Σταγόνες.
Να ‘ναι ιδρώτας από τον καθημερινό μόχθο τής ζωής; Από το πήγαινε-έλα στη δουλειά, στις δραστηριότητες των παιδιών, στο γυμναστήριο, για να χαθούν επιτέλους τα περιττά κιλάκια, μπας και γίνουμε αρεστοί;
Να ‘ναι η βροχή που πέφτει με δύναμη στα τζάμια μας και μας επιβάλλει την παρουσία της; παλιόκαιρος, θα σχολιάζαμε. Καθαρίζει όμως τους δρόμους, τους ξεπλένει.
Να ‘ναι τα δάκρυα στα μάτια μας απ’ το πολύ το κλάμα; ανακουφίζει το κλάμα. Αποφορτίζει. Εγώ σου εύχομαι, να ‘ναι δάκρυα χαράς.
Να ‘ναι σταγόνες δροσιάς στο ποτήρι τής μπύρας; θυμίζουν καλοκαίρι, εσταιατόριο, διακοπές, καρπούζι…
Να ‘ναι απ’ το λαχάνιασμα των κορμιών δύο ανθρώπων που μόλις ενώθηκαν και το σώμα τους στάζει πάθος και ηδονή;
Να ‘ναι η βρύση που στάζει και ο βασανιστικός της ήχος που τρελαίνει και τον πιο ήρεμο εγκέφαλο;
Να ‘ναι ο ορός στο δωμάτιο τού νοσοκομείου, που ανακουφίζει τον άρρωστο από τους πόνους του;
Σταγόνες. Ίδια λέξη, πολλαπλές εικόνες. Όπως κι η ερμηνεία όλων των καταστάσεων τής ζωής. Ίδιο γεγονός, άλλη αντιμετώπιση. Τί κρατάω εγώ από αυτή την λέξη; Είμαι σταγόνα στον ωκεανό…