθυμίες μου. Δεν σταματώ να αγαπώ και να φροντίζω όλους εκείνους που με χρειάζονται, όμως με διαφορετικό τρόπο. Με έναν τρόπο εξελικτικό για τον καθένα τους, αφυπνιστικό, χωρίς δέσμευση και εξάρτηση, ελεύθερο όπου ο καθένας θα ανακαλύπτει την εσωτερική του δύναμη και θα γίνεται ο ήρωας του εαυτού του. Θα γίνεται ο αρχιτέκτονας της πραγματικότητας του και θα απολαμβάνει το ταξίδι του μέχρι το τέλος, χωρίς να ζητά μόνο, αλλά να επιλέγει και να προσφέρει, ξεκινώντας από την ομορφιά και την ανιδιοτέλεια του εσωτερικού του κόσμου.
Το μόνο που πάντα ήθελα ήταν να δείχνω στους ανθρώπους ότι είναι ολοκληρωμένοι μέσα στην καθημερινή έλλειψη, τέλειοι από κάθε άποψη μέσα στην ματαιότητα και στο φαίνεσθαι του κόσμου αυτού, θεϊκοί μέσα στην ανθρώπινη φύση τους. Μόνο έτσι θα τους βοηθούσα ουσιαστικά.
