Όπως χαμένη τριγυρνούσα στον αέρα ξαφνικά βλέπω ένα χρωματιστό ασανσέρ, μα πόσο όμορφο λέω μέσα μου να υπάρχει λίγο χρώμα μέσα σε τόσο λευκό.!!
Χθες το βράδυ είδα ένα παράξενο όνειρο!! Είδα ότι ήμουν μέσα σε ένα άσπρο πέπλο, ότι όλος ο κόσμος έγινε ένα άσπρο, σαν ουρανός με σύννεφα. Όπως χαμένη τριγυρνούσα στον αέρα ξαφνικά βλέπω ένα χρωματιστό ασανσέρ, μα πόσο όμορφο λέω μέσα μου να υπάρχει λίγο χρώμα μέσα σε τόσο λευκό.
Προχώρησα και θέλησα να το πλησιάσω, πήγα κοντά, και όταν έφτασα απέξω άνοιξε η πόρτα του, και μια φωνή μου φώναξε μπες μέσα! Δεν ξέρω αν το ήθελα, αλλά η φωνή με μάγεψε, και τότε σκέφτηκα, όταν ζούμε πόσα πράγματα κάναμε χωρίς να ξέρουμε αν το θέλαμε μόνο και μόνο γιατί κάτι μας μάγεψε.
Κούνησα το κεφάλι και μπήκα, ίσως από περιέργεια, πόσες φορές σε έκαψε και σε λύτρωσε αυτή η περιέργεια σου. Έτσι λοιπόν αντίκρισα κουμπιά πολλά κουμπιά και πάνω έγραφαν..
Αγάπη, Ελπίδα, Υπομονή, Ευτυχία, πλούτος, θλίψη, σκοτάδι, απογοήτευση, φόβος!!
Όλα άναβαν.. Και η φωνή πάλι μου έλεγε πάτα τα όλα, η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα και βλέπω κουμπί “Φόβος” και το πατάω, κατεβαίνω στον φόβο, και ναι ένιωθα φόβο πολύ φόβο, ήθελα να κλάψω, αλλά αντιμετώπισα τον φόβο, Ο φόβος πρέπει να αντιμετωπίζετε!!
Αμέσως και τελείως μηχανικά πατάω το κουμπί “Ελπίδα”, εκεί ήταν όλα Χαρούμενα, όμορφα πολύ όμορφα, γιατί μετά τον φόβο έρχεται η Ελπίδα!! Ύστερα πατάω και βρίσκομαι στο σκοτάδι, πολύ σκοτάδι, σαν τα σκοτάδια τα δικά σου, απευθείας αρχίζω και νιώθω σκοτάδι, φόβο, Ελπίδα!!
Πολλά συναισθήματα μαζί!!
Ύστερα βρέθηκα στην απογοήτευση, πολύ πονάει η απογοήτευση, πολύ όμως, θυμάσαι πόσες φορές απογοητεύτηκες, αλλά μετά ήρθε η υπομονή, η υπομονή είναι αρετή, αλλά θέλει πολύ προσπάθεια, και πρέπει να περάσεις τον πόνο, το σκοτάδι, την Ελπίδα, την θλίψη, τον φόβο, τότε έρχεται και η Υπομονή!!
Ύστερα η φωνή πάλι μου φώναξε πήγαινε στον πλούτο, θα νιώσεις τέλεια, αλλά πρόσεχε… Και όντως ήταν όλα χρυσά, είχα τα πάντα από υλικά αγαθά, είχα δύναμη, εξουσία, αλλά κάτι έλειπε.. Και τότε ήρθε η θλίψη..
Πολύ θλίψη, ούτε όλα τα λεφτά του κόσμου δεν έφταναν για να πάρουν, την θλίψη!! Μόνο μια κατάφερε να την πάρει και αυτή ήταν η ΑΓΑΠΗ!! Μόνο με την αγάπη σου φεύγει η θλίψη, μόνο όταν αγαπάς, και σε αγαπάνε, μόνο όταν αγαπάς τον υπέροχο εαυτό σου, παύεις να είσαι θλιμμένος!!
Και αφού λοιπόν τελείωσε η βόλτα με το ασανσέρ, ένιωθα πολύ αλλιώς, πολύ όμορφα, πολύ δυνατή, και τότε έψαξα το κουμπί που έλεγε ισόγειο, για να φύγω, και τότε η φωνή μου είπε πάτα το κουμπί που λέει ΖΩΗ, η ζωή είναι εκεί και σε περιμένει με όλα αυτά που ένιωσες, αυτή είναι η ΖΩΗ!
Επιμέλεια – Σύνταξη: Ειρήνη Πυλαρινού.
