Άνθρωποι & άνθρωποι…
Η σιωπή καταχωρημένη ως δειλία,
Η αγάπη καταχωρημένη ως ιδιοκτησία,
Το θράσος καταχωρημένο ως απόδειξη δύναμης,
Ο έλεγχος καταχωρημένος ως άσκηση βίαιης πράξης…
Η σιωπή καταχωρημένη ως δειλία,
Η αγάπη καταχωρημένη ως ιδιοκτησία,
Το θράσος καταχωρημένο ως απόδειξη δύναμης,
Ο έλεγχος καταχωρημένος ως άσκηση βίαιης πράξης…
Ήμασταν στο νησί που γεννήθηκε η Αφροδίτη και εκείνη αναγέννησε τον έρωτα. Πως θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε εμείς από τα δίχτυα της;
Η αλήθεια έχει ευθύνη πονάει όταν λέγεται.
Ναι, παραδέχεσαι γι’ ακόμη μια φορά εμφατικά, η έννοια των αυθεντικά όμορφων ανθρώπων, έχει σχεδόν ολότελα εκλείψει, αν όχι, βρίσκεται ίσως ελάχιστα βήματα πριν τον τελειωτικό της αφανισμό,
Άνθρωποι που αναγκάζονται να διχαστούν και τελικά γυρίζουν σελίδα. Μοναξιές που περιφέρονται, σκιές που κάτι αθόρυβα θρηνούν.
Το να γίνει κάποιος το άτομο εκείνο που χωρίς τη στήριξή του ο άλλος δε μπορεί να ανταπεξέλθει στην καθημερινότητα και μάλιστα σε μόνιμη βάση, είναι σα να γινόμαστε η «πατερίτσα» του για να μπορεί να περπατάει.
To ρύζι μπορεί να περιέχει τοξικές ουσίες, όπως αρσενικό, ή να προκαλέσει δηλητηρίαση αν δεν καταναλωθεί άμεσα λόγω ενός βακτηρίου που υπάρχει.
Τελικά όλα είναι ένας δρόμος με ευθείες, ανηφόρες, κατηφόρες, στροφές, παρακάμψεις, στενά, λακκούβες.
Υπάρχουν τόσες λέξεις που τα περιγράφουν, όσες και οι δονήσεις της καρδιάς.
Είμαι εδώ, κι όλα με παρασέρνουν στον ίλιγγο της μεσημεριάτικης χαύνωσης..
Τα βλέφαρά μου μισοκλείνουν, προσπαθώντας να υπολογίσουν την απόσταση της σκιας από το φως..
και υποκύπτω, σιγά κι ανεπαίσθητα υποκύπτω σ’ εκείνον τον άλλον μου εαυτό, που ξέρει ν’ αναπαύεται πειθήνια στην ροή των πραγμάτων..