Ατέρμων βρόχος

Ατέρμων βρόχος

Αγαπάω τη ζωή μου όπως ο ρατσιστής τον ξένο και τον ομοφυλόφιλο, έχουμε μια ειλικρινής σχέση μίσους που δύσκολα θα μετατρεπόταν σε αγάπης. Έτσι έλεγα τουλάχιστον έως ότου σε μία από εκείνες τις συνεδρίες με τη ψυχολόγο μου, καθώς έφευγα χτύπησα πάνω σε ένα μικρό αγόρι και έπεσε στο πάτωμα. Το βοήθησα να σηκωθεί και είδα ότι το πρόσωπό του ήταν γεμάτο μουτζούρες, τα ρούχα του δαρμένα και ξεφτισμένα και τα μάτια του έμοιαζαν τόσο στα δικά μου. Όχι το χρώμα ή το σχήμα, αλλά το εσωτερικό τους, η απόγνωσή τους.