Σπουδαίοι άνθρωποι… είναι αυτοί που σε κοιτούν ευθεία στα μάτια και νιώθεις ότι σου χαμογελούν. Είναι αυτοί που πράττουν ό,τι έχουν υποσχεθεί. Αυτοί που δε γνωρίζουν τη λέξη “εγώ “, αλλά την λέξη “εμείς “. Είναι αυτοί που δε σε αξιολογούν σε σχέση με το ύψος σου, το πορτοφόλι ή την ηλικία σου.
Αν υπάρχουν; Δεν ξέρω. Μάλλον… ναι. Σίγουρα είναι δυσεύρετοι. Όμως υποθέτω πως υπάρχουν. Ίσως έχει να κάνει με το πόσο έτοιμοι είμαστε να τους καλοδεχτούμε στη ζωή μας. Τώρα θα μου πεις, ποιος δεν ανοίγει την πόρτα του σ έναν σπουδαίο άνθρωπο; Νιώθεις ότι η τύχη σου χει χαμογελάσει, νιώθεις τη ρότα τής ζωής σου να χει αλλάξει. Νιώθεις όμως και μουδιασμένος. Λες “πολύ καλό για να ναι αληθινό “.Τον περνάς από “χίλια κόσκινα”. Έμαθες στα λόγια και όχι στις πράξεις.
Σπουδαίοι άνθρωποι…. σπάνιοι, υπέροχοι… τυχεροί και τυχερές οι σύντροφοί τους. Αν ισχύει ότι στη ζωή παίρνεις αυτό που σου αξίζει, τότε πλάι τους θα έρθουν άνθρωποι ιδίας σύστασης και ποιότητας.
Ο Μπουκόφσκι (σύγχρονος φιλόσοφος, την φιλοσοφία τού οποίου ασπάζομαι απόλυτα) είπε πως, το πρόβλημα με τον κόσμο είναι ότι οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Νομίζω πως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους σπουδαίους ανθρώπους. Γεμάτοι αρετές, δοτικοί, άνθρωποι χωρίς γωνίες, αλλά φτιαγμένοι με όμορφα υλικά, τα παρατούν εύκολα, δεν διεκδικούν, απελπίζονται.
Αγώνας η ζωή, κι εμείς στην αέναη αναζήτηση τής ευτυχίας. Άραγε, τί μπορεί να δώσει και τί μπορεί να δεχτεί ο καθένας από εμάς; Πόσο έτοιμοι είμαστε να δούμε το καλό να περνάει από μπροστά μας και να μην το προσπεράσουμε; πόσο έτοιμοι είμαστε να διεκδικήσουμε για τη ζωή μας, να κλάψουμε μπροστά στον άλλον ή και να ορθώσουμε το ανάστημά μας; Να δώσουμε το χέρι μας ζητώντας βοήθεια ή ν απλώσουμε το δικό μας, για ν αποδείξουμε ότι είμαστε πάντα στο πλάι κάποιου;
