Ταξίδεψε μέχρι την άκρη αυτού που είσαι

Ταξίδεψε μέχρι την άκρη αυτού που είσαι

Αφιερωμένο στους όμορφους ανθρώπους που μου έδειξαν τα φτερά μου

Είναι μεσάνυχτα και κάτι, έχω ξυπνήσει απ΄ τον βαθύ μου ύπνο και ο νους μου πετά σε σκέψεις ..

Τι σκέφτεσαι, αλήθεια, πώς είναι η Ζωή – ένας κύκλος φτιαγμένος από τέλος και αρχή;

Και τι νομίζεις, πώς είναι η ύπαρξή σου;

Αν ορίσεις τη Ζωή, ως μια διαρκή μετάβαση, από την αρχή στο τέλος και αντίστροφα, απ’ το τέλος στην αρχή, τότε η ύπαρξή σου ίσως να’ ναι απλά το όχημα για εκείνο το ατέρμονο ταξίδι της ζωής. Και ίσως, η ζωή να’ ναι εκείνο το ισοδύναμο της ευκαιρίας για μετάβαση. Και ίσως, εκείνο το μυστήριο, ο βαθύς αρχέγονος παλμός κάθε ζωντανού οργανισμού, να ΄ναι συγχρόνως η αιτία της δημιουργίας και της επερχόμενης φθοράς του…

Γιατί τι άλλο άραγε, είμαστε τελικά, πέρα από ταξιδιώτες;

Με όχημα το σώμα και τιμόνι την ψυχή, πιλοτάρουμε ατέρμονα μέσα και πέρα από παράξενες ομιχλώδεις μάζες, μέσα από απροσδιόριστους γαλαξίες και νέφη αμφιβολίας, για να αποκαλύψουμε τις τρομερές αβύσσους του Χάους…

Γεννιόμαστε, για αφυπνίσουμε τον ανελέητο και πανάρχαιο Φόβο, να προκαλέσουμε εκείνη την αιώνια ασίγαστη μάχη εντός μας: Η κάθε μας ανακάλυψη, κοστίζει αναπότρεπτα την όμορφη φθορά μας.. Πόσο αλλόκοτα γοητευτική φανερώνεται,στο γύρισμα της κλεψύδρας, η άχρονα προερχόμενη, μα συνάμα χρονικά συντελεσμένη ύπαρξή μας!

Όπως «οι κόκκοι της άμμου, που γρήγορα εξανεμίζονται μπρος στο ακατανίκητο φύσημα του ανέμου…».

Είναι μεσάνυχτα και κάτι, έχω ξυπνήσει απ΄ τον βαθύ μου ύπνο και συλλογίζομαι τις πτήσεις… Θαρρώ, πώς, έχω ήδη απογειωθεί γι’ αυτό το παράξενα μεγάλο ταξίδι, με τα φτερά μου ολάνοιχτα, με κίνητρό μου μοναδικό την χαρά της ανακάλυψης…

Και τ’ όχημά μου, η βαθύτερη ουσία μου, εκείνος ο ενδόμυχος έρωτάς μου για κρυφές διαστάσεις, και τύχη μου, η ατέρμονη περιπλάνηση στη διάσταση του πνεύματος, στην εξερεύνηση δυνητικά όμορφων συμπάντων …

Έτσι που, η αιτία της απογείωσής μου ν’ αντανακλάται κάθε λεπτό στη φωτεινή επιφάνεια της ύπαρξής μου, καθώς το πνεύμα μου αθόρυβα ανυψώνεται,ίσαμε τις κορυφές της Φαντασίας…

Μεσάνυχτα και κάτι, ξυπνώντας αναπάντεχα απ΄ τον ύπνο μου, με μια σκέψη επιτέλους απελευθερωτική, που νιώθω να κλείνει τις πληγές μου:

Γιατί δε θα ζήσω με το Φόβο

αλλά με το Θάρρος της Αλήθειας μου Ακέραιο,

ένα Θάρρος που γεννήθηκε από τα βάθη των διαψεύσεων μου,

κάθε φορά που συντρίβομαι από μια στυφή πραγματικότητα,

Γιατί δε θα ζήσω με τις Ανασφάλειες και τις Ελλείψεις

κυνηγώντας κούφια ερωτηματικά και ατέρμονα φασματικά Ίσως

αλλά με το Πάθος της Αυθεντικότητας, σχίζοντας πέρα ως πέρα τη μάσκα της

Υποκρισίας

Γιατί δε θα ζήσω με το Τραύμα, αφήνοντας τις πληγές μου να κηδέψουν τις ενδόμυχα

περήφανες επιθυμίες μου

Γιατί δε θα ζήσω με την Αποστροφή,

εγκλωβισμένη στην Έρημο του Δισταγμού,

αρνούμενη να αντικρίσω τη Φθορά μου

επειδή Διάλεξα και θα Ζήσω

με την Εμπιστοσύνη και την Τόλμη

της πιο όμορφης Υπέρβασης…

Γιατί, ίσως η πιο όμορφη Υπέρβαση, να΄ ναι η Ύπαρξή μου

ή καλύτερα, το ταξίδι μέσα και πέρα από αυτή..

Και το πιο όμορφο ταξίδι είναι αυτό που λέμε Ζωή!

Δοκίμασε λοιπόν, να ταξιδέψεις μέχρι την άκρη αυτού που Είσαι!

Ξεδίπλωσε ακέραια τα φτερά σου, προσμέτρησε το βάθος της ανάσας σου και πες:

Είμαι εδώ, για να εξερευνήσω και να δημιουργήσω νέες διαστάσεις, να χαρώ και να πονέσω, να αποδεχθώ και να συγχωρήσω, να εμπνευστώ και να εμπνεύσω – κι έπειτα, υπενθύμισε στον εαυτό σου να ψιθυρίσει πώς, είσαι εδώ για μια μοναδική και ανεπανάληπτη φορά, και οι στιγμές σου εφήμερες…

0 0 votes
Article Rating
Παρακολούθησε τις απαντήσεις
Ενημέρωσε με για
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments