Τυχαία συνάντηση με μια φίλη που είχα να τη δω χρόνια… πρόσωπο από παλιούς χαμένους καιρούς, τότε που οι άνθρωποι κάναμε μεταξύ μας ωραίες συζητήσεις, ξεκίνησε αρχικά ένας διάλογος γύρω από τα όνειρα. Ίσως έφταιγε πως εκείνο το βροχερό απόγευμα, δεν καθαρίζει μόνο ο ουρανός αλλά και ο νους…
– Πόσο μπορεί να κρατήσει ένα όνειρο;
– Έως ότου χάσει την μαγεία του…
– Και πότε; Πώς, πότε χάνεται η μαγεία;….
– Ίσως όταν η πραγματοποίηση του αποκτά μεγαλύτερη σημασία απ την ύπαρξη του!
– Και τι μπορεί; Τι μπορεί να χαλάσει τη μαγεία; Κινδυνεύει το όνειρο από την ίδια την πραγματοποίησή του;
– Κάθε όνειρο που πραγματοποιείται γίνεται αφορμή για ένα καινούργιο όνειρο πιο ολοκληρωμένο πιο μαγικό… δεν χάνεται ποτέ η μαγεία !
– Μα όταν το όνειρο πραγματοποιείται παύει να είναι όνειρο που η φαντασία μας το κάνει να φαίνεται μαγικό! Γίνεται κάτι το συνηθισμένο, καθημερινό!
– Μερικές φορές η ζωή των ονείρων είναι εξίσου, – αν όχι περισσότερο – πραγματική από τη ζωή που ζούμε στο φως της ημέρας… γεμάτη από τις πιο μύχιες επιθυμίες και τα θέλω μας, εκεί που γινόμαστε μικροί θεοί, κάνοντας θαύματα, τα δικά μας θαύματα… τίμημα η γεύση του ανεκπλήρωτου που φέρνει στα χείλη του πρωινού…. Σαν κρασί γλυκό που ήπιες στην υγειά “του” και ας μην ήτανε, σαν πρόσκληση που βγήκε μες τη νύχτα τόσο αυθόρμητα, έλαμψε σαν τη φλόγα κι όμως δεν στάλθηκε ποτέ.
– Το όνειρο όμως;
– Το όνειρο είναι όπως και τα λουλούδια… επομένως όλα από εσένα εξαρτώνται. Έτσι λοιπόν κρατάμε τους εαυτούς μας – αντέχουμε!
Έτσι είναι και τα όνειρα. Κρατάμε ένα χέρι, κρατάμε ένα όνειρο, κρατάμε την ανάσα μας και πόσα μας πνίγουν κάθε μέρα – ασφυξία!, κρατάμε επιφυλάξεις, κρατάμε την κουπαστή, κρατάμε ένα τσιγάρο, ένα ποτήρι καφέ, κρατάμε σφιχτά, κρατάμε …τα καλά…. και προχωράμε.
…συνεχίζεται…
Ένα όνειρο, μια δική μας πραγματικότητα. Που θα το παλεύουμε εως ότου πραγματωθεί!!!