Η ψυχή μου θρηνεί για όλα εκείνα που χάθηκαν, για όσα δεν ήρθαν.
Για όσα δεν άνθισαν και μαράθηκαν γιατί δεν τα φρόντισαν.
Για τα όνειρα που κάποιο χέρι τα κλάδεψε λίγο πριν βγάλουν τα πρώτα τους μπουμπούκια.
Για το μικρό κορίτσι που με κόπο ξεχρέωσε τα χρωστούμενα.
Για τα τραύματα της παιδικής, της εφηβικής και της ενήλικης ζωής της.
Δώσε μου τη δύναμη της αποδοχής.
Δώσε μου το χάρισμα της μεταμόρφωσης.
Όλα δικά μου, από Εσένα δοσμένα και καλώς καμωμένα.
Κουράστηκα να κουβαλάω την ψυχή μου στα χέρια μου.
Δείξε μου το δρόμο να διαβώ…!
Δώσε μου τη δύναμη να πετάξω απ’ τους ώμους μου τα βάρη της ζωής μου.
Δείξε μου το δρόμο να πάρω την απόφαση.
Ελεύθερη γυρεύω να ζω με το κεφάλι ψηλά να ατενίζω το γαλάζιο ουρανό!
Δείξε μου το δρόμο της κάθαρσης της ψυχής.
Πάρε τα αγκάθια της και φύτεψε λουλούδια, ρυάκια τρεχούμενα με γάργαρα νερά.
Πάρε τη θλίψη μου και κάνε την εύφορη γη να έρθει να βλαστήσει το χώμα να γεμίσει ο τόπος ομορφιά!
Μπορεί κάποτε κάποιος να κλάδεψε τα άνθη σου…
Σήμερα και για πάντα να θυμάσαι πως η ελπίδα πάντα ανθίζει όπως πάντα ανθίζει η αμυγδαλιά μέσα στη βαρυχειμωνιά!
