Αφιερωμένο
Σε εσένα, που, χωρίς να το καταλάβεις και εσύ πώς, καταφέρνεις τελικά να στήνεις αυτούς που σε περιμένουν! Είναι απόγευμα. Το βράδυ έχεις κανονίσει έξοδο, σκέφτεσαι πως σε λίγο θα πρέπει να αρχίσεις να ετοιμάζεσαι, για να είσαι στην ώρα σου. Ξαφνικά, χτυπάει το κουδούνι- είναι η μητέρα σου, που ήρθε να σε δει, τι να πεις; Ήρθε να σε δει και είναι όλο παρατηρήσεις, επειδή τα πιάτα είναι άπλυτα και εσύ, νηστική- της απαντάς ότι γράφεις εργασία, μια πολύ σημαντική εργασία για σένα, μια εργασία που σε έχει συνεπάρει… Σε κοιτάζει με ένα βλέμμα απορημένο, σα να της μιλάς αλαμπουρνέζικα, και μιλά για ισορροπίες και κουζίνες που πρέπει να είναι σαλόνια- και φυσικά, τσακώνεστε!
Θέλει και να μαγειρέψετε- τι να γίνει, θα το κάνεις και αυτό! Και μετά, αφού η μαμά φύγει, θα κάτσεις να περιμένεις το φαγητό να γίνει, γιατί αν μπεις για μπάνιο και το αφήσεις στο φούρνο, μπορεί να καεί!
Και περιμένεις, περιμένεις μέχρι να το βγάλεις. Η μαμά στο μεταξύ, σε παίρνει 2-3 τηλέφωνα να σε ρωτήσει για την πρόοδο του φαγητού, έτοιμη να σου πει πότε να το βγάλεις -εσύ να βιάζεσαι και αυτή, να λέει τα δικά της- σιωπάς… και περιμένεις! ‘Επειτα, το τηλέφωνο ξαναχτυπάει και κάποιος άλλος βρίσκει την ευκαιρία να σου μιλήσει, θέλει να σου πει το θέμα του- και σκέφτεσαι να του πεις πως βιάζεσαι, αλλά διστάζεις- θα τον ακούσω, λες, σιωπάς και τον ακούς, λοιπόν!
Και περιμένεις..περιμένεις να είναι έτοιμο το φαγητό, να το βγάλεις από το φούρνο για να μπορείς να μπεις για μπάνιο… γιατί άπλυτη δεν μπορείς να πας, βέβαια! Άλλωστε, όλη τη μέρα, σχεδόν, σε απορροφά η εργασία σου- σε τέτοιο βαθμό, που χάνεις την αίσθηση του χρόνου-η επίσκεψη της μητέρας σου σε βγάζει από αυτήν τη συγκέντρωση!
Και ο χρόνος συνεχίζει να κυλά… κάνεις μπάνιο όσο πιο βιαστικά μπορείς και αρχίζεις να ντύνεσαι, φοράς τα παπούτσια σου να φύγεις, κρατάς ετοιμοπόλεμα τα κλειδιά στο χέρι, εύχεσαι πραγματικά να μην έχουν φτάσει οι άλλοι, να αργήσουν και αυτοί..και εκείνη τη στιγμή, έρχεται το πρώτο μήνυμα: Έφτασα τι να πεις τώρα;
Απαντάς ok, και βγαίνεις τρέχοντας, ελπίζοντας ο ηλεκτρικός και το metro να μην αργήσουν! Στο μεταξύ, σε παίρνουν- είναι κοντά ή σε λίγο φτάνουν, που είσαι; Και τι να πεις; Διστάζεις να πεις πως θα αργήσεις, έχεις αγχωθεί, έχουν φτάσει και δεν είσαι εκεί, και προσπαθείς, αμήχανα, να τα μπαλώσεις! ‘Ερχομαι, είμαι κοντά, λες .. και ελπίζεις!
Στο μεταξύ, και ο ηλεκτρικός και το metro αργούν, από 7- 8 λεπτά ο καθένας, εσύ να κάθεσαι σε αναμμένα καρφιά, να είσαι έτοιμη να ορμήξεις στον πρώτο συρμό που θα περάσει μπρος σου , με τη μόνη σκέψη να φτάσεις, να φτάσεις όσο πιο έγκαιρα μπορείς!
Αλλά, τι περιμένεις; Όταν φτάνεις, καμιά ώρα μετά, τόσο ώστε ο πρώτος που έφτασε στην ώρα του να θέλει να φύγει, και με το δίκιο του -απολογείσαι, και βαθιά μέσα σου το ξέρεις πώς δεν είναι αρκετό…Τον αφήνεις να φύγει, και πας να βρεις τους άλλους της παρέας!
Οι οποίοι, ευτυχώς δεν έφυγαν, αλλά είναι εξαιρετικά θυμωμένοι μαζί σου- πράγμα λογικό, αν σκεφτεί κανείς, ότι τους έστησες κοντά μια ώρα! Σου ζητάνε να δικαιολογηθείς, αλλά δεν βρίσκεις καμιά δικαιολογία -τι να πεις; Απολογείσαι, ξανά και ξανά- και νιώθεις άσχημα που τους άφησες να σε περιμένουν τόσο πολύ, νιώθεις το θυμό τους και θες πραγματικά να επανορθώσεις!
Αλλά, και πάλι, είναι δύσκολο -γιατί πώς να σε εμπιστευτούν όταν τους υπόσχεσαι πως δε θα το ξανακάνεις; Και έπειτα, όταν γυρνάς σπίτι και μένεις μόνος με τον εαυτό σου, αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι φταίει… Ίσως να φταίει που θες συγχρόνως, να τα κάνεις όλα και να τους ακούσεις όλους- να ανταποκριθείς σε ο,τι σου ζητάει ο καθένας τους, ενώ κανονικά, νιώθεις την ανάγκη να πεις, συγγνώμη, βιάζομαι, με περιμένουν! Ίσως να φταίει το ότι δε θες ποτέ να απογοητεύεις τους άλλους, ειδικά φίλους που είναι πραγματικά σημαντικοί για σένα,και προσπαθώντας να μην απογοητεύσεις κανέναν, με μαθηματική ακρίβεια, τους απογοητεύεις όλους!
Γιατί δεν θέτεις προτεραιότητες, συχνά! Και γιατί, σε κατατρέχει επίμονα μια έμμονη ανάγκη να αναλαμβάνεις περισσότερα απ’ ότι μπορείς να αναλάβεις πρακτικά, να είσαι πάντα εκεί για τους άλλους, να ανταποκρίνεσαι στις ανάγκες και στις επιθυμίες τους και έτσι, χάνεις κυριολεκτικά την μπάλα!
Βλέπεις, φταίει που μεγάλωσες με πολλά πρέπει και πολύ υποκρισία, σου εμφυτεύσανε εντός σου το φόβο της απόρριψης και την καταναγκαστική ανταπόκριση στις επιθυμίες των άλλων, αλλιώς παραμονεύουν οι ενοχές και οι τύψεις,την τέχνη του να τα μπαλώνεις και να κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και την αμήχανη σιωπή! Γιατί, δεν είναι ευγενικό,ή μάλλον δεν είναι σωστό, να είμαστε ευθείς και αυθεντικοί στη σχέση μας με τους άλλους, αλλά μάθαμε να αρκούμαστε στις ετικέτες τις συμβατικής ευγένειας, μάθαμε να σωπαίνουμε και να μπαλώνουμε τις καταστάσεις, φοβούμενοι την αλήθεια!
Σε εμένα, λοιπόν, που στήνω τους άλλους, χωρίς να έχω την πρόθεση, και που το ελάττωμά μου είναι η τάση μου να θέλω να ανταποκρίνομαι συγχρόνως σε όλους και όλα, απομένει, να μάθω επιτέλους, να βάζω προτεραιότητες και να λέω όχι, να μάθω να λέω βιάζομαι, φεύγω σε λίγο, γιατί με περιμένουν!
