Ταξίδι ζωής

Ταξίδια, βασικό στοιχείο της ζωής μου αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Πώς γίνεται κάθε τόσο να βρίσκομαι σε ένα διαφορετικό τόπο, με ένα χαρτοφύλακα αγκαλιά προσπαθώντας να πετύχω πράγματα που θα μου προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον, αλλά παράλληλα με αποκόβουν απ’ το να ζήσω το παρόν σε φυσιολογικούς ρυθμούς, όπως ο καθένας.

Μα το κάθε τι αλλάζει, μια καινούργια μέρα φέρνει πάντα κάτι διαφορετικό, μια άλλη αίσθηση ζωής, κάτι που δεν καταλαβαίνουμε, μια και η ρουτίνα μας αποσπάει από τέτοιες γλυκές γεύσεις. Έτσι είναι και τα ταξίδια. Δυστυχώς όμως δεν το είχα καταλάβει μέχρι που ένα γκρίζο πρωινό εμφανίστηκα στην κεντρική Αγγλία, συνομιλώντας με ψυχρούς ανθρώπους, γιατί η μεσογειακή μου κουλτούρα δεν μπορεί να συνυπάρξει με το γκρι μπλε του Ατλαντικού.

Κι όλα αυτά μέχρι που η νύχτα έριξε το πέπλο της και βρήκε εμένα να κοιτώ τα φώτα μιας μεγάλης πόλης μέσα από το παράθυρο ενός ξενοδοχείου, χαζεύοντας τον κόσμο που περνούσε, σκεφτόμενος πώς θα ήταν εάν ήμουν στη θέση τους, πώς θα ήταν εάν δεν χρειαζόταν αύριο να ταξιδέψω κάπου αλλού και τον εαυτό μου να ζει σε αυτό τον τόπο που δεν είναι δικός μου. Κάτι τέτοιες περιπτώσεις είναι που σε ωθούν να πάρεις το σακάκι σου και να βγεις έξω, έστω για ένα ποτό για να νιώσεις ότι ζεις! Εκείνο το βράδυ μπαίνοντας στο πρώτο μπαράκι που βρήκα ήταν που συνάντησα αυτό που οι άνθρωποι ξέρουν να εκτιμάνε καλά μέσα από τα τραγούδια και τα ποιήματα όμως αυτό είναι το τέλος και όχι η αρχής της ιστορίας.

Νιώθεις πολύ παράξενα όταν είσαι ανάμεσα σε ξένους, σε ανθρώπους που δεν μιλάνε ούτε καν την γλώσσα σου. Μα όσο τους κοιτάς τόσο πιο πολύ τους κατανοείς, παρόλα αυτά η μοναξιά που έχεις μέσα σου δεν φεύγει, μέχρι που ακούς μια φωνή, και ένα χαμόγελο να φωτίζει τα μάτια σου.

Do you have fun? Άντε τώρα εσύ να της απαντήσεις και τι να της πεις …;
I try …! Και κάπως έτσι ξεκινά από το πουθενά μια κουβέντα, αρχίζεις και λες πράγματα που δεν φανταζόσουν ότι θα το έκανες, ακούς πράγματα που δε θα περίμενες και όσο ο χρόνος περνά τόσο πιο κοντά έρχεσαι, μαγεύεσαι τόσο από το πρόσωπο που έχεις απέναντι σου όσο και από τα θαλασσινά γαλανά μάτια που σε κοιτούν περίεργα και θαυμαστικά εκείνη την στιγμή.

Ώσπου αρχίζεις και διερωτάσαι εάν αυτό που σιγά ανθίζει μέσα σου δεν είναι παρά ένα παιχνίδι της μοναξιάς ή ένα αληθινό συναίσθημα. Ό,τι κι αν είναι όμως καταλήγει στην ίδια επιθυμία του να γευτείς αυτά χείλια που σε κάνουν να νιώθεις πανέμορφα, να χαϊδέψεις τα ξανθιά μαλλιά όπως ο άνεμος αγγίζει τα πέταλα στα λουλούδια.

Πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα που από το ποτό βρεθήκαμε να είμαστε χέρι στους δρόμους της μεγαλούπολης, να λέμε συνέχεια νέα πράγματα για τους εαυτούς μας, καταλήγοντας σε κοινά σημεία, και τελικά σε ένα φιλί που ήρθε από το πουθενά μέσα σε ένα κήπο από μαργαρίτες και κρίνους, πραγματικά μια εικόνα σαν αυτές που μόνο ένας ζωγράφος θα μπορούσε να φτιάξει.

Ώσπου η νέα μέρα χαράζει και μαζί αυτό το κάτι καινούργιο να σε προσμένει, και μένα με ένα μεγάλο ερωτηματικό του τι θα κάνω από δω και πέρα και κατά ποσό ένα τέτοιο όνειρο πρέπει να μπει στην ζωή μου, μα το βασικότερο από όλα πώς γίνεται τόσο απλά πράγματα μιας βραδιάς, να σε κάνουν να βλέπεις την ζωή με τελείως διαφορετική γωνία, να πηγάζουν πράγματα για σένα που δεν τα ήξερες. Όμως κατά ποσό είσαι σίγουρος για κάτι εάν πρώτα δεν το δοκιμάσεις και κατά ποσό ένα «λάθος» της στιγμής μπορεί να γίνει κάτι σωστό;

Ο έρωτας παίζει πραγματικά πολλά παιχνίδια στο μυαλό, μα το κυριότερό του χτύπημα είναι στην κουβέντα «δεν είσαι πια μονός». Όχι δεν πήρα το αεροπλάνο όπως θα έπρεπε, κυνήγησα εκείνο που προσφερόταν τότε, διότι την πορεία στην ζωή όσο και να θέλουμε μόνοι μας δεν μπορούμε να την σχεδιάσουμε.