Νερό, το πιο χρήσιμο συστατικό στην φύση, αυτό το οποίο δίνει πνοή ζωής, ταξιδεύει, ξεκουράζει, ονειροπολεί, αγκαλιάζει, τον κάθε οργανισμό πάνω σε αυτό τον πλανήτη. Ένα στοιχείο της φύσης που η σπουδαιότητα του το τοποθετεί στα πρώτα σκαλοπάτια ενός οικοσυστήματος – μιας ζωής.
Αν το νερό όντως είναι σύμφωνα με τα παραπάνω το πιο απαραίτητο συστατικό τόσο είναι και η αγάπη, έχοντας τον πιο άσχημο εχθρό την μοναξιά. Τα στοιχεία της φύσης και τα συναισθήματα μας είναι που δημιουργούν τις όμορφες ή τις άσχημες εικόνες μέσα στο μυαλό μας, επηρεάζοντας την διάθεσή μας.
Εάν κοιτάξεις την θάλασσα χαζεύοντας το φεγγάρι που καθρεφτίζεται πάνω της και είσαι ευτυχισμένος, θα μαγευτείς από το τοπίο και θα θες να ταξιδεύεις επάνω του. Ενώ αν είσαι στενοχωρημένος θα έχεις την τάση της φυγής στο να πλεύσεις επάνω της.
Αυτό που θέλω να εξηγήσω με το πιο εύκολο τρόπο είναι, πως το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, ανεξαρτήτως το πώς αισθανόμαστε μέσα μας. Ορισμένα πράγματα όσο και να μην τα έχεις καν στο μυαλό σου, βγαίνουν μέσα από εικόνες, κουβέντες και άγγιγμα. Εξαιρώ την ματιά γιατί μπορεί πολλοί να υποστηρίζουν ότι τα μάτια είναι ο καθρέπτης του ανθρώπου, αλλά ένας καθρέπτης αποτελείται από μικρά θρύψαλα που βγάζουν πολλές φορές άλλα πράγματα.
Όπως στα μάτια μας φαίνονται οι σκέψεις για πράξεις που έγιναν στο παρελθόν, ξεχνώντας με αυτό τον τρόπο ποιο είναι το παρόν μας. Γεμίζοντας ενοχές για πράγματα τα οποία όταν τα κάναμε μας ευχαριστούσαν ακόμα και αν δηλώνουμε ότι δεν μετανιώνουμε. Η επεξήγηση αυτού του κύκλου είναι ότι όχι μόνο πρέπει να είμαστε σταθεροί σε αυτά τα οποία αποφασίζουμε αλλά θα πρέπει να είμαστε, κιόλας, μεταβαλλόμενοι όπως το νερό σε πράγματα που μας ευχαριστούν. Να κάνουμε τους δίπλα μας να νιώθουν όμορφα.
Το παρελθόν κατά την θεωρία και ως εκ θαύματος κατά την πράξη, μας γεμίζει ενοχές και σηματοδοτεί τις αποφάσεις που παίρνουμε για το παρόν μας. Το σωστό θα ήταν, οι αποφάσεις που παίρνουμε στο σήμερα να μην συγκρίνονται με εκείνες του χθες, αν τις έχουμε ως έννοια στο να μην ξαναγίνουν οι πράξεις ή αλλιώς λάθη.
Θα πρότεινα όπως οι εικόνες που φτιάχνουμε στο μυαλό μας, είτε έχουν μέσα άλλους, είτε όχι, να τις πραγματοποιούμε, γιατί θλίψη θα προκαλέσουν ότι δεν προσπαθήσαμε να τις υλοποιήσουμε, όπως επίσης θλίψη προκαλούν όταν αυτά που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας τελικά καταλήγουν να είναι πεζά. Όταν έχουμε κάτι πολύ όμορφο σαν εικόνα ακόμα και η προσπάθεια για να το καταφέρουμε θα πρέπει να μας προκαλεί χαρά. Ζούμε όταν φτιάχνουμε αυτό που θέλουμε και δεν ζούμε τίποτα εάν είμαστε μέσα στην θλίψη όταν άπλα μένουμε με την σκέψη!
Γιατί όπως το νερό συμβάλει στην δημιουργία ενός άνθους, έτσι και αυτές εσωτερικά μας γεμίζουν, κάτι που βγάζει στο πρόσωπο μας, ένα χαμόγελο.
Μέρος του άρθρου δημοσιεύθηκε στην Εναλλακτική Δράση, αλλά από αρθρογράφο που ανήκει στο δυναμικό των Χρονογραφημάτων.
