γονείς

Συνεπιμέλεια τέκνου. Ζήτημα ποιότητας και όχι ποσότητας

Είναι δυνατόν να μιλάμε για αυτονόητα ζητήματα συνεπιμέλειας, όταν προηγουμένως δεν έχουμε λύσει ζητήματα επαρκών κοινωνικών δομών και υποστηρικτικών δράσεων για τον γονιό που απειλείται;

Οι γέφυρες με το παρελθόν που οδηγούν στην ελευθερία..

Είναι το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

Ένα μικρό, πληγωμένο, κακομαθημένο παιδί που φοβάται και τρέμει οτιδήποτε είναι ξένο σε αυτό, που φωνάζει και κλαίει για να τραβήξει την προσοχή των γονιών του.

Ένα παιδί που θυμώνει, αντιδράει , θίγεται και προσβάλλεται διαρκώς, ζητιανεύοντας την αποδοχή.

Ένα παιδί που αναδημιουργεί  και επαναλαμβάνει στο παρόν του τον ανέκφραστο πόνο και τον μη εξωτερικευμένο θυμό του παρελθόντος  μέσα στις σχέσεις του.

Ένα παιδί που συνεχώς ζητάει επικύρωση και επιβεβαίωση του συναισθηματικού κενού που νιώθει μέσα του, το οποίο αδυνατεί να καλύψει εξαιτίας της έλλειψης αγάπης από τους γονείς του.

Ένα παιδί που υποσυνείδητα κακοποιεί τον εαυτό του μέσα από το καθημερινό δράμα της απώλειας και της προσοχής.