Γράφει η Μίνα Δαμίγου Για Έναν Έρωτα … Αν σκεφτεί κανείς την πορεία της ζωής του θα παρατηρήσει πως όσους έρωτες κι αν συνάντησε κανένας δεν ήταν ίδιος.Έρωτες σφοδροί, έρωτες καταστροφικοί, έρωτες βουτηγμένοι στο πάθος, έρωτες που κατέληξαν σε αγάπη και βέβαια δεν θα παραλείψω εκείνους που δεν έκλεισαν ποτέ τον κύκλο τους, τους ανεκπλήρωτους. Χίλιοι δυο έρωτες με χίλια δυο πρόσωπα, κι όμως ο ένας πρωταγωνιστής έμενε πάντα ο
Κοιτάς ψηλά, στο γαλάζιο. Και το χαμόγελο συνεχίζει να είναι εκεί κολλημένο μέχρι τα αφτιά! Βλέπεις τα χαρωπά άσπρα συννεφάκια, κάπου εκεί πάνω βρίσκεσαι.
Ήμασταν στο νησί που γεννήθηκε η Αφροδίτη και εκείνη αναγέννησε τον έρωτα. Πως θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε εμείς από τα δίχτυα της;
Η κοινή αφωνία του έρωτα, γίνεται αγωνία και λαχτάρα στο στόμα και σε κάθε μας αίσθηση, όταν είμαστε τρελοί ο ένας για τον άλλο.
Το κυνήγι του ανικανοποίητου έγινε τρόπος ζωής, γιατί χάθηκες στην διαδρομή της επιφάνειας.
Κι αν κοιτάξεις μέσα τους θα δεις το χρώμα μου το άλικο, του έρωτα και της καρδιάς… ένα κόκκινο φωτεινό, ένα πορφυρό σκοτεινιασμένο
Όλα έγιναν αυτόματα σχεδόν μηχανικά… όπως το στόμα του καλοκαιριού ξεδιψάει αχόρταγα με το νερό, έτσι κι οι δυο τους ρουφούσαν αχόρταγα κι ακόρεστα την ανάσα τους που ενωνόταν σε κραυγή και λυγμούς.
Μπαίνω σπίτι… κάθομαι και σε βλέπω να κοιμάσαι. Είσαι σαν ένας πραγματικός άγγελος… μόνο μου εσύ δεν θα είσαι για πάντα στο πλευρό μου. Δεν θα είσαι δίπλα μου όταν σε χρειάζομαι… γιατί απλά εσύ δεν θα γίνεις ο φύλακας άγγελος μου.
Μα η Ψυχή δεν τον άκουσε και δοκίμασε… κι έγινε ένα με το φως του έρωτα το άλικο, το κόκκινο, ξαναγεννήθηκε
Αυτή η γεύση του κορμιού σου, θάλασσα, πέλαγος αλμυρό, δεν μπορώ να μην την ακολουθήσω, ένα αρχέγονο λίκνισμα, ένα παθιασμένο ταξίδι στο βάθος του κορμιού σου, εκεί που βρίσκω την ψυχή σου και μένα μαζί…
