Τα δικά μου παραμύθια δεν έχουν «Μια φορά και Έναν καιρό»…
Τα δικά μου παραμύθια ξεκινούν με ένα «Κάποτε» και τελειώνουν χωρίς το «Ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»…
Και ξέρεις γιατί;
Γιατί τα δικά μου παραμύθια δεν είναι «παρά το μύθο», αλλά είναι ένα κομμάτι από το παζλ μιας ολόκληρης ζωής…
Είναι ένα κύμα από μια θάλασσα αναμνήσεις…
Είναι ένας κόκκος από μια αμμουδιά και έναν βράχο εμπειριών, που άλλες σβήστηκαν και άλλες χαράχτηκαν βαθιά…
Θα με πεις ονειροπόλα ίσως, και καλά θα κάνεις γιατί είμαι.
Γιατί τι είναι ο άνθρωπος, καρδιά μου, αν δεν έχει όνειρα; Θα σου πω εγώ τι είναι !
Ένα καταραμένο άδειο κουφάρι που περιπλανιέται άδικα και ξοδεύεται για εκεί, για όπου και για τόσο… Τόσο , όσο άδειο είναι και το ίδιο…
Μπορεί να με πεις και ρομαντική ίσως. Και απ’ αυτό είμαι.
Ο ρομαντισμός είναι ιδέα όμως ξέρεις ε; Είναι πηγή έμπνευσης πολλών τινών και πεπραγμένων, και καλών και κακών…
Και κάπου εκεί σφηνώνω γερά τον ρεαλισμό.
Γιατί είναι το βαρίδι μου, που με κρατάει σταθερή στη γη και μπορώ και ισορροπώ ανάμεσα σε «θέλω», «πρέπει» και ψέματα ντυμένα με τα ρούχα της αλήθειας…
Κάποτε έλεγα, κάποτε πίστευα…
Τώρα ακούω, τώρα διαπιστώνω…
Κάποτε υπήρχα, μα τώρα ζω…
Πες με ότι θες… Πίστεψε με, την αλήθεια του δικού μου «είναι» δεν θα την μάθεις ποτέ, παρά μόνο όταν εγώ πραγματικά θελήσω να με γνωρίσεις…
Αλλά τότε να ξέρεις πως θα είμαι απροκάλυπτα δικό σου κομμάτι, δικό σου κύμα, δικός σου κόκκος…
Από την ζωή σου, από την θάλασσα σου… Από την δική σου άμμο…
Κι εγώ όταν δίνω, δεν παίρνω ποτέ πίσω αυτό που δεν μου ανήκει…
