Κάποτε τα όνειρά σου ήταν μόνο άσπρα και μαύρα και πάντα τα ξεχνούσες όταν άνοιγες τα μάτια. Οι εφιάλτες σου κάποτε μόνιμοι, είχαν τρόμο και σε κρατούσαν ξύπνια έως ότου αρχίσει η μέρα να χαράζει.
Όλο εφιάλτες με τα παιδιά, πως κάτι είχαν πάθει, πως κάτι τραγικό συνέβαινε και ξυπνούσες παγωμένη, και συχνά δακρυσμένη. Αναρωτιόσουν αν ήταν αλήθεια, μετά καταλάβαινες πως ήταν εφιάλτες. Πήγαινες κοντά τους, τα έβλεπες να κοιμούνται, τα φιλούσες και έτσι ηρεμούσες. Εφιάλτης μουρμούριζες. Δεν μιλούσες, τα κρατούσες μέσα σου, και το στομάχι με σφίξιμο. Άγχος διαρκές, μήπως κάτι δεν γίνει σωστά και υπάρξουν αντιδράσεις για την ασχετοσύνη που είχες.
«Ωχ! Πια, αυτά όλα τρώνε την ζωή σου».
Αυτό σου έλεγαν όλοι γύρω και εσύ αναρωτιόσουν πια ζωή σου; Εσύ ζεις και κινείσαι βάσει προγράμματος μόνο για όλους γύρω σου, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου.
Περπατάς και αναλογίζεσαι τις μέρες και τα χρόνια, τότε που όλα τα έβλεπες σαν ένα δυσκολευόσουν να το χειριστείς.
Τα όνειρά σου τώρα έχουν πολλά χρώματα. Αμέτρητα και φωτεινά και ξυπνάς ευδιάθετη. . Δεν προσπαθείς πια να τους δώσεις εξήγηση. Έπαψες να ενδιαφέρεσαι, αν βλέποντάς τα, κάτι περιμένεις να συμβεί.
Γελάς με ότι ένοιωθες παλιότερα, στα μικρά σου χρόνια, τότε που τα πάντα έπαιρναν τεράστιες διαστάσεις.
Και ήρθε το τώρα, ήρθε η μέση ηλικία. Αναισθησία την λες; Αδιαφορία να την πεις; Δεν σκοτίζομαι ίσως μουρμουρίζεις. Ότι έκανες έκανες, αν ξεχάσεις τώρα και κάτι δεν χάλασε ο κόσμος ρε αδελφέ. Ωρίμασες όμως τώρα, τα προβλήματα τα κατατάσσεις σε παρελθόν, τα αφήνεις να περιμένουν μια λύση ανώδυνη, γυρίζεις τη σελίδα. Η ζωή είναι ωραία και πρέπει να την χαρείς.
«Μην μου φέρνεις δάκρυα στα μάτια, μην με πληγώνεις με συμβουλές».
Αυτό έχεις γράψει σε ένα λευκό χαρτί να το βλέπεις και θέλεις το δείχνεις σε όλους σε στιγμή κατάλληλη. Άρχισες να βλέπεις στον καθρέφτη ένα στεγνό δέρμα και μικρές ρυτίδες, που σε λίγο θα μεγαλώσουν. Είναι από τα χαμόγελα λες και παρηγορείσαι, όμως ναι, τώρα χαμογελάς και ας γεμίζεις από βαθιές γραμμές. Αυτές θα είναι από απεξάρτηση προβλημάτων που σκόπιμα τα αφήνεις να χαθούν, να εξατμιστούν στον αέρα.
Επιδιώκεις να πετάς στα σύννεφα, όμως δεν ξεχνάς την προσγείωση σου, απλά την ρυθμίζεις εσύ πλέον, δεν αφήνεις άλλους να σου τραβάν το σκοινί να σε κατεβάσουν με βία, χωρίς την θέλησή σου. Ένα φως σε γλυκαίνει και ξέρεις από πού έρχεται. Η μέση γραμμή της ζωής είναι σημαντική από εμπειρίες και θαυμάσια γεγονότα που εσύ τα προκαλείς. Τα ψάχνεις να τα ζήσεις. Όχι δεν μετράς, δεν υπολογίζεις τα συν και τα πλην.
Ο έρωτας ξεθύμανε με την πάροδο του χρόνου, μα έμεινες με γερά στηρίγματα, με δυνατά συναισθήματα, που σε τοποθετούν σε βάσεις που εσύ δημιούργησες. Χαίρεσαι και λυπάσαι με μικρά πράγματα χωρίς να καταδικάζεις την ψυχή σου όμως, με λεπτομέρειες. Έχεις ανοικτούς ορίζοντες και λαμβάνεις πληροφορίες, όσες επιτρέπεις να διαχειριστείς. Τέλος για σένα μικρότητες χαρακτήρων, αδιαφορείς και χαμογελάς. Ακούς, μαθαίνεις, και διαγράφεις ή συμπεριλαμβάνεις πρόσωπα στην ζωή σου χωρίς ενδοιασμούς.
Έχεις αποκτήσει εμπειρίες. Αυτό λέει πολλά.
Αποδεικνύεις καθημερινά πως όλα αυτά τα χρόνια σε γέμισαν δύναμη και τώρα μπορείς να χειριστείς τις δυνατότητες που εισέπραξες με τον καλύτερο τρόπο. Μισή ζωή εμπειρίες για την υπόλοιπη μισή. Τώρα μπορείς πια να την ζήσεις γεμάτη, ολοκληρωμένη.
