Ο κόσμος χρωστάει κάθε ορμή για πρόοδο σε ανήσυχους και ξεβολεμένους ανθρώπους. Ο ευτυχισμένος άνθρωπος, αναπόφευκτα, αυτοπεριορίζεται μέσα σε πανάρχαια όρια – Ναθάνιελ Χόθρον
Μια τάση της εποχής μας είναι αυτή της καλλιέργειας της έλλειψης στη σκέψη, του αυτοπεριορισμού των δυνατοτήτων του νου, της αυτοαμφισβήτησης των χαρισμάτων που έχουμε μέσα μας, της απώλειας ρίσκου και γενικότερα της χρυσής μετριότητας σε ότι πράττουμε.
Μεγαλώνουμε , αλληλεπιδρούμε και δημιουργούμε σχέσεις που τις περισσότερες φορές μέσα σ’ αυτές υπερτονίζονται οι ελλείψεις και οι αδυναμίες μας σε όλους τους τομείς.
Γονείς, δάσκαλοι, φίλοι, σχέσεις, εργοδότες, κοινωνία, πολιτισμός και θρησκεία, αντί να μας μάθουν να αποδεχόμαστε και να αγαπάμε τον εαυτό μας, μας στρέφουν εναντίον του και μας δημιουργούν βαθιές ανασφάλειες και φοβίες.
Απέτυχαν να μας διδάξουν την υπευθυνότητα, τη συνεχή προσπάθεια, το ρίσκο της απόφασης και την ανάληψη των συνεπειών της, την εστίαση στους στόχους μας και την αφοσίωση στα όνειρα μας.
Δεν κατάφεραν να αναγνωρίσουν τις ανάγκες μας, να ενισχύσουν τα ταλέντα μας και να δεχτούν την ιδέα της διαφορετικότητας μας, με αποτέλεσμα να μας δημιουργήσουν μια αυτοπεριοριστική, σχεδόν ελλειπτική εικόνα του εαυτού μας και ένα συναισθηματικό κενό αυτοαμφισβήτησης για το αν τελικά είμαστε καλοί σε κάτι ή όχι, αν αξίζουμε το καλύτερο ή πρέπει να συμβιβαστούμε με το μέτριο, αν τελικά είμαστε ικανοί να ανοίξουμε τα φτερά μας κόντρα στις εικασίες τους και να πετάξουμε με προορισμό τους στόχους μας ή να τους θάψουμε για πάντα μέσα στον φόβο της ήττας.
Αυτοπεριορίζομαι σημαίνει εγκλωβίζομαι ακόμα περισσότερο στην προσωπική φυλακή ασφάλειας μου που έχω δημιουργήσει στο μυαλό μου.
Γίνομαι κάθε μέρα σκλάβος των φόβων, των αδυναμιών και των ελλείψεων, που οι άλλοι πρόβαλαν επάνω μου, είτε από δική τους ανασφάλεια, είτε από φόβο, από φθόνο, από άγνοια, είτε από εγωισμό και εγώ τα υιοθέτησα χωρίς αντιστάσεις και αντιρρήσεις.
Σημαίνει δεσμεύομαι ακόμα περισσότερο να μην εγκαταλείψω τις ψευδαισθήσεις του μυαλού μου για την ανικανότητα μου, τις αποτυχίες του παρελθόντος και τις απώλειες του μέλλοντος.
Υποδηλώνει ότι φοβάμαι να ξεπεράσω τα όρια της πεπερασμένης λογικής μου και αδυνατώ να υπερπηδήσω τον συνηθισμένο και παγιωμένο προγραμματισμό σκέψης και εκπαίδευσης που η οικογένεια, η κοινωνία, ο πολιτισμός με έχει αναγκάσει να ακολουθώ για να είμαι αποδεκτό μέλος και μέρος ενός ευρύτερου συνόλου, χωρίς να μπορώ να αντιληφθώ την θεϊκή μου υπόσταση.
Δείχνει ότι ουσιαστικά έχω μια περιορισμένη αντιληπτικότητα για τον εαυτό μου, τις νοητικές μου δυνατότητες, τις πνευματικές μου ικανότητες και το άπειρο εσωτερικό δυναμικό που έχω στην κατοχή μου και δεν το χρησιμοποιώ.
Αυτοπεριορίζομαι γιατί κάποιοι στο παρελθόν δεν με έμαθαν να αγαπώ τον εαυτό μου, να τον προστατεύω, να προσπαθώ με επίγνωση για το καλύτερο.
