Έχοντας την τάση οι άνθρωποι να κοιτάμε προς τα πίσω, αναζητώντας τόπους. Κυρίως τόπους που ζήσαμε τα παιδικά μας χρόνια. Ίσως έτσι διασφαλίζουμε την ακεραιότητά μας σε σχέση με τους άλλους. Δεν μας καθορίζει όμως ο τόπος καταγωγής μας, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Μας καθορίζουν πάντα οι σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους (το πλησίασμα της ψυχής) και κυρίως οι επιλογές μας. Στο παζλ των επιλογών που κάναμε ή δεν κάναμε τον κύριο λόγο είχε και έχει το περιβάλλον μας. Το οικογενειακό αρχικά ,το σχολικό στην συνέχεια , εργασιακό κ.λ.π. Ανάλογα με το πόσο εχθρικό ή φιλικό είναι αυτό προς εμάς , ορίζει και τις επιλογές μας.
Συνήθως ακολουθούμε προδιαγεγραμμένες πορείες.
Ίσως η συνειδητοποίηση της ανελευθερίας των κινήσεων μας ,(εφόσον καθορίζονται) από περιβάλλοντα , που τελικά καταλήγουν να έχουν ένα κοινό παρονομαστή θα έπρεπε να μας δεσμεύει και να μας καθορίζει ουσιαστικά.
Υπάρχει όμως, (σαν υποβόσκουσα) μια εγγενής επανάσταση που μπορεί να ανακόψει την αρχή της (προδιαγεγραμμένης πορείας) και κατακτώντας ένα περιθώριο χώρου να αποκτήσουμε και κάποιο κομμάτι ελεύθερου ορίζοντα για να στεγάσουμε τις δικές μας προσπάθειες και επιτεύξεις μέσα στο σύμπαν. Ο καθένας ξεχωριστά και στην συνέχεια όλοι μαζί.
Η συμπαντική αλήθεια λάμπει και φωτίζει τον δρόμο στεγάζοντας πλήθος μικρών επαναστάσεων από σύμπνοιες ανθρώπων που μπορούν με το θετικό είδος των σκέψεών τους να συμβάλουν στην δημιουργία και την επίτευξη σκοπών και έργων, κυρίως αλτρουισμού και κοινωφελούς απόχρωσης που συμβάλουν στην πνευματική ανασυγκρότηση μιας κοινωνίας, μικρής αρχικά και στην συνέχεια της ευρείας κοσμικότητας.
Τέτοιες προσπάθειες μπορούν να ανατρέψουν κατεστημένα χρόνων ακόμα και τον ρου της ιστορίας μπορούν ν’ αλλάξουν ( κι αυτή μας έχει ζαλίσει με τους συνεχείς κύκλους της) ακόμα και αλλαγές στις κινήσεις πλανητών, μπορεί να επιτύχει η Σύμπνοια.
Να πάψουμε πια έρμαια αφημένα στο θρόισμα του ανέμου να υπάρχουμε και να καταφέρνουν πάντα οι υποβάλλοντες δυνάμεις, στου χρόνου την τροχιά να μας βυθίζουν…
Δεσμεύοντας μας σε στείρες τροχιές αλλοίωσης με οριοθετημένες κινήσεις που μας εκλύουν άδεια όστρακα ξεβράζοντας από μια άμπωτη σε βράχια άγονα να συν θλιφτούμε από πατούσες άγριες και ήλιο , να επιστρέψουμε στην ανακύκλωση. Σπρώχνοντας συνεχώς το ζωογόνο πνεύμα μας σε λαβυρίνθους σκότους και ομιχλώδους ερημιάς.