Στη ψυχολογία υπάρχει το «πρόβλημα της λευκής αρκούδας», είναι όταν προσπαθείς να αποφύγεις μια σκέψη συχνά αρνητική και έρχεται στο μυαλό όσο αντιστέκεσαι. Το τελευταίο διάστημα έχω πέσει θύμα της μικρής αρκούδας πατώντας στο γκρίζο μεταξύ αγάπης και έρως ή για να το θέσω καλύτερα χρησιμοποιώντας τα λόγια του Τόμας Κόουλ «Ο έρωτας είναι ένα πράσινο τοπίο, γύρω από μια λίμνη, γεμάτο δέντρα και η αγάπη το πνεύμα που κατοικεί εκεί..».
Αν θεωρήσουμε πως ο έρωτας είναι η πόρτα που διαβαίνεις για να νιώσεις την αγάπη, ποια είναι τα όρια που θέτεις; Ζούμε σε μια εποχή που φοβάσαι να πεις ότι αισθάνεσαι, να πράξεις όπως νομίζεις καλύτερα για την καρδία και την συνείδηση σου, γεμάτος ανασφάλειες κατηγορείς πρώτιστος τους γύρω σου και μετέπειτα την κοινωνία απλά διότι δε θες να παραδεχτείς πως όλα ξεκινάνε από εσένα, μια πράξη, μια κουβέντα ακόμη και η σκέψη έχει την δικιά της ενέργεια επηρεάζοντας όλους. Είναι η εποχή που κρίνεις και μεταβιβάζεις ευθύνες εύκολα διότι ο ρόλος του «θύματος» είναι ελκυστικός.
Ας μη ξεφεύγω από το θέμα μιας και η αρκούδα παραφυλά, υπάρχει η φράση «Πως στον έρωτα και στον πόλεμο, επιτρέπονται όλα» εύκολα μπορείς να απαντήσεις πως ο έρωτας ιδίως μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι πόλεμος, η ζωή δεν είναι μια συνεχή μάχη, αν δεν ερωτευθείς πως θα ξεδιψάσεις από δαύτην και όμως είναι ένας αγώνας με τις λέξεις, είναι η κριτική που ασκούμε, η γνώμη που σχηματίζουμε ανάλογα με την ερμηνεία που δίνουμε γιατί χάθηκε η επικοινωνία, έχουμε επιτρέψει μηχανικά να λειτουργούμε.
Αν τα «Σε αγαπώ» είχαν γρανάζια θα ακούγαμε τον θόρυβο που κάνουν κάθε φορά που τα ξεστομίζουμε, το σημαντικότερο έχουν ευρυνθεί τόσο τα «θέλω» ώστε μεταμφιέζονται σε «πρέπει» από το φόβο της μοναξιάς, μα πως θα αντέξει η τριανταφυλλένια μας καρδία χωρίς ένα άστρο να τη φωτίζει; Μόνο που το άστρο δε φταίει σε τίποτα όταν δεν είναι το κατάλληλο για εμάς, και είναι προτιμότερο να σβήσει στη θλίψη γιατί είναι πρέπον να ταΐσουμε το τέρας του «εγωισμού» ώστε να διατυμπανίζουμε την πράξη ως «αξιοπρέπεια» και «ανωτερότητα».
Ο έρωτας δεν έχει όρια, μήτε λογική όσοι προσπάθησαν να τον οριοθετήσουν ή αναλύσουν έχασαν στο τέλος την ουσία του, να πνίγεσαι από συναισθήματα χρωματίζοντας την μέρα θυμίζοντας ζωγραφιά παιδιού, όταν η μαγεία αυτή δεν υφίσταται τότε δεν έχει αξία. Για την αγάπη έχουν γραφτεί τόσα και τόσα, από την στιγμή που ο ήλιος ανέτειλε για πρώτη φορά και η ανθρωπότητα τον αποκάλεσε θεό, ήρθε το μυστήριο της αγάπης που έπρεπε να λυθεί και ακόμη λύνεται.
Η έννοια της λέξεως που ταιριάζει είναι «εμπιστοσύνη», παραδίνεσαι διότι νιώθεις ασφάλεια, γιατί ξέρεις πως ολοκληρώνεσαι με αυτή, πως δε χρειάζεται να φέρεσαι χειριστικά, και η αγάπη είναι ένα λουλούδι της ψυχής που κατοικεί μέσα μας, όσο περισσότερο την φροντίζουμε τόσο περισσότερο αναδύει το μεθυστικό της άρωμα.
Στην αγάπη, κριτική δε χωρά, και για όσους με υπερβάλλοντα ζήλο την θεωρούν ως κατασταλτικό για τον εγωισμό, παραθέτω τα λόγια του Τόμας Μούρ «Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εγωισμός από την αγάπη, όχι μόνο απαιτεί δύο καρδίες να χτυπούν σε μια αλλά να ενώνονται και ψυχές στο αιώνιο ταξίδι». Είτε αναφερόμαστε στην αγάπη ή στον έρωτα η σημασία των λέξεων που επιλέγουμε είναι καθοριστική για την αντίληψη μας, κανένας δεν είναι τέλειος και η αγάπη ή ο έρωτας δεν σε κάνουν καλύτερο, απαιτεί προσπάθεια είναι μονοπάτια που διαβαίνεις και με ένα άλλο άτομο, όποτε όσο περισσότερο καλλιεργείς την ενσυναίσθηση τόσο κατανοείς και δένεσαι.
Το σημαντικότερο και για τα δύο, επιλέγεις τον άνθρωπο δίπλα για αυτό που είναι, όχι για αυτό που θα ήθελες να είναι. Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει βάση ψυχολογίας να απαντάς σε δύο ερώτημα συχνά «Ποιος είσαι;» και «Τι θέλεις;» Κλείνω με μια κουβέντα της Κικής Δημουλά «Οι λέξεις φταίνε. Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά σιγά ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν».
