O πρώτος γάμος ενός παιδικού φίλου είναι σαν μια γροθιά στο στομάχι που δεν περίμενες ότι θα δεχτείς. Ξυπνάς ένα ωραίο πρωινό και βλέπεις τον φάκελο με την περίτεχνη διακόσμηση να σε κοιτάει έντονα. Ενώ ήξερες αρκετό καιρό ότι ο γάμος του έρχεται, το προσκλητήριο είναι κάτι που θα το επιβεβαίωνε. Το πιάνεις στα χέρια σου σαν βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί και δεν επιλέγεις εσύ το πότε.
Ξεδιπλώνεις αργά τη κορδέλα και το ανοίγεις, κοιτάς τα ονόματα και είναι πραγματικά αυτά που περίμενες να δεις. Το μελάνι είχε ποτίσει καλά στο χαρτί, ο παιδικός σου εαυτός εμφανίστηκε στο δεξί σου ώμο σαν άλλο αγγελάκι και διαβολάκι. Άρχισε να προσπαθεί να καταλάβει αν ήταν ακόμα μια φάρσα, έξυνε το μελάνι αλλά εκείνο έμενε σχεδόν πεισμωμένα επάνω στο χαρτί.
«Δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Τι με κοιτάς σαν ηλίθιος;» είπε ο παιδικός μου εαυτός και πήδηξε από τον ώμο μου, μόλις προσγειώθηκε στο πάτωμα άρχισε να με τραβάει από το παντελόνι «Φάε και πάμε να τον πάρουμε από το σπίτι του! Σήμερα θα παίξουμε μπάσκετ και μετά ποδοσφαιράκι στο Play station!»
«Δεν γίνεται αυτό που λες, εγώ δουλεύω σε δύο ώρες! Και ο Τάσος σίγουρα θα έχει ετοιμασίες για τον γάμο!» είπα και σωριάστηκα απότομα στο καναπέ παρασύροντας τον παιδικό μου εαυτό.
«Μα πάντα σου άρεσε να παίζεις μπάσκετ! Τι έπαθες;» προσπάθησε να σκαρφαλώσει στο καναπέ και να κάτσει δίπλα μου χωρίς αποτέλεσμα, άρχισε να με κοιτάει όπως όταν κοίταγα μικρός ένα σκοτωμένο ζώο.
«Μην με κοιτάς έτσι! Το ξέρω αυτό το βλέμμα! Απλά η ζωή συνεχίζεται, περιπλέκεται, δεν γίνεται να κάνω ότι έκανα τότε!» τον βοήθησα να ανέβει και του ανακάτεψα τα μαλλιά.
«Αφού το θέλεις γιατί δεν γίνεται; Τι άλλαξε;» είπε και άρχισε να φτιάχνει τα μαλλιά του εκνευρισμένος που του τα χάλασα.
«Οι υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν, όπως και του Τάσου, όπως και όλων των παιδικών μου φίλων! Ξέρεις είχα μια συζήτηση πριν μερικές μέρες με έναν εξ αυτών!»
«Θα πάμε για μπάσκετ; Τι σου είπε;»
«Για τον γάμο του φίλου μας είπαμε, ένιωθα ότι με το που θα τον δω να παντρεύεται, ένα κομμάτι του εαυτού μου θα πεθάνει!»
«Τι εννοείς, δεν έχει πεθάνει ήδη;»
«Σταμάτα να με κοροϊδεύεις, από τη στιγμή που υπάρχουν όλες αυτές οι αναμνήσεις, το κομμάτι θα παραμένει και ζωντανό, εξαρτάται από εμάς!»
«Σε βαριέμαι, αν δεν πάμε για μπάσκετ θα φύγω και δεν θα με ξαναδείς ποτέ!» πήδηξε από το καναπέ και μου έφερε σέρνοντας το κινητό, το πέταξε στα πόδια μου και πήδηξε ολόκληρος πάνω στον αριθμό του Τάσου.
«Τι κάνεις; κλείστο!» τότε ακούστηκε η φωνή του Τάσου από το μεγάφωνο του κινητού.
«Έλα Γιώργο! Ακούς;»
«Είσαι ηλίθιος!» ψιθύρισα και κοίταξα τον μικρό μου εαυτό ο οποίος άρχισε να τρέχει και κρύφτηκε πίσω από το τραπεζάκι του σαλονιού.
«Έλα Γιώργο δεν σε ακούω! Όλα καλά;»
«Ναι! Μια χαρά, πως πάνε οι ετοιμασίες:»
«Όλα καλά, τρέξιμο! Θα έρθεις να με ντύσεις ε; Mαζί με τους άλλους!»
«Ναι ρε συ εννοείται!»
«Τι ήθελες και πήρες;»
«Τίποτα το σημαντικό, να δω τι κάνεις!»
«Α εντάξει, έλεγα να σου πω και εγώ να πάμε για κανένα μπασκετάκι αύριο, έχουμε καιρό, πες το και στους άλλους αν είναι! Πρέπει να κλείσω! Θα μιλήσουμε πιο μετά αν είναι για αύριο!»
«Εντάξει, θα τους μαζέψω! Τα λέμε!» Σταμάτησα τη κλήση και πέταξα το κινητό στο καναπέ, ο μικρός μου εαυτός πετούσε παντού χαρτοπόλεμο και σερπαντίνες.
«Η ζωή δεν τελειώνει ποτέ επειδή ξεκινάει κάτι καινούριο, το παρελθόν είναι παρελθόν και το μέλλον βαδίζει πάνω του. Σε μερικά χρόνια θα είσαι εσύ στη θέση μου, θα με καταλάβεις!»
«Ποιος είσαι; εγώ όταν ήμουν μικρός δεν θα έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο!»
«Το ξέρεις ότι είναι όλα στο μυαλό σου ε;» είπε ενώ άρχισε να ξεθωριάζει «Ήρθα μόνο για να πάρω τηλέφωνο τον Τάσο, τα άλλα τα αφήνω πάνω σου! Μην με αναγκάσεις να ξανά έρθω εδώ, δεν έχεις ούτε ένα γλυκό στη κουζίνα και παντού μυρίζει καφέ!»
Χάθηκε από τα μάτια μου και δεν συναντηθήκαμε για αρκετό καιρό.
Υ.Γ Να ζήσετε φίλε μου, ελπίζω το καινούριο βήμα στη ζωή σου να είναι σταθερό και να σου φέρει ευτυχία!
Στο τραγούδι της ημέρας : Stand by me – Ben E. King
Συγκινητικό και όμορφο! Συγχαρητήρια Γιώργο!