Πολλές φορές αναρωτιέμαι γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρούμε το άλλο μας μισό. Κι όταν το βρούμε πώς θα το καταλάβουμε αφού ούτε ένα στοιχείο δεν έχουμε. Αρκεί αυτό μόνο που θα νιώσουμε; Δε νομίζω! Αρκετές οι φορές που νιώσαμε τόσα πολλά και μας διέψευσαν. Σε τι επομένως να στηριχτούμε; Πόσο δύσκολα μου φαίνονται όλα σε μιά εποχή που οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο πολύπλοκες, σε μιά εποχή που πολλοί συμπεριφέρονται αλλόκοτα, που σου τάζουν τον ουρανό με τ`άστρα για να σου δώσουν τελικά μόνο πόνο, σε μιά εποχή που πολλοί κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους και την καλοπέρασή τους, σε μιά εποχή που οι πρίγκιπες οι πραγματικοί είναι λίγοι ποιόν να ξεχωρίσω, ποιόν να διαλέξω;
Είναι στιγμές που σκέφτομαι πως κανείς δε με καταλαβαίνει, πως κανείς δεν είναι πρόθυμος να δει και το δικό μου κόσμο. Αρνητικές σκέψεις μαγνητίζουν το μυαλό μου πως ίσως δε βρω ποτέ το δικό μου πρίγκιπα. Γρήγορα όμως βγαίνω από το πλάνο αυτού του αρνητισμού και κατευθύνομαι σε πιο αισιόδοξα μονοπάτια, σε πιο αισιόδοξες σκέψεις. Δε μπορεί, σκέφτομαι, ο δικός μου πρίγκιπας θα ξεχωρίζει, θα έχει αυτό το κάτι που θα με τραβήξει κοντά του. Έτσι θα είναι! Όλων μας το ταίρι θα έχει κάτι το ξεχωριστό για τον καθένα μας, αυτό το ξεχωριστό που θα τον κάνει να λάμπει περισσότερο σε σχέση με όλους τους άλλους ανθρώπους, που θα φωνάζει κραυγαλέα “είμαι εδώ για σένα, ήρθα στη ζωή σου για να μείνω”.
Αυτές τις σκέψεις κρατώ μέσα μου και συνεχίζω να ελπίζω. Να ελπίζω πως θα έρθει κι ο δικός μου πρίγκιπας σαν τον πρίγκιπα του παραμυθιού στη ζωή μου να τη γεμίσει φως, χαρά, ευτυχία, να την κάνει πιο όμορφη. Θα είναι σύγχρονος και δε θα φορά πανοπλία, ούτε αστραφτερά ρούχα, θα είναι καλός κι ευγενικός, ίσως να είναι φτωχός μα θα είναι τίμιος και στα δικά μου μάτια θα είναι ο πιο όμορφος. Θα τον αγαπώ και θα μ`αγαπά, θα τον φροντίζω και θα με φροντίζει, θα τον προσέχω και θα με προσέχει, θα τον νοιάζομαι και θα με νοιάζεται, θα είμαστε ΕΝΑ.
Μα πως άραγε θα έρθει στη ζωή μου? Ίσως έρθει σαν καταιγίδα να την ταράξει και δεν θα κρατώ καμία ομπρέλα γιατί θα είναι η καταιγίδα που θα αγαπήσω! Ή ίσως ακόμη έρθει σαν ήλιος μέσαωστη συννεφιά μου να μου ζεστάνει την καρδιά, να την απαλύνει απ`όλα τα άσχημα που πέρασε… Το μόνο σίγουρο είναι πως όπως κι αν έρθει θα ανοίξω την αγκαλιά μου να τον καλοδεχτώ, να τον κρατήσω σφιχτά και να μην τον αφήσω να φύγει… ΠΟΤΕ!
