Έχει θιχτεί πολυάριθμες φορές το κυκλοφοριακό ζήτημα των πόλεων και θα έλεγα πως αποτελεί, ίσως και την Αχίλλειο πτέρνα τής χώρας, μιας και αποτελεί έναν τόπο με πολλές ομορφιές και με ανθρώπους διψασμένους για ζωή. Αυτό το τελευταίο, όμως, το “διψασμένους για ζωή”, αποτελεί παράδοξο σε σχέση με την οδική τους συμπεριφορά. Εντάξει, δεν έχουμε δρόμους, συμφωνώ, ούτε χώρους στάθμευσης, εδώ κι αν συμφωνώ, όμως πέρα από αυτά, θα θίξω σήμερα το έγκλημα που διαπράττουμε εμείς οι ίδιοι, ως οδηγοί και συνάμα γονείς, προς τα ίδια μας τα παιδιά!
Καθημερινή εικόνα σε μια επαρχιακή πόλη (αυτά που βλέπω πηγαίνοντας στη δουλειά μου):
- Παιδάκια τριών, τεσσάρων, πέντε ετών, πάνω σε μηχανάκι με τον γονέα! (το να πω, χωρίς κράνος δε μου λέει τίποτα, γιατί και μόνο που επιβιβάζει μάνα ή πατέρας το παιδί του στο μηχανάκι είναι έγκλημα!!!!)
- Βρέφη στην αγκαλιά τής μητέρας τους στο μπροστινό κάθισμα!!!
- Παιδιά χωρίς ζώνη στο μπροστινό κάθισμα!!!
- Παιδιά στο πίσω κάθισμα, όρθια, χωρίς ζώνη ή ειδικό καρεκλάκι!!!
Με βλέμμα τρομαγμένο και αυστηρό διατείνομαι προς τους γονείς και τους ρωτώ: ποιος είναι υπεύθυνος για το παιδί σας; Εσείς; Πού είναι η ωριμότητά σας; Ποιος θα προστατέψει αυτό το βρέφος, που είναι αγκαλιά με τη μαμά στο μπροστινό κάθισμα, όταν κάποιος σας χτυπήσει στο μπροστινό μέρος τού αυτοκινήτου;
Και μέσα σ’ όλη αυτή την παραφροσύνη υπάρχουν κάποιοι τόσο εγωιστές που λένε “Εγώ προσέχω”. Όταν όμως χάσουν το παιδί τους, κι αυτό με δική τους υπαιτιότητα, τότε πάλι ρωτούν με απορία “Γιατί σε μένα;”
Είμαι πεπεισμένη, καλοί μου αναγνώστες, πως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να γίνουν γονείς. Θα έπρεπε σε όλη μας τη ζωή να εκπαιδευόμαστε για τον ρόλο τού γονέα. Τι λέω όμως τώρα; Ψιλά γράμματα για την παιδεία τής Ελλαδίτσας! Ωστόσο, κι αν ακόμα δεν έγινε δουλειά στα παιδικά μας χρόνια, ας ξυπνήσουμε κι ας φερθούμε με ωριμότητα κι ευθύνη απέναντι στα παιδιά μας.
Κι εσείς τροχαία και αστυνομία, γίνετε αυστηροί έως εσχάτων σ’ αυτούς που βάζουν τις ζωές των παιδιών, που λόγω τής ηλικίας τους δε μπορούν να υπερασπιστούν μόνα τους τη ζωή τους.
Βλέπω πολλές φορές αυτά τα νεαρά παιδιά τής τροχαίας να ελέγχουν τ’ αυτοκίνητα, αν οι οδηγοί έχουν βάλει κάρτα στάθμευσης ή αν πέρασε μισή ώρα από την λήξη τους, παραβλέποντας το τετρακάβαλο μηχανάκι που περνάει από μπροστά τους με τους γονείς και τα δύο ανήλικα παιδιά πάνω σ’ αυτό.
Κι εσύ δημοτική αρχή, κόψε ένα μικρό κονδύλιο για την αγορά 1000 κρανών και μοίρασέ τα, ως ένδειξη καλής οδικής συμπεριφοράς στους οδηγούς μοτοσικλέτας.
Ελάτε λοιπόν, πόσες φορές χρειάζεται να μιλήσουμε για την ζωή; Πώς θα γίνουμε εμείς οι ίδιοι παράδειγμα για τα παιδιά μας. Ας ελέγξουμε τη συνείδησή μας! Εύχομαι, σήμερα, το άρθρο μου ν’ αγγίζει, έστω κι έναν άνθρωπο που συμπεριφερόταν εγωιστικά πάνω στο τιμόνι. Κι αν εσείς, είστε απ’ αυτούς που βάζετε ευλαβικά το παιδάκι σας στο ειδικό καρεκλάκι κάθε φορά που μπαίνετε στο όχημά σας, σας παρακαλώ θερμά, συμβουλεύετε τους ανθρώπους να κάνουν το ίδιο, πριν η κακή τύχη τους χτυπήσει την πόρτα.
