Ωραίο πράγμα ο άνθρωπος, γεμάτος χρωματισμούς αντιθέσεων. Στην φράση του Καζαντζάκη έχεις τα πινέλα έχεις τα χρώματα ζωγράφισε και μπες μέσα ανακαλύπτεις πως ο “ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ” για τον καθένα είναι διαφορετικός. Είναι αυτό το… μοτίβο του φάσκω και αντιφάσκω που έχει γίνει φυσιολογικό στην εποχή μας ή αλλιώς στην λαϊκή φράση “Μονά – ζυγά δικά μας”.
Παραδείγματα πολλά όπως ένας αριστερός που καταδικάζει το σύστημα αλλά αποδέχεται να επιβιώνει με κρατικά επιδόματα, ένας δεξιός της ηθικής και της πατριοφροσύνης που συνειδητά φοροδιαφεύγει, ή ένας φιλελεύθερος κεντρώος που είναι υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά αν σε όσα ακούει διαφωνεί… η ελευθερία του λόγου παύει να υφίσταται.
Κάποιοι ευλογούν την θεϊκή αγάπη, αλλά στην ανθρώπινη τα κάνουν μαντάρα ή γλυκολαλούν για την αγάπη, αλλά δεν έχουν ιδέα τι είναι η ευγνωμοσύνη (Σ’ Αγαπώ, Ευχαριστώ και Συγνώμη).
Άλλοι πάλι κριτικάρουν την τεχνολογία, πως καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά από το χάραγμα τις ημέρας ως τα βαθιά μεσάνυχτα της νύχτας ηλεκτρονικά κοινωνικοποιούνται ή παραγγέλνουν το Χ μπλουζάκι στο amazon για να βγουν φωτογραφία στο instagram πουλώντας την “τρέλα” πως δεν τους απασχολεί η αποδοχή.
Και βέβαια δεν ξεχνώ τους “αγαπημένους μου” που γλεντάνε την ζωή, δαιμονοποιώντας όλους τους άλλους και μοιράζοντας τις ευθύνες απλόχερα, διότι δεν φταίνε σε τίποτα.
Κάποτε ο καλύτερος μου φίλος, μου είχε πει την εξής φράση πως: “Ο άνθρωπος αποτελείται από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, όταν δεν τα κατευνάσεις προβάλεις το χάος του παραλόγου ως λογική”. Πόσο δίκιο έχει!
Δεν γνωρίζω αν θα πρέπει να το αποδεχτώ όλα αυτά ή να αδιαφορήσω, το μεγαλύτερο ερώτημα είναι τι θα μου προσφέρει το ένα και τι το άλλο. Αν τα αποδεχτείς ως φυσιολογικά ή θα καταλήξεις με ψυχοφάρμακα ή θα καταλήξεις προς στο χειρότερο και αν πάλι αδιαφορήσεις τίποτα δεν θα αλλάξει.
Κι όπως λένε οι στίχοι ενός τραγουδιού :
“Μία πάνω μία κάτω μες στον κόσμο το φευγάτο, μία πάνω μία κάτω, δε βαριέσαι κι άσπρο πάτο. Μία μέσα μία έξω, σε ποιον ψεύτη να πιστέψω; Τι κι αν ξέμεινα στον άσσο, τη θηλιά θα κάνω λάσο. Θα σαλτάρω κι ό,τι γίνει, θα πατήσω στη Σελήνη. Το χρυσάφι ήταν μπακίρι, δε θα κάνω το φακίρη. Ζήτω τα παράλογα”.