Δεν με έμαθαν να αναλαμβάνω το ρίσκο της επιλογής για κάτι σπουδαίο και ανώτερο και να αποδέχομαι με ειλικρίνεια απέναντι στον εαυτό μου τις συνέπειες των πράξεων μου.
Δεν με δίδαξαν την υπευθυνότητα της ελευθερίας και το τίμημα της θυσίας που απαιτούν τα όνειρα για να υλοποιηθούν.
Δεν με συμβούλευσαν να κάνω αργά και σταθερά βήματα και να βάζω γερά θεμέλια σε ότι θέλω να χτίσω.
Δεν πίστεψαν στις ικανότητες μου, δεν με ενίσχυσαν ψυχικά και δεν με επιβράβευσαν συναισθηματικά, παρά μονάχα εστίαζαν και τόνιζαν τις ελλείψεις μου και με οδήγησαν με αυτόν τον τρόπο να λέω ψέματα και να αυτοπαραμυθιάζω τον εαυτό μου.
Δεν με άφησαν να είμαι «εγώ», δεν με δέχτηκαν όπως ήμουν και θέλησαν να με αλλάξουν και να με φέρουν στα δικά τους μέτρα για να είμαι ίδιος με αυτούς- ένα ακόμα πιστό αντίγραφο.
Αυτοπεριορίζομαι γιατί κάποτε άφησα τον φόβο να με πλημμυρίσει και να με πνίξει έτσι ώστε να τρέμω το άγνωστο, το μέλλον, τον θάνατο, τον πόνο, την αρρώστια, τους ανθρώπους, την επιτυχία, την χαρά, την ευτυχία, την αγάπη, την ζωή, εμένα τον ίδιο.
Με το να αυτοπεριορίζουμε, να αυτοαμφισβητούμε εμείς οι ίδιοι τις δυνάμεις μας και να αρνούμαστε να αξιοποιήσουμε τα χαρίσματα μας για καλό, γινόμαστε αιχμάλωτοι της πεποίθησης μας ότι δεν αξίζουμε να είμαστε δυνατοί, ευφυείς, πετυχημένοι, όμορφοι, ταλαντούχοι, καλύτεροι, πιο τολμηροί, πλούσιοι.
Όσο φοβόμαστε να σπάσουμε τα δεσμά που κάποιοι μας δημιούργησαν σκόπιμα ή καλοπροαίρετα στο παρελθόν ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι λόγω έλλειψης πίστης στον εαυτό μας και από φόβο, τα προσωπικά μας εμπόδια και οι εσωτερικές μας φυλακές θα εμφανίζονται συνεχώς μπροστά μας και θα δυσκολεύουν τη ζωή μας.
Δεν είναι εύκολο να μάθουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας, όμως όταν σταματήσουμε να εναντιωνόμαστε σ’ αυτό που πραγματικά είμαστε, όταν ακούσουμε τη φωνή του εσώτερου εαυτού μας, όταν πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας σαν εχθρό και αντίπαλο , αλλά σαν συν-εργάτη, συν-δημιουργό και συν-ταξιδιώτη σ’ αυτό το ταξίδι, τότε δεν θα νιώθουμε την ανάγκη να τον αυτοπεριορίζουμε, με το να γινόμαστε αυτοκαταστροφικοί μαζί του και με το να τον πληγώνουμε κάθε στιγμή με τις επιλογές μας.
Ας σταματήσουμε να επιδιώκουμε μηχανικά, εμμονικά και αρρωστημένα την επαλήθευση, την αποδοχή, την επιβράβευση και την αναγνώριση μας στα μάτια και τα λόγια των άλλων, γιατί έτσι θα αποπροσανατολιζόμαστε από την διαδικασία αυτοαανακάλυψης του εαυτού μας, την αποδοχή των ιδιαιτεροτήτων μας, την σύνδεση με τον ανώτερο σκοπό μας, την προσωπική μας ευτυχία και την άνευ όρων αγάπη του εαυτού μας.
Η θέση μας είναι δίπλα στους εαυτούς μας και όχι απέναντι τους. Όλοι πιστεύουμε σε κάτι, ας είναι αυτό η πίστη στους εαυτούς μας και στις δυνατότητες μας. Ας αφιερώσουμε χρόνο στο να ανακαλύψουμε την βαθύτερη ύπαρξη του εαυτού μας.
Πουλάκου Αντωνία
Πτυχιούχος ΦΠΨ, Ψυχολογίας
Από τα πιο όμορφα άρθρα που έχω διαβάσει… ❤️
Σας ευχαριστώ πολύ!