Η αγάπη είναι ό,τι και η ζωή… ένα μάθημα!
Πόσες φορές κι αν αναρωτήθηκα για την απάντηση αυτής της ερώτησης. Μια λέξη που βγάζει το πιο όμορφο συναίσθημα, σε κάνει να ονειροπολείς σε κάθε πανσέληνο κοιτάζοντας τα άστρα, και κοιτάς την ανατολή του ηλίου με τον άνθρωπο που σε γεμίζει. Η αγάπη που γράφτηκε σε βιβλία, σε τραγούδια και πίνακες απεικονίζοντας και βγάζοντας τρυφερά συναισθήματα, φτάνει σε σημείο να σε καθοδηγεί και να αλλάζει το τρόπο ζωής σου, νέες πορείες… γιατί δεν είσαι πια μόνος.
Εάν σταθείς και αναλύσεις την λέξη από μόνη της, θα βγάλεις μικρά παρακλάδια της, κρυμμένα άνθη που έχουν την βαθύτερη έννοια της, όπως ειλικρίνεια, σεβασμός, αξίες, στήριξη, χαρά.
Μήπως όμως ο Ιουλιανός ο Παραβάτης παίρνοντας τη νοοτροπία των αρχαίων φιλοσόφων ότι αγάπη δεν είναι τίποτα άλλο από «ένα μικρό ερέθισμα στην κοιλιά, ότι δεν είναι ένα συναίσθημα μα μια σωματική ανάγκη», έχει δίκιο;
Χα! Ποσό λάθος είχαν και έχουν, λες και αυτός ή αυτοί δεν αγάπησαν και τελικά κατέληξαν σε ένα διαφορετικό είδος «αγάπης» που είναι λιγότερη λογική, φτάνοντας στα όρια της τρέλας, μιλώντας για τελειότητα, ξεχνώντας ότι το τέλειο σε αυτή τη ζωή δεν είναι τίποτα άλλο, αλλά ουτοπικό. Πριν χρόνια εξαιτίας μιας «γοργόνας» ρώτησα ένα μεγαλύτερό μου την ιδία ερώτηση και η απάντηση ήταν «Η αγάπη είναι ό,τι και η ζωή… ένα μάθημα».
Πόσο δίκιο είχε, αλλά τότε τόσο από τη νιότη μου όσο και τη διάθεση δεν έδωσα σημασία, ότι όντως είναι η Αγάπη είναι ένα μάθημα, που για να μπορείς να σιγουρευτείς ότι το έχεις καταλάβει θα έχεις περάσεις μέσα από κύματα και καταστάσεις. Ένα μάθημα που μπορείς να πληγώνεις και να πληγώνεσαι, αυτό που αλλάζει όμως είναι το ποσό αγαπάς το εαυτό σου, αυτό που λέμε καθαρή συνείδηση. Γιατί κακά τα ψέματα όσο δεν τα έχεις καλά με αυτόν και δεν είσαι ικανοποιημένος, ποτέ δεν θα την βρεις στα μάτια κανενός ανθρώπου, ό,τι και εάν έχει να σου προσφέρει. Βέβαια, εδώ ξεχωρίζει το ξέρω ποιος πραγματικά είμαι, γιατί στην ουσία τα βασικά πράγματα που ξέρουμε για εμάς, τα περισσότερα τα ανακαλύπτουμε με τον άνθρωπο που είναι διπλά μας, ακόμα και τα θέλω μας, διότι η αγάπη και η φιλία δοκιμάζονται και στα όμορφα και στις φουρτούνες.
Λογική έχει;
Σίγουρα όχι, αυτό όμως που έχει είναι μια μαγεία για να σε ταξιδεύει, όμως το λάθος είναι ότι δεν είναι της στιγμής, τέτοια συναισθήματα εφόσον τα νιώθεις σιγοβράζουν σαν ηφαίστειο που περιμένει την ώρα για να γεμίσει τον ουρανό με λαμπερά κομμάτια.
Πόσες φορές μπορείς να αγαπήσεις;
Αυτό έχει να κάνει με το εάν η καρδιά σου είναι κήπος για πολλούς ή ιδιαιτέρους ανθρώπους, το εάν θα σεβαστούν αυτό που έχεις μέσα σου ή θα περάσουν την ώρα τους χαζεύοντας και λεηλατώντας πράγματα, λες και είσαι βιβλίο προς δανεισμό.
Να την ξεχάσεις μπορείς;
Χχχμμμ όχι, ειδικά όταν έχεις κάνει πράγματα, δεν την ξεχνάς, απλά την παραμερίζεις και ο χρόνος δεν είναι το καλύτερο γιατρικό πάντα, απλά έχει την χάρη να σου προσφέρει νέα πράγματα και να σε απασχολεί, και πάντα το εάν έχεις αγαπήσει κάποιον το κρίνεις μόνο εσύ.
Άρα στην ουσία απάντηση καμιά, γιατί μπορεί στην θεωρία να βρίσκεις μια άκρη στην πράξη όμως όχι, καταλήγεις σε συμβιβαστικές λύσεις, μιλώντας για στιγμές και περιμένοντας το κάτι «καλύτερο», γιατί κάθε άνθρωπος λειτουργεί με διαφορετικές ταχύτητες και δυνάμεις. Χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι στο χέρι μας είναι όλα και στην «καρδιά» του ανθρώπου που μας νοιάζεται. Οπότε στα λόγια όλα είναι όμορφα, αλλά οι πράξεις είναι που κάνουν την διάφορα, διότι αυτές μας χαρακτηρίζουν στο τέλος.
Θα μου πείτε περιμένεις να βγάλεις απάντηση όταν πιο «σοβαροί» άνθρωποι, επιστήμονες ασχολήθηκαν με το θέμα, να πω την αλήθεια όχι, αλλά επειδή πέρασα πια στο άκρο της «αναισθησίας» το νόημα που θα ήθελα να βγει είναι ότι ανεξαρτήτως της απάντησης, το βασικότερο είναι ότι μάτια φάροι υπάρχουν εκεί έξω, και εάν τους βρείτε φερθείτε τους όσο πιο σωστά γίνεται, γιατί το φως που βγάζουν δεν λειτουργεί βάσει του χρόνου, αλλά του ότι έχουν να προσφέρουν χωρίς να περιμένουν πάντα το αντάλλαγμα.
Από κει και πέρα καράβια που δεν μπορούν να ξεχάσουν καλύτερα να βυθίζονται, ακόμα και η θάλασσα μπορεί να βρει κάτι για να τα αγκαλιάσει. Όπως και να ‘χει απάντηση μην προσπαθήσετε να βρείτε, χαμένος χρόνος, οπτικές γωνίες πολλές, βιώματα πάρα πολλά, αυτό που υπάρχει με σιγουριά είναι ο εαυτός σου και το πώς σου συμπεριφέρονται, μα το βασικότερο από όλα είναι το πώς φέρεσαι εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου.
(Μέρος του άρθρου δημοσιεύθηκε αρχικά στην σελίδα Εναλλακτική Δράση – Πηγή , αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.)
