Τα δύο «Α» Της Ζωής Μου

Τα δύο «Α» Της Ζωής Μου

Γράφει η Μίνα Δαμίγου

Έρχονται στιγμές που, πώς να το πω, νιώθεις τόσα πολλά, μα δεν σου βγαίνει λέξη… Κουβάρι οι σκέψεις σου κι από πού να κάνεις την αρχή… Ξέρεις τι είναι και από πού έρχεται αλλά και από τι τρέφεται. Κι όμως, δεν μπορείς να το βγάλεις από μέσα σου. Ούτε και να το διώξεις… Προσπαθείς τουλάχιστον να μην το αφήσεις να μεγαλώσει, γιατί κούρνιασε πια στην αγκαλιά του «Άδικου»…

Πολύ συχνά, οι άνθρωποι μιλάμε για την αγάπη… Και δεν την αναφέρω τυχαία, αν και εδώ δεν θα μιλήσουμε για εκείνη, αλλά θεωρώ ότι είναι το μοναδικό συναίσθημα που ο άνθρωπος, στις μέρες μας, κακομεταχειρίζεται και «πετάει» με μεγάλη ευκολία στον Καιάδα της Εικονικής Ευτυχίας. Κάποιοι ίσως και να σκέφτονται πως είναι απλά ρομαντισμός οι άνθρωποι να μιλούν ακόμα για την αγάπη, δεν είναι έτσι όμως.

Η αγάπη κατέχει την υψηλότερη θέση στην ζωή μας, με την ευρύτερη έννοια που έχει και, αν θες και τη γνώμη μου, αυτή είναι και η θέση που της αξίζει.
Εξάλλου για μένα, η αγάπη, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φιλοσοφίας μου περί ζωής και το επιβλητικότερο για την ανθρώπινη υπόσταση μου.

Αγάπη «υπό όρους» δεν υπάρχει. Ούτε και με ανταλλάγματα.
Αυτό δεν είναι αγάπη. Όπως αλλιώς θες, ονόμασε το, αλλά «αγάπη» δεν είναι.
Λάθος; Υπερβολή; Χαζομάρα; Ο καθένας θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει όπως θέλει ή ακόμα και όπως τον βολεύει.

Κριτική… Η «τσίχλα» του αιώνα μας !

Όχι, δεν με ενοχλεί, αν αυτό σκέφτηκες κουνώντας το κεφάλι σου. Θα δεχόμουν κάθε χαρακτηρισμό και κάθε κριτική εφόσον προερχόταν από ανθρώπους που έχουν κρίνει πρωτίστως τα «του ψυχικού οίκου» τους. Προσωπικά, θεωρώ πως αν θες να έχει βαρύτητα και υπόσταση ο λόγος σου, θα πρέπει με το ίδιο μέτρο και την ίδια στάθμη να έχεις κρίνει πρώτα εσένα και έπειτα οποιονδήποτε και  οτιδήποτε άλλο(ν) και βεβαίως οι πράξεις σου να συνάδουν με την θεωρία σου…την όποια θεωρία σου… Θα την δεχτώ εφόσον ζυγίζει έστω και ένα γραμμάριο λιγότερο από τις εμπειρίες σου.

Μα τι λέω, ε; Αυτά είναι «ψιλά γράμματα» και ποτέ δεν είχαν την προσοχή που τους έπρεπε. Αλλά, βλέπεις, τα «ψιλά γράμματα», μπορεί να έχουν ουσία, αλλά δεν είναι «εφετζίδικα» . Και τι να την κάνεις την ουσία αν δεν «αστραπολάμπεις» ;
Έλα τώρα, μην σοκάρεσαι. Μια ωμή αλήθεια είπα.

Και δυστυχώς κάθε δυσκολία, το μόνο που δεν έχει είναι «εφέ» και «λάμψη».
Για αυτό και πολλοί άνθρωποι εγκαταλείπουν κάθε δρόμο, κάθε κατάσταση, κάθε άνθρωπο που δεν περιγράφεται με αυτή την λέξη.

Απογοητευτικό μεν, καθοριστικό δε…

Σ’ αυτό που ονομάζεται «ζωή» , ακολουθείς πολλές διαδρομές και επιλέγεις τον δρόμο σου. Κάποιες θα σου μείνουν αξέχαστες, κάποιες άλλες θα σου είναι, τελικά, παντελώς αδιάφορες, κάποιες άλλες θα τις μετανιώσεις οικτρά και κάποιες θα είναι απλά χωρίς επιστροφή…

Δεν πειράζει… Βάλε ένα ακόμα «δεν πειράζει» σε όλα εκείνα που μετράς ως τώρα. Ίσως να μην ανταποκρίνεσαι πάντα στις «προσδοκίες» κάποιων ανθρώπων που συναντάς στη ζωή σου… Αλλά ακόμα και μέσα απ’ αυτό, μαθαίνεις…

Μαθαίνεις να τους προσπερνάς…
Έτσι απλά… Χωρίς «εφέ»… χωρίς «λάμψη»…Αθόρυβα και ήσυχα…

Έτσι απλά…με την ουσία απ’ τα δικά σου «ψιλά γράμματα» …

Γιατί στον δικό σου τον δρόμο όταν συνάντησες ανθρώπους που απλά κοίταζαν… εσύ έμαθες να βλέπεις…
Γιατί στον δικό σου τον δρόμο διάλεξες την αλήθεια και είχες πλήρη επίγνωση του τι μαχαίρι έμπηγες στα σωθικά σου…
Γιατί κάθε δυνατή αλήθεια μπορεί να είναι αιχμηρή αλλά όταν της δώσεις χρόνο ακολουθείται από την λύτρωση…
Μια παρεξηγημένη λέξη με τεράστια σημασία…

Λύτρωση…
Το Αναφαίρετο Δικαίωμα κάθε πληγωμένης ψυχής που έζησε εκπληρωμένες προφητείες δίχως να το γνωρίζει…
Είναι η δικαίωση της έστω κι αν την ύπαρξη της πληγής της, την οφείλει σε αυτήν της την επιλογή…

Την Αλήθεια…

5 1 vote
Article Rating
Παρακολούθησε τις απαντήσεις
Ενημέρωσε με για
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
View all comments