O ρυθμός της σιωπής
Όλην μου τη ζωή, δε διδάχτηκα, παρά τον τρόπο να γεμίζω επιδέξια τις ρωγμές του χρόνου με λέξεις, αποκρούωντας κατάλληλα τις αμήχανες στιγμές με πρόσκαιρα λόγια
Όλην μου τη ζωή, δε διδάχτηκα, παρά τον τρόπο να γεμίζω επιδέξια τις ρωγμές του χρόνου με λέξεις, αποκρούωντας κατάλληλα τις αμήχανες στιγμές με πρόσκαιρα λόγια
Κι απόψε, μετά από καιρό, φυσάει ξανά, φυσάει ξανά και κάθε ριπή του ανέμου μου θυμίζει τη μορφή σου…
Άραγε, υπάρχεις ακόμη ή επέστρεψες πίσω, στον κόσμο της αέναης σιωπής και των ονείρων;
Λένε συχνά πώς η ζωή είναι ένα παράξενο τραίνο, που πότε το προλαβαίνεις, πότε σ’ αφήνει πίσω:
Ανεβαίνω στο τραίνο λοιπόν, σκαρφαλώνω, κι ούτε καν που κοιτάω πίσω: όχι, δεν αφήνω τις στιγμές να με προσπεράσουν, είναι ζήτημα ουσίας!