Έπιασε στο χέρι της το χαρτί όταν της δόθηκε η έντυπη απόφαση της απόλυσής της.
Την άρπαξε με θυμό από τα χέρια του υπεύθυνου απολύσεων και παραλίγο να του την τρίψει στα μούτρα. Αποστροφή έδειχνε η όψη της, για τον αίτιο της απόλυσή της.
«Σας μισώ» ούρλιαξε, και έστριψε απότομα το σώμα της, βάζοντας το σχεδόν στα πόδια, δεν ήθελε άλλο να τους αντικρίζει.
Δεν είχε δεχτεί το γεγονός πως ήταν υποχρεωμένη να συμβιβαστεί με την εξέλιξη αυτή της τεχνολογίας στην ζωή των ανθρώπων. Μα για τι μιλάμε; Άλλο η χειρονακτική και άλλο η τεχνολογική διεκπεραίωση κάποιας εργασίας. Όλα όμως δεν μπορεί να τα βάλουμε στην ίδια ζυγαριά, να τα ισοπεδώσουμε, να τα δαιμονοποιήσουμε τελικά.
Έπρεπε να παραδεχτεί πως υπήρχε τεχνολογική υπεροχή, μα εγωιστικά θα διεκδικούσε το δικαίωμα της να ξαναπάρει τη θέση που της αφαίρεσαν. Την χρειαζόταν την δουλειά, διαφορετικά θα ήταν μια καταστροφή η απόλυση αυτή για την ζωή της.
Την επόμενη στιγμή χτυπούσε την πόρτα του υπεύθυνου προσλήψεων της εταιρείας. Ένας καλοσυνάτος άνθρωπος, που είχε τα γυαλιά του κατεβασμένα ως την άκρη της μύτης του και που για να την δει έπρεπε τα μάτια του να κοιτάξουν πάνω από τον σκελετό των γυαλιών του.
«Τι μπορώ να κάνω για σας» μουρμούρισε ενώ ταυτόχρονα της χαμογέλασε διστακτικά. «Ζητώ επαναπρόσληψη» του είπε με θάρρος.
«Δεν μπορούν να με συγκρίνουν με έναν υπολογιστή, ο οποίος δεν περπατά και δεν ολοκληρώνει ότι κάνω εγώ» είπε, αλλά με μία αμφιβολία στα λόγια της.
«Λυπάμαι, μα μπορεί καλύτερα να λειτουργήσει ο υπολογιστής, χωρίς να χρειαστεί να περπατήσετε εσείς. Όλα μετακινούνται μέσω εσωτερικής τεχνολογικής εργασίας», της είπε με την σιγουριά ενός ανθρώπου που ήδη είχε κατανοήσει την εποχή που βρισκόταν. Την έβλεπε εξουθενωμένη, ανίκανη να σκεφτεί με τον σύγχρονο τρόπο. Μα δεν ενημερωνόταν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για όλες τις νέες τεχνολογίες; Πλέον έπρεπε να γνωρίζει ότι τα ρομπότ έκαναν με τέλειο προγραμματισμό τα πάντα στον επαγγελματικό μα και στον οικιακό τομέα.
Έφυγε πληγωμένη και μουρμουρίζοντας.
«Πρέπει να μάθω υπολογιστή, πρέπει να νικήσω». Η ηλικία της ανηφόριζε και η υπομονή της δεν είχε τις κατάλληλες αντοχές. Πως να κινηθεί, να αφεθεί; Να εγκαταλείψει και να μείνει στο κενό;
Έπιασε το κινητό της να μιλήσει στην φίλη που ήταν μαζί στο ίδιο γραφείο να ηρεμήσει λέγοντάς της τα νέα και αυτομάτως σάστισε. Κάποτε όταν τους έδωσαν τα κινητά από την εταιρεία να μιλούν εσωτερικά στην αρχή και αργότερα τα οικειοποιήθηκαν, έκανε εβδομάδες να μάθει πώς να το λειτουργεί αυτό το τηλέφωνο Κατάλαβε τελικά πως η ίδια αντιμετώπιζε τεράστια δυσκολία. Η ρομποτική είχε φτάσει σε σημείο που δύσκολα θα την ακολουθούσε δεν είχε την νοημοσύνη την δική τους.
Έβλεπε την υπεροχή της τεχνολογίας και βίωνε στο πετσί την νίκη της. Είχε απογοητευθεί. Έφτασε στο φαρμακείο, δίπλα από το σπίτι της και ζήτησε τα ηρεμιστικά που πριν από χρόνια είχε σταματήσει να παίρνει μετά από τον θάνατο της μητέρας της. Πόσα να πάρει μισό χάπι, ή μισό κουτί;
Κάθισε στην καρέκλα και άρχισε να μετρά…
Μαίρη Φιλιππίδου Κατσανίδου